ระหว่างที่เธอนั่งเงียบๆเพื่อรอฟังคนทั้งคู่ เธอกลับต้องผิดหวังเพราะนอกจากเสียงน้องชายที่พูดจ้อไม่หยุด คนทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรที่เธออยากรู้เลยแม้แต่คำเดียว จนกระทั้งรถจอดนิ่งดับเครื่องสนิท แต่สาวเจ้าก็ยังหลับตาแกล้งทำเหมือนหลับต่อไม่ไหวติง
“ถ้าไม่เหนื่อย ก็แกล้งหลับต่อตามสบายนะครับ” เสียงเข้มกระซิบ
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะลืมตามองเขาก็หายไปแล้ว เธอลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆภายในรถ ตอนนี้ทุกคนออกไปยืนรออยู่ด้านนอก ท่าทางของพวกเขาดูมีความสุขยิ่งจนลืมแล้วว่ายังมีเธออยู่ตรงนี้
“ทำไมรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินเลยแฮะ กลับไปทำใจที่บ้านดีมั้ยมิ้นท์ แกจะตามมาดูเขารักกัน ให้มันเจ็บหัวใจเล่นๆทำไมวะ” เสียงเล็กพูดกับตัวเอง แววตาเศร้ามองเด็กหนุ่มที่กำลังยิ้มให้กับผู้หยิงอีกคน
แต่ความคิดในหัวก็ผุดขึ้นมาว่าทำไมเธอต้องหนี ในเมื่อเขาก็ชอบเธอมาตั้งแต่เด็ก หัวใจของเธอก็ชัดเจนแล้วว่ารู้สึกยังไง
“ใช่ฉันจะจีบให้นายกลับม
