ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ก่อนไปทำงานเธอแวะมาเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล พูดคุยกับท่านตามปกติ ซื้อของอร่อยๆที่แม่ชอบมาให้เหมือนทุกครั้ง ไม่เคยแสดงสีหน้าเหน็ดเหนื่อยให้คนเป็นแม่ได้เห็นเวลาที่มาเยี่ยม
“เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก”
“อันบอกเจ้โบนัสแล้ว”
“ค่อยแวะมาหาแม่ตอนเลิกงานก็ได้”
“ไม่เอา อันอยากมาหาแม่ทั้งก่อนไปทำงานและหลังเลิกงาน”
“เด็กคนนี้”
‘อ้อม’ มองลูกสาวที่กำลังนั่งปอกผลไม้อยู่ ตั้งแต่ตนเข้าโรงพยาบาลอันดาก็เริ่มทำงานหนักมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อหาเงินมาจ่ายค่าผ่าตัด สงสารลูกสาวเหมือนกัน ทำงานตั้งแต่อายุสิบหกจนตอนนี้ยี่สิบสามปีแล้ว คนอื่นๆได้ใช้ชีวิตวัยรุ่น ทำตามความฝันของตัวเอง แต่อันดากลับไม่มีโอกาสได้ทำสิ่งเหล่านั้น
“อันป้อนแอปเปิล”
คนเป็นแม่อ้าปากรับแอปเปิลชิ้นพอดีคำจากลูกสาว
“อีกไม่นานแม่ไม่ต้องบ่นว่าเบื่อโรงพยาบาลแล้วนะ พอผ่าตัดเสร็จ นอนพักรักษาตัวนิดหน่อยก็ได้กลับไปอยู่กับอันและอัยย์ที่
