“ได้ครับ… ผมไปส่ง”
เคนโด้บอกตัวเองให้ใจเย็นเอาไว้ เพราะเขาคาดหวังถึงความสัมพันธ์ที่ยืนยาวกับเรโกะ
ในเวลาต่อมา
เคนโด้พาเรโกะมาส่งที่หน้าอพาร์ทเมนท์ ในระหว่างนั่งมาด้วยกันในรถ เขาเอื้อมมือมากุมมือหล่อน บีบเบาๆ แล้วกล่าวว่า
“ให้โอกาสผมนะครับ… ผมขอโทษถ้าสิ่งที่ทำในผับทำให้คุณไม่พอใจ”
“ช่างเถอะค่ะ… คุณไม่ได้ทำอะไรผิด… ฉันไม่ได้โกรธคุณ”
เรโกะฝืนยิ้มให้เขา เปิดประตูแล้วลงมาจากรถ ท่าทางของเรโกะทำให้เคนโด้ขับรถกลับด้วยความสบายใจที่หล่อนไม่โกรธเขา แต่ก็ยอมรับว่าไม่เข้าใจ กับท่าทางแปลกๆ ของหล่อน เรโกะที่ร้อนแรงเหมือนไฟเมื่อตอนอยู่ในผับกับเขา จู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ทำเอาเขาตามอารมณ์ไม่ทัน แต่ช่างเถอะ… ผู้หญิงแบบนี้แหละน่าค้นหานัก
ในระหว่างที่กำลังเดินเข้ามาในอพาร์ทเม้นท์ เรโกะเหลือบไปเห็นลุงโยชิ นั่งอยู่หน้าป้อมยาม จึงเอ่ยถามถึงไฟฉายที่สายตาของหล่อนสังเกตเห็นเข้าพอดี
จู่ๆ เรโกะก็ฉุกคิดข
