ไรอันไม่ค่อยได้ปลอบโยนใครบ่อยนัก การปลอบที่เขาพอจะทำได้ก็คือการแสดงความรักอย่างอ่อนโยนยิ่งยวด แต่เธอเพิ่งผ่านเหตุการณ์น่าสะอิดสะเอียนแบบนั้นมา และหากเขาได้กอดร่างนุ่มมันคงไม่จบแค่นั้นแน่ๆ ทางที่ดีคือตัดใจเสีย เพื่อไม่ให้ตัวเองกลายเป็นคนที่ไปสร้างความกลัวให้กับเธอต่อไป
ร่างสูงหมุนกายออกห่างจากเตียงกว้าง ตั้งใจจะออกไปหาอะไรแรงๆ กระแทกปากให้มันทะลุทะลวงถึงหัวใจเพื่อดับความกรุ่นแค้นกับความรุมร้อนในร่างกาย ยิ่งเห็นว่าร่างเล็กถูกทำร้ายมากเท่าไหร่ ไรอันก็คิดว่าที่เขาทำกับพวกมันน้อยไปด้วยซ้ำ
ปัทมณฑ์ไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง การผละห่างทำให้เธอใจหายวาบ แล้วสำนึกในส่วนลึกสั่งร่างกายให้ผวาตาม สองแขนเรียวสอดเข้าโอบกอดเอวสอบ ซบหน้าใสลงกับแผ่นหลังกว้าง
“อย่าไปเลยนะคะ อย่าทิ้งลูกปัด”
เสียงวอนหวาน ทรมานคนฟังเพราะมันทั้งออดและอ้อน ราวกับเด็กที่กำลังโหยหาความรักและอ้อมแขนอบอุ่นของพ่อแม่
ร่างสูงนิ่งขึง เจ้าข
