EP:3
1002 คำ
-ปัจจุบัน-
ตึกคณะนิเทศมหาวิทยาลัย S
“เป็นอะไรคะคุณหนูพิมทำหน้าอมทุกข์อีกแล้ว”
“นั่นสิคะลูกสาวทำไมทำหน้าซังกะตายแบบนี้”
นับดาวเพื่อนสาวคนสวยของพิมนดาเอ่ยปากทักทายพิมนดาทันทีเมื่อเธอเดินมานั่งลงตรงหน้าคนหน้าหวานที่นั่งอมทุกข์ที่โต๊ะประจำใต้ตึกคณะแล้วตามด้วยเสียงที่สุดแสนจะแอ๊บสาวของเพื่อนรักหน้าตาหล่อเหลาแต่จิตใจสาวแตกอีกคนอย่างพิชชี่หรือนายพัชระนั่นเอง
“เฮ้อ!! เรื่องเดิม ๆ แหละ รู้สึกเหมือนมีคนตามอยู่ตลอดเวลาอีกแล้วอ่ะ”
พิมนดาถอนหายใจแรง ๆ ออกมาหนึ่งทีก่อนที่จะพูดประโยคต่อมากับเพื่อนๆ ของเธอความรู้สึกเหมือนมีคนแอบตามเธอตลอดเวลามันเป็นมาหลายปีแล้วหลังจากที่เธอขึ้นชั้นมัธยมปลาย
“นี่ยังมีคนตามอยู่อีกเหรอพิมให้ตายตามตั้งแต่มอปลายยันเรียนมหาลัยปี2นี่ถ้าเป็นพวกโรคจิตฉันว่ามันคงโง่มากแหละตามมานานขนาดนี้แต่ไม่ยอมทำอะไรเหยื่อสักที”
นับดาวเพื่อนผู้ที่รู้เรื่องนี้มาตลอดพูดขึ้นมาอย่างเหลือเชื่อก็ตั้งแต่ที่เพื่อนรักของเธอประสบกับเหตุการณ์แบบนี้เธอเป็นคนเดียวที่รู้มาตลอดเพราะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม
“ลูกสาว คุณแม่ว่านะถ้าขืนเป็นแบบนี้มันอันตรายมากเลยลูกหนูต้องมีคนคอยคุ้มครองค่ะลูก”
“ยังไงพิชชี่”
“ก็หาผัวสิคะมีผัวซะจะได้ไม่มีโรคจิตคอยตาม”
พิมนดาถามเพื่อนชายที่ใจเป็นหญิงอย่างสงสัยก่อนที่พิชชี่จะกรอกตามองบนอย่างปลงๆ กับความใสซื่อของเพื่อนสาวแล้วเขาก็พูดประโยคต่อมาอย่างไม่อาย
“โอ้ย!! ข้อนี้ตัดไปได้เลยพิชชี่พิมน่ะเขามีคนของใจอยู่แล้วคงไม่มองใครละชาตินี้”
“นับดาวก็เวอร์ไป”
พิมนดารีบพูดปรามเพื่อนสาวทันทีที่พูดถึงใครคนนั้นคนที่เข้ามาทำให้ใจเธอพองโตแล้วอยู่ ๆ เขาก็หายไปทิ้งไว้เพียงคำพูดประโยคนั้นไว้ในความทรงจำของเธอและแน่นอนเธอทำตามประโยคนั้นมาตลอดเพราะไม่มีวันไหนเลยที่เธอจะลืมเขา
"เวอร์อะไร!! หลักฐานก็เห็นชัดอยู่บนคอกี่ปีมาแล้วที่พิมไม่ถอดสร้อยคอเส้นนี้เลยอย่าเถียงว่าไม่ได้รอเขา"
นับดาวพูดตอกย้ำเรื่องราวทุกอย่างให้ชัดเจนขึ้นมาอีกจนทำให้พิมนดาไม่มีอะไรเป็นข้อแก้ตัวได้เลย
เธอได้แต่นิ่งๆ
แล้วก็เงียบไปแต่ทว่าในใจของเธอยังคิดถึงเขาอยู่ทุกวันจนเผลอพึมพำถึงเค้าขึ้นมาเบาๆ
พอที่จะได้ยินเพียงแค่ตัวเธอเอง
‘หายไปไหนของพี่นะ..พี่ธาม’
อีกด้านหนึ่งใต้ตึกคณะเดียวกันก็มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่
"ไอ้สัสธามเอาอีกแล้วนะมึง"
"โวยวายอะไรของมึงแต่เช้าวะครับคุณเคนจิคุง"
นิกกี้ถามเคนจิออกมาแกมประชดที่พอมาถึงโต๊ะเคนจิคนที่มาถึงเป็นคนสุดท้ายของกลุ่มเอ่ยปากด่าธาม ออกมาอย่างหัวเสีย
"ก็ไอ้เย็นชานี่สิเอาอีกแล้ว"
"กูทำอะไร"
ธามถามเคนจิออกไปอย่างนิ่งๆ ตามสไตล์เขาเหมือนเดิม
"เมื่อคืนมึงทำอะไรกับน้องมินนี่เพื่อนของน้องเบลล์เด็กกูไว้ล่ะ"
"ก็ทำเหมือนที่มึงทำ"
"เหมือนห่าอะไรล่ะ”
เคนจิโวยขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะพูดต่อ
“เมื่อคืนหลังจากที่มึงพาน้องเขาไปขึ้นเตียงเสร็จน้องเขาโทรมาร้องห่มร้องไห้กับน้องเบลล์ของกูซะยกใหญ่ว่ามึงทำกับเขาเหมือนเขาเป็นตุ๊กตายางไม่มีหัวใจไม่มีชีวิตไม่มีความรู้สึกอย่างงั้นแหละพาเขาขึ้นเตียงแต่มึงกลับไม่พูดอะไรกับเขาสักคำแหกขาแล้วแทงจนเสร็จมึงก็ออกจากห้องเขาไปเฉยเลยมันเกินไปไหมวะ"
เคนจิร่ายคำพูดยาวเยียดใส่ธามรัวๆ อย่างหงุดหงิดกับนิสัยเย็นชาของเพื่อนคนนี้เต็มทน
"มึงจะบ่นอะไรมันก็เรื่องปกติของมันป่ะวะกูก็เห็นมันทำแบบนี้กับทุกคนที่นอนด้วย ถามจริงมึงจะไม่คิดมีความรู้สึกรักใคร่หลงไหลไปกับใครบ้างเลยเหรอวะ"
นิกกี้ที่นั่งฟังอยู่นานก็พูดกับเคนจิขึ้นมาก่อนที่จะหันไปถามประโยคหลังกับธามที่นั่งฟังเคนจิบ่นอย่างหน้าตาเฉย
"ไอ้คนไม่มีหัวใจ!!"
เคนจิกระแทกเสียงพูดประโยคนี้ใส่หน้าธามก่อนที่จะนั่งลงไปคว้าขวดน้ำที่อยู่บนโต๊ะมากินอย่างหงุดหงิด
"มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่มีหัวใจ"
"หัวใจแช่แข็งนิสิมึงอ่ะ ไอ้ห่า!!"
ธามแสยะยิ้มใส่แล้วพูดประโยคนี้กับเคนจิจนเคนจิถึงกับมองบนแล้วพูดประชดเขาไป
"กูแช่เอาไว้ให้ใครคนหนึ่งมาละลาย"
"เชี้ย!! อย่าบอกนะว่าคนอย่างมึงมีผู้หญิงในใจ"
พอธามพูดแบบนั้นออกมาเคนจิถึงกับอุทานออกมาอย่างตกใจแล้วก็ไม่ใช่แค่เคนจินะที่มีอาการแบบนี้ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นทั้ง นิกกี้ เอลิน แพทตี้ บีน่าต่างก็หันมามองธามเป็นตาเดียวด้วยความอยากรู้แต่ทุกคนก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากปากธามเพราะหลังจากที่พูดจบเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นห้องเรียนไปก่อนซะดื้อๆทิ้งความสงสัยอยากรู้อยากเห็นให้กับกลุ่มเพื่อนเขาอย่างมากเลยทีเดียวเมื่อคนอย่างคุณชายน้ำแข็งของกลุ่มผู้ที่ไม่เคยมีความรู้สึกในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ พูดอะไรแบบนั้นออกมา
- ผู้เขียน
