“คะ คุณ พ่อ”
(ตกใจอะไร แล้วอยู่ไหน เมื่อคืนทำไมไม่กลับบ้าน) เสียงดุ
“คะ คือมิ้นท์มาติวกับเพื่อนเมื่อวาน มันดึกมาก เลยพักที่ห้องเพื่อนค่ะ”
(เพื่อนคนไหน?)
“บอกไปพ่อก็ไม่รู้จักหรอกคะ แล้วพ่อกับแม่กลับมานานหรือยังคะ คุณอาเป็นยังไงบ้างได้แวะไปหามั้ยคะ”
ไม่มีเสียงจากปลายสาย ความเงียบยิ่งทำให้เธอรู้สึกร้อนตัวจนเริ่มสติแตก
“เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะคะ เพื่อนออกมาแล้วต้องไปติวต่อ ตอนเย็นเจอกันนะคะ” เสียงถอนหายใจดังขึ้นด้วยความโล่งอก ใบหน้าเล็กฟุบลงกับโซฟา
“ตอนเย็นจะกลับไปนอนบ้านจริงๆเหรอครับ แล้วผมจะอยู่กับใคร”
“อะไร หนังสือยังไม่ได้อ่านสักตัวตั้งแต่เมื่อคืน นายไม่ต้องมากวนเลย มันน่าตีนัก” มองตาดุ
“ก็ผมรักของผม หลังพี่สอบเสร็จผมก็ต้องไปแล้วนะ” เสียงเศร้า
“ทำไมต้องไป”
“ก็ผมสัญญาแล้ว ว่าขออยู่กับพี่จนถึงสอบเสร็จ หลังสอบผมก็จะไม่มาวุ่นวายให้พี่ลำคาญใจอีก”
ใบหน้าสวยนิ่งเรียบเธอได้แต่มองหน้าเด็กหน
