เช้าวันต่อมา องค์หญิงมารีอาห์ก็ตัดสินใจขอเข้าพบพี่ชายของตนเองก่อนที่เขาจะเข้าประชุมกับข้าราชบริพาร
“เจ้ามีอะไรกับพี่หรือมารีอาห์ ถึงมาหาพี่ที่ตำหนักแต่เช้ามืดแบบนี้น่ะ”
สีหน้าของน้องสาวนั้นทั้งซีดเซียวทั้งเศร้าหมองจนลูฟาสอดถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“หรือว่าเจ้าไม่สบาย”
“หม่อมฉันสบายดีเพคะ”
ศีรษะทุยสวยของมารีอาห์ส่ายปฏิเสธไปมา
“แต่เจ้าหน้าซีดๆ นะ ดูไม่ร่าเริงเลยด้วย มีอะไรก็บอกพี่ได้นะมารีอาห์ พี่ยินดีรับฟังเจ้าเสมอ”
“แล้ว... ถ้าหม่อมฉันทำเรื่องไม่ดีลงไปล่ะเพคะ”
“เรื่องอะไร”
“เสด็จพี่รับปากหม่อมฉันก่อนได้ไหมเพคะว่าจะทรงไม่กริ้วหม่อมฉัน”
ลูฟาสส่ายหน้าไปมาน้อยๆ และระบายยิ้ม “ถ้าพี่จะกริ้วเจ้าเรื่องกระทำผิดละก็ พี่ก็คงต้องกริ้วเจ้าทุกวันนั่นแหละ ลืมไปแล้วหรือไงว่าเจ้าทำแต่เรื่องไม่ควรทั้งนั้นตั้งแต่เล็กยันโตเป็นสาว”
“เสด็จพี่น่ะ...”
“มีอะไรก็เล่ามา พี่ไม่โกรธเจ้าหรอก พี่สัญญา”
