7 ยิ่งสัมผัส ยิ่งต้องการ

1728 คำ

ติ้ง… ประตูลิฟต์ส่วนตัวที่พามาถึงเพนท์เฮาส์ชั้นบนสุดของรามิลเปิดตัวออก คุณหมอหนุ่มใส่รหัสประตูแล้วเปิดออก ผายมือให้สุภาพสตรีเข้าไปก่อน ท่าทางดูเหมือนสุภาพบุรุษหากแต่สายตาที่มองหญิงสาวเต็มไปด้วยความร้ายกาจ อันดาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วก้าวผ่านหน้ารามิลเข้าไปในเพนท์เฮาส์ ปัง… เสียงปิดประตูเป็นสัญญาณบอกว่าลูกกวางน้อยติดกับดักเสือร้ายตัวนี้เข้าให้แล้ว รอยยิ้มมุมปากของรามิลปรากฏขึ้นขณะมองแผ่นหลังบาง “นั่งรอตรงนั้นก่อน” “ค่ะ” เธอเดินไปนั่งลงโซฟาตามที่เขาบอก สายตากวาดมองไปรอบๆเพนท์เฮาส์หรูระหว่างรอรามิลกลับมา การตกแต่งและโทนสีขาวดำบ่งบอกถึงตัวตนเจ้าของ ภายใต้เสื้อกาวน์ที่ขาวสะอาด นี่คงเป็นตัวตนที่แท้จริงของคุณหมอรามิลสินะ ภายนอกดูอบอุ่นหากแต่ในความเป็นจริง…มันไม่ใช่ กลิ่นอายของความมีอำนาจเจือด้วยความอันตรายทำให้เธอนึกหวาดกลัว ทว่าก็พยายามข่มความรู้สึกพวกนั้นเอาไว้ไม่แสดงออกมา กลัวแค่ไหนก็ต้องทำใจดีสู้เสือ “คุณอยู่คนเดียวเหรอ” “ใช่” “ทำไมถึงเลือกอยู่เพนท์เฮาส์” ราคาเพนท์เฮาส์ที่เขาอาศัยอยู่แพงพอๆกับราคาบ้านหลังนึงหรืออาจจะแพงกว่าหลายเท่าเลยก็ว่าได้ “ดูรวยดี” คำตอบของรามิลทำให้เธอนึกหมั่นไส้ ไม่พูดอะไรต่อจากนั้น นั่งมองเขาวางแก้วและพวกเครื่องดื่มมึนเมาทั้งหลายลงบนโต๊ะ ราคาเครื่องดื่มก็ไม่ใช่เล่นๆ แพงเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน เป็นคนรวยนี่ดีจริงๆ “ขอบคุณค่ะ” เธอรับแก้วเครื่องดื่มที่รามิลรินให้มา ยังคงเกร็งและวางตัวไม่ถูกเหมือนคืนแรกที่อยู่กับเขาสองต่อสอง สายตาพลางเหลือบมองเสี้ยวหน้าของรามิลที่กำลังยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นดื่ม เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากๆ ใบหน้าหล่อเหลาสมกับเป็นที่หมายปองของผู้หญิง แถมยังเหมือนมีออร่าบางอย่างเปล่งประกายออกมาจากตัวเขาอยู่ตลอดเวลา นั่งเฉยๆยังมีเสน่ห์ “ฉันจะโอนเงินหนึ่งแสนบาทคืนให้คุณ” “ไม่ต้อง” “ฉันไม่ได้รับงาน” “แต่เธอก็ยอมมากับฉัน” “ฉันมาเพื่อคุยกับคุณเรื่องนี้ ฉันเลิกรับงานพวกนี้แล้ว และหวังว่าคุณจะเข้าใจฉันด้วย ที่คืนนี้ยอมมากับคุณไม่ใช่เพราะเงินนี่ แค่อยากมาคุยกับคุณให้เข้าใจ” รามิลนั่งยิ้มเบาๆ พลางควงแก้วน้ำสีเหลืองอำพันในมือเล่นขณะฟังอันดาพูด “คืนนี้ฉันดื่มกับคุณได้ถึงห้าทุ่มครึ่ง หลังจากนี้ฉันหวังว่าคุณจะไม่มาเซ้าซี้พี่แซมมี่ให้มาบอกฉันรับงานอีก” คนอย่างรามิลสามารถเลือกผู้หญิงมาปรนเปรอได้ตามใจโดยไม่ต้องเจาะจงแค่เธอคนเดียว แค่เป็นเขา ผู้หญิงทุกคนก็อยากเข้าหาแล้ว หล่อ รวย เก่ง เพอร์เฟกต์ในคนเดียวกัน “เหมือนโดนฟันแล้วทิ้งเลยแหะ” “นั่นมันคุณรึเปล่า ฟันผู้หญิงแล้วทิ้ง” “อาหารที่ไม่ถูกปาก ใครจะอยากกลับไปกินอีก” เลวดี… รามิลซ่อนตัวตนที่แท้จริงเอาไว้ภายใต้เสื้อกาวน์ที่ขาวสะอาด นี่แหละตัวตนของเขา “บางทีคราวหน้า เธออาจจะเป็นคนกลับมาหาฉันเองก็ได้” เขาพูดเสียงเรียบ ก่อนจะยกน้ำสีเหลืองอำพันในแก้วขึ้นดื่มอย่างใจเย็น “คงไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ” “หึ เดี๋ยวก็รู้” นี่แค่เริ่มต้น… “ชนแก้วกันไหมคะ” เคร้ง~ เขายื่นแก้วไปชนกับอันดา พลางมองเธอขณะกำลังยกน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นดื่ม ลำคอระหงกลืนของเหลวอึกแล้วอึกเล่า ตรงนั้นเคยใช้ริมฝีปากสัมผัสมาแล้ว มันหอมเย้ายวนจนอยากสัมผัสอีกครั้ง ได้แต่กดอารมณ์ปรารถนาเอาไว้แล้วรอคอยจังหวะที่เหมาะสม ถึงคราวนั้นเขาจะทบทั้งต้นและดอกให้สาสมกับที่อดทนรอ “คุณเคยพาใครมาที่นี่ไหม” “ยังไม่เคย” “ปกติพาผู้หญิงไปกินที่ไหน” “โรงแรม” “เพนท์เฮาส์นี้ราคาเท่าไรคะ” “สองสามร้อยล้าน ซื้อนานแล้วจำราคาไม่ได้” เธออึ้งจนพูดไม่ออก ที่อึ้งกว่าคือ รามิลใช้คำว่า ‘ซื้อ’ ไม่แปลกหรอกเพราะครอบครัวเขารวยมากอยู่แล้ว เคยได้ยินคาร์เทียร์เล่าเรื่องรามิลให้ฟังบ่อยๆ แต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาเป็นคุณหมอ เพิ่งมารู้เมื่อไม่นานมานี้ รามิลเป็นทายาทหมื่นล้าน ครอบครัวทำอสังหาริมทรัพย์ เป็นเจ้าของโรงพยาบาลภูริธนากุล และธุรกิจอีกมากมายที่เธอเองก็จำไม่ได้แล้วว่ามีอะไรบ้าง แอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนในร่างกายทำให้อันดาเริ่มรู้สึกมึนหัว ทั้งๆเพิ่งดื่มไปไม่กี่แก้ว เธอไม่รู้เลยว่ารามิลเลือกเครื่องดื่มที่มีปริมาณแอลกอฮอล์เยอะที่สุดมาดื่มในค่ำคืนนี้ “พอก่อน…” บอกเขาที่กำลังรินให้อีกแก้ว ลิมิตของเธอตอนนี้ใกล้เต็มแล้ว หากดื่มอีกแก้วที่รามิลกำลังรินให้คงได้เมากันพอดี “น้ำเปล่า” เขายื่นน้ำเปล่าให้อันดา เริ่มขยับเข้าไปนั่งใกล้เธอเรื่อยๆ ขณะอีกคนกำลังดื่มน้ำเปล่าพลางเลื่อนมือไปปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าสวยหวานไปทัดหูให้ “ทะ…ทำอะไร” “ผมปรกหน้าเธอ” “เมื่อกี้คุณนั่งตรงนั้นไม่ใช่เหรอ” “แล้วทำไมเราต้องนั่งห่างกัน ทั้งที่มาดื่มด้วยกัน?” “ก็ตอนแรกคุณนั่งตรงนั้น…” “เธอเมาแล้วรึเปล่า” “ฉันไม่ได้เมา” “คนเมาที่ไหนบอกว่าตัวเองเมา” หรือเธอเมาแล้วจริงๆอย่างที่รามิลบอก ไม่ใช่หรอกน่า เธอแค่รู้สึกมึนหัวนิดหน่อยเท่านั้นเอง เธอคว้าโทรศัพท์มาดูเวลา ใกล้ห้าทุ่มครึ่งแล้ว “ฉันกลับก่อนนะคะ จะห้าทุ่มครึ่งแล้ว” “ดื่มแก้วนี้หมดก่อนสิ” เขายื่นแก้วเครื่องดื่มที่รินเมื่อครู่ให้อันดา “หมดแก้วนี้ฉันกลับเลยนะ” “อืม” มองอันดาที่พยายามดื่มแก้วสุดท้ายให้หมดพลางเลียขอบปากตัวเอง เขาจะอดทนกับเธอได้นานแค่ไหนกันนะ ไล่มามองลำคอระหงที่กำลังกลืนของเหลวลงอึกแล้วอึกเล่าอีกครั้ง นัยน์ตารามิลเริ่มดำมืดลงเรื่อยๆ มือหนาเลื่อนไปสัมผัสหน้าขาอ่อนผ่านกางเกงขายาว สอดเข้าไปใต้ต้นขาด้านใน อันดาคงไม่รู้เรื่องแล้วเพราะตอนนี้… เธอเมาแล้ว “อื้อ… ฉะ…ฉันจะกลับบ้าน” “จะรีบไปไหน อยู่ดื่มด้วยกันก่อนสิ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเจือเสน่ห์ดังอยู่ข้างใบหู อันดาหันไปหาเจ้าของน้ำเสียงเมื่อครู่ จังหวะนั้นเองริมฝีปากสีระเรื่อเกือบสัมผัสเข้ากับปากหยักได้รูป ไออุ่นจากลมหายใจทั้งคู่เป่ารดกัน ความอดทนของรามิลใกล้ขาดผึงรอมร่อ สายตาคมเข้มหลุบมองริมฝีปากสีระเรื่อตรงหน้าพลางขบกรามแน่น ไม่เคยอดทนกับผู้หญิงคนไหนเท่าอันดามาก่อน หากอยากได้เธอมาเป็นของตัวเองต้องใจเย็นและรอจังหวะที่เหมาะสม แต่ทว่า… ริมฝีปากอันดากลับโน้มลงมาสัมผัสเข้ากับปากของเขา วินาทีนั้นเขาจูบเธอกลับไปโดยอัตโนมัติ บดคลึงจูบอย่างร้อนแรง มือที่สัมผัสต้นขาด้านในเลื่อนขึ้นสูงเรื่อยๆมาจนถึงเอวบาง กลิ่นแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มเข้าไปกระตุ้นอารมณ์ปรารถนาในกายเขาจนพลุ่งพล่าน ที่สำคัญเธอไม่ต่อต้านหรือขัดขืนด้วย แบบนี้เรียกว่าเปิดทางให้เสือหรือเปล่านะ… สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่นชื้น มือสอดผ่านเสื้อยืดเข้าไปสัมผัสหน้าอกผ่านบราเซียร์ เขาเริ่มหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว แม้เคยสัมผัสทุกส่วนบนร่างกายอันดา ทว่าเขายังคงต้องการสัมผัสมันอีกครั้ง เขาควรหยุดแล้วรอจังหวะที่เหมาะสม… ยิ่งสัมผัสเขายิ่งต้องการอันดามากขึ้น ไม่เคยรู้สึกต้องการใครมากเท่าเธอมาก่อน เก่งมากนะที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้ วันไหนอันดาเป็นฝ่ายเดินมาหาเขา อย่าคิดว่าจะได้เดินออกไปง่ายๆ หมับ! เขาจับมืออันดาที่กำลังสัมผัสหน้าท้องแกร่งเอาไว้ อีกนิดจะถึงขอบเข็มขัดอยู่แล้ว “อย่าทำให้ฉันหมดความอดทน” ดวงตาคู่สวยช้อนขึ้นมองรามิล ริมฝีปากสีระเรื่อฉีกยิ้มให้เจ้าของคำพูดเมื่อครู่ ก่อนจะใช้มืออีกข้างเลื่อนขึ้นมาสัมผัสใบหน้าคมคายมีเสน่ห์ “คุณหล่อนะ แต่น่าเสียดายที่…” รามิลเลื่อนขึ้นมาจับมือเล็กซึ่งกำลังสัมผัสใบหน้าของตัวเอง สายตามองอันดาที่อยู่ใกล้จนแทบจูบกันได้อีกครั้ง “น่าเสียดายที่อะไร” “ดูเลวเกินไปหน่อย” “ผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชายเลวๆหรอกเหรอ” ส่วนใหญ่เห็นผู้หญิงทิ้งผู้ชายดีๆไปหาผู้ชายเลวๆ เพราะผู้ชายเลวน่าตื่นเต้นและเร้าใจมากกว่าผู้ชายที่แสนดี “เลวเกินไปก็ไม่ดี” “ไม่ชอบผู้ชายเลว?” อันดาส่ายหน้าเป็นคำตอบ “เคยได้ยินไหมว่า ไม่ชอบอะไรจะได้สิ่งนั้น” “ไม่ใช่คุณแน่ๆ” อันดาผลักรามิลออกแล้วลุกขึ้นยืน เพียงแค่เริ่มทรงตัวยืนโลกทั้งใบก็หมุนคล้ายกับจะพาล้มให้ได้ เท้าเล็กก้าวเดินออกไปโดยมีสายตาคมเข้มคอยมองตาม “จะไปไหน” “กลับบ้าน” รามิลนั่งมองพลางยกยิ้มมุมปากแล้วส่ายหน้าไปมา เดินยังไม่ตรงยังดึงดันจะกลับบ้านให้ได้ คนอะไรอวดเก่งสิ้นดี… เขาวางแก้วเครื่องดื่มลงแล้วเดินไปจับหมับเข้าที่แขนอันดา ดึงเธอให้หันกลับมาหา เมาขนาดนี้ปล่อยกลับคนเดียวไม่ได้หรอก สภาพนี้ไม่ได้นอนข้างถนนก็คงโดนใครสักคนฉุดไปอย่างแน่นอน “ปล่อย…” “คืนนี้นอนที่นี่ เธอเมามากแล้ว”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more