ฮ่า ฮ่า ฮ่า...
มือหยาบกระด้างของพวกมันทั้งสามคนละเลงลงบนเนื้อตัวนุ่มหอม เคล้นเคล้าอย่างหยาบกระด้าง สร้างความสะอิดสะเอียนนัก ปัทมณฑ์ดิ้นรนไม่คิดชีวิตแม้จะถูกจับมือถูกกดขาเอาไว้ ความขยะแขยงที่พวกมันกำลังแตะต้องน่ารังเกียจเสียจนอยากจะกลั้นใจตาย
“ปล่อยนะ! ช่วยด้วย!!”
“ฤทธิ์มากนักนะอีนังนี่ พ่อจะพาไปสวรรค์ดีๆ ไม่ชอบ จะร้องหาพระแสงอะไรวะ ทำยังกับไม่เคยไปได้ ทำงานแบบมึงคงผ่านมาเป็นร้อยแล้วสิท่าจะท่ามากไปทำไมวะ”
พวกมันคนหนึ่งสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ อาหารจานอร่อยที่อยากกิน แต่แค่ชิมก็ยังทำไม่ได้ง่ายๆมันตะปบมือใหญ่ปิดปากเล็กที่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ส่วนอีกมือก็สวนหมัดน้ำหนักขนาดเบาะๆ เข้าที่หน้าท้องแบนเรียบ เสียงกรีดร้องโวยวายหายไปฉับพลัน
“มึงน่าจะทำให้มันเงียบตั้งนานแล้ว ดูสิขาวก็ขาว หอมก็หอม อื้ม...” เจ้าคนที่จับแขนเรียวปล่อยทันทีเมื่อเห็นว่าสาวน้อยเจ็บจุกไปกับการทำร้ายดังกล่าวจนไม่สา
