“ฉัน... เปล่านะคะ”
หล่อนปฏิเสธ แต่ก็เหมือนเดิม เพราะไม่มีใครยอมเชื่อคำพูดของหล่อนเลย
“ถ้าเจ้าทำให้ฮันนาเจ็บอีก เราจะสั่งโบยเจ้า จิรัชยา!”
หล่อนช้อนตาขึ้นมองลูฟาสด้วยความตัดพ้อน้อยใจ ก่อนจะลดสายตาลงมองพื้น ร้องไห้เงียบๆ
ฮันนาเต็มไปด้วยความสะใจ ยิ่งเห็นจิรัชยาเศร้าเสียใจ หล่อนก็ยิ่งมีความสุข
“เป็นอย่างไรบ้างฮันนา เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง”
“หม่อมฉันรู้สึกดีมากเลยเพคะ ขอบพระทัยองค์สุลต่านมากที่ทรงเมตตาหม่อมฉัน”
ลูฟาสจับมือของฮันนาขึ้นมาจุมพิตที่หลังมือแผ่วเบา ท่ามกลางสายตาที่ฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตาของจิรัชยา
“แค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับสิ่งที่เจ้าทำเพื่อเรามาตลอด”
“หม่อมฉัน... ไม่ได้ทำอะไรมากเลยเพคะ”
ฮันนาแสร้งทำเป็นยิ้มเอียงอายและถ่อมตน ทั้งๆ ที่ภายในใจแสนจะลิงโลด
“ก็ทั้งอาหารคาวหวานพวกนี้ยังไงล่ะ แถมยังผลไม้พวกนี้อีก เจ้านำมาให้เราได้ลิ้มรสเสมอ และมันก็อร่อยมาก”
“เอ่อ... หม่อมฉันลงมือ
