ความมืดโรยตัวปกคลุมทั่วบริเวณที่ทั้งคู่อยู่ แสงไฟส่องสว่างจากเสาตามรายทางเริ่มทำงานอัตโนมัติ สองร่างยังคงนิ่งสบตากันไม่ไปไหน
“ว่าไงครับ ผมจะให้พี่เลือกอีกครั้ง”
“ไทเกอร์ เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้”
“งั้นผมขอเวลาได้มั้ย จากตอนนี้จนพี่สอบเสร็จแล้วผมจะไป”
คำขอสั้นๆเป็นการอ้อนวอนขอครั้งสุดท้าย ที่เขาเสนอให้กับหญิงสาวและดูเหมือนเธอเองก็ไม่ได้ขัดอะไร ไม่รู้ว่ายอมเพราะความรู้สึกลึกๆที่มีต่อเขา หรือเพราะความสงสารและรู้สึกผิดกันแน่
ใบหน้าคมก้มลงจูบที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะช้อนอุ้มร่างเล็กเดินกลับมาที่รถวางเธอลงบนเบาะข้างคนขับด้วยความอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะเดินมาที่ฝั่งคนขับ แล้วขับพาเธอออกจากมหาลัยทันที
เส้นทางไม่คุ้นประกอบกับไม่ใช่ทางกลับบ้าน ทำให้เธอเริ่มหันมองซ้ายมองขวา จนกระทั่งมาถึงคอนโดหรูใจกลางเมือง แต่กลับดูเป็นส่วนตัวไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเหมือนที่อื่น
“เรามาที่นี่ทำ
