ตาหวานเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ด้วยความหวังว่าจะมีของที่ตนเองต้องการ เธอเดินไปด้อมๆ มองๆ บนชั้นวางพยายามหาผ้าอนามัยยี่ห้อที่ใช้บ่อยแต่หาอย่างไรก็ไม่เจอจึงไปถามคนขาย
“ไม่ทราบว่าผ้าอนามัยยี่ห้อXXXมีไหมคะ”
“ไม่มีค่ะคุณลูกค้า ยี่ห้อนี้คนไม่ค่อยใช้กัน”
“ขอบคุณมากค่ะ”
ในเมื่อร้านนี้ไม่มีเธอก็ต้องไปหาจากร้านอื่น หญิงสาวจึงเดินออกจากร้านแล้วตรงไปถามประชาสัมพันธ์ ใกล้ๆ โรงแรมมีร้านสะดวกซื้ออีกไหม พนักงานจึงบอกให้ข้ามสะพานลอยไปฝั่งตรงข้าม เดินลงจากสะพานตรงไปอีกนิดก็จะเห็นร้านเลย
หลังจากได้ข้อมูลเรียบร้อย ตาหวานก็เดินไปตามที่พนักงานแจ้งมา เมื่อไปถึงสะพานลอยเกิดความรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก เธอเคยเห็นในข่าวบ่อยๆ สะพานลอยในกรุงเทพฯ ไม่ค่อยปลอดภัย
บางครั้งมีการจี้ปล้น หนักสุดลามไปถึงเรื่องข่มขืน ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมต้องติดตั้งป้ายอะไรไว้มากมาย บดบังทัศนวิสัยในการมองเห็นชัดๆ
“ไม่เป็นไรไอ้หวาน เรื่อ
