“หึ ทำไมไม่กลับบ้านตัวเองไปสักที”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง นี่เที่ยงคืนแล้วนะไม่ใช่เพิ่งจะหกโมงเย็น รึไอ้ที่แอบมาหลบตรงนี้เพราะรอฉัน ไม่ต้องก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมายั่วฉันหรอกยังไงงานแต่งงานของเราก็ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วเมื่อฉันตกปากรับคำพ่อเธอไป”
น้ำเสียงแสนหมิ่นแคลน ตาคมมีประกายหยัน พันศึกคนที่อ่อนโยนใจดีหายไปไหนหนอ ทำไมเขากลายเป็นใครอีกคนที่เธอไม่รู้จัก
โชติรสสะบัดหน้าหนี คร้านจะต่อปากต่อคำกับคนพาลไร้เหตุผล ผู้ชายบ้าๆ พาตัวเองมาวุ่นวายกับคนอื่นจนเขาใจสั่นแล้วกลับมาทำเป็นรังเกียจไม่อยากเข้าใกล้ เกลียดนักเชียว...
“รึไอ้ที่แกล้งอ่อยจนได้เรื่องวันนี้เพราะเธอท้องหรือเปล่า” ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจให้คนสุภาพอย่างพันศึกกลายเป็นคนปากร้าย มือไวใจเร็วไปได้
สาวน้อยหันขวับกลับมามองนึกอยากกรี๊ดให้บ้านแตกกับการดูถูกน่ารังเกียจนั่นนัก...
หากที่ทำได้ก็เพียง เม้มปากบางจนเป็นเส้นตรง จ้องอีกฝ่ายด้วยตาวาววับอย่
