ที่ร้านของหยางซ่งไห่ค่อนข้างจะวุ่นวายเพราะเขาไม่ได้ทำงานอย่างเต็มที่มาสามวันแล้ว หากรวมวันนี้ ที่นัดเจ้าของอาคารมาคุยเรื่องทำสัญญาอีก ก็รวมได้สี่วันพอดิบพอดี
“ขายได้เร็วกว่าที่คิดมากทีเดียว สมกับเป็นเถ้าแก่หยางจริงๆ” บุรุษวัยกลางคน เขาสวมเสื้อผ้าสีซีดเก่า ทั่วตัวปะเย็บด้วยเศษผ้าเต็มไปหมด เขาคือเจ้าของตึกที่ถงหลานเฟยตกลงซื้อ
เขากล่าวชมเชยหยางซ่งไห่ด้วยความจริงใจและดีใจ ที่ในที่สุดก็จะได้เงินก้อนเสียที หลังจากที่อดทนลำบากมานาน ตอนที่ฝากหยางซ่งไห่ให้ช่วยจัดการ เขาก็คิดว่าคงขายได้ง่ายกว่าประกาศขายเองอยู่แล้ว เพราะหยางซ่งไห่นั้น มีฐานลูกค้ามากและเขาก็เป็นคนกว้างขวาง อีกทั้งยังมีเส้นสายจากบิดาที่เป็นขุนนาง
แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ เพราะเขาเพิ่งจะเก็บข้าวของออกจากอาคารไปได้เพียงไม่ถึงแรมเดือนเสียด้วยซ้ำ
“เป็นจังหวะที่ลูกค้าของข้า อยากจะได้อาคารพอดี แล้วร้านของท่านก็ตรงใจของนาง ข้าต้องเ
