EP:1

1700 คำ
-6 ปีที่แล้ว- ^&*& (* (*+#$@$ตุบ ตับ ตุบ ตับ ปึกๆ เพล้ง$#$%@#$* เสียงดังโครมครามเหมือนมีการทะเลาะวิวาทกันเกิดขึ้นในตรอกซอยข้างๆ โรงเรียนมัธยมเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งกลางเมืองกรุงภาพที่เห็นมีเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่อยู่ในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายของโรงเรียนชื่อดังกำลังถูกนักเรียนจากต่างโรงเรียนประมาณ4-5คนรุมทำร้ายอยู่ดูท่าแล้วเด็กหนุ่มผู้ที่ถูกรุมก็เก่งพอตัวเหมือนกันแต่เพราะความที่มาคนเดียวเลยพลาดท่าเสียทีให้อีกฝ่ายที่มีจำนวนคนมากกว่าเข้ามาทำร้ายจนมีสภาพสะบักสะบอม “ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วยมีคนถูกทำร้ายทางนี้ค่ะคุณตำรวจทางนี้เลยค่ะ” “สัส!! พอก่อนโว้ยพ่อมึงมาหนีก่อนเร็ว” แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาช่วยชีวิตเด็กหนุ่มไว้ได้พอกลุ่มเด็กอัธพาลคู่อริได้ยินดังนั้นก็พากันหยุดการทำร้ายแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วทิ้งไว้เพียงร่างสูงของเด็กหนุ่มที่นอนสะบักสะบอมอยู่ตรงนั้นสภาพของเขาตอนนี้เนื้อตัวขาวๆ มีแผลฟกซ้ำเต็มไปหมดเสื้อผ้าชุดนักเรียนเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่น “อาห์..เชี้ยเอ้ย!” ธามพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลพลางบ่นงึมงำไปด้วยอย่างหัวเสีย “มาค่ะน้องพิมช่วย อึบ! ค่อย ๆ ลุกค่ะ” เขาชะงักมองหน้าเด็กผู้หญิงที่กำลังพยายามใช้เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอมาช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้น ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าคือสาวน้อยที่ถักเปียสองข้างหน้าตาน่ารักผิวพรรณสะอาดสะอ้านปากสีชมพูแก้มขาวๆ ตัวเล็กๆ ในชุดนักเรียนมัธยมต้นโรงเรียนเดียวกันกับเขาทำให้เด็กหนุ่มจ้องมองเด็กสาวอย่างไม่วางตาด้วยหัวใจที่เต้นแปลกๆ “ทำอะไร?” ธามถามสาวน้อยตรงหน้าออกไปอย่างสงสัยที่พอเธอพยุงเขาให้ยืนขึ้นได้แล้วเธอกลับทำสิ่งไม่คาดคิดเธอก้มๆ เงยๆ ใช้มือเธอปัดป่ายเช็ดฝุ่นที่เปื้อนเสื้อผ้าของเขาออกอย่างไม่รังเกียจ “เสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้วค่ะน้องพิมปัดให้” พิมนดาเงยหน้ามาบอกเขาพร้อมกับยิ้มตาหยีให้เขาเธอช่างไม่รู้อะไรซะเลยว่าการที่เธอทำแบบนี้หัวใจที่แสนกระด่างของเขามันละลายไปหมดแล้วจนเขาเผลอยิ้มออกมา “อุ้ย! เลือด พี่หัวแตกด้วยนี่คะ ไหน ๆ ขอน้องพิมดูหน่อยค่ะ” “ไม่ต้อง!! ไม่เป็นไร เธอคิดยังไงมาช่วยฉันในสถานการณ์แบบนี้มันอันตรายไม่รู้เหรอ” พิมนดาหน้าเจื่อนไปทันทีที่โดนธามพูดแบบนี้ใส่เธอคิดในใจคนอุตส่าห์มาช่วยแท้ๆ มาดุกันทำไม “อ้าว!! พูดแค่นี้หน้าหงอยไปเลย” “ก็พี่ดุน้องพิมอ่ะ น้องพิมเห็นพี่ถูกรุมทำร้ายก็แค่อยากมาช่วยไม่เห็นต้องดุกันเลย” “เฮ้อ!!” ธามถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางส่ายหัวให้กับความไร้เดียงสาของสาวน้อยตรงหน้าก่อนที่เขาจะพูดประโยคหลังจากนี้ออกมา “ฉันไม่ได้ดุ! ฉันแค่อยากบอกให้เธอรู้ไว้ว่าสถานการณ์แบบนี้มันอันตราย ไม่มีใครที่ไหนเขาอยากเอาชีวิตมาเสี่ยงช่วยคนที่ไม่รู้จักหรอกนะแต่เธอนี่มันกล้าหาญเกินตัวจริงๆ แต่ยังไงก็ขอบใจนะถ้าวันนี้ฉันไม่ได้เธอฉันก็คงแย่เหมือนกันขอบใจมากนะสาวน้อย” ธามยืนพูดกับสาวน้อยตรงหน้าที่เอาแต่ยืนก้มหน้าทำหน้างออยู่เพราะคิดว่าโดนเขาดุแต่ด้วยประโยคสุดท้ายที่เขาพูดออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นมายีหัวเธอเบาๆ อย่างลืมตัวพิมนดาเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเขาแล้วยิ้มออกมาอย่างน่ารักแต่เธอหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มนี้ของเธอทำให้หัวใจของธามเต้นแรงจนเลือดสูบฉีดขึ้นไปทำให้ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวขึ้นมามันคืออาการที่เขาเรียกว่าเขินสินะ “พี่คะทำไมหน้าพี่แดงขึ้นมาแบบนี้ล่ะพี่เป็นอะไรรึเปล่า” “เอ่อ!! คงเป็นรอยที่ถูกไอ้หมาหมู่พวกนั้นกระทืบเมื่อกี้ละมั้ง” ธามตอบพิมนดาออกไปส่งๆ เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง “น้องพิมว่าพี่นั่งก่อนเถอะค่ะเลือดที่หัวพี่มันซึมออกมาอีกแล้วที่มุมปากก็ด้วยนั่งตรงนี้ก็ได้น้องพิมปัดให้” เขายอมนั่งลงตามคำพูดของพิมนดาที่กำลังก้มปัดลังไม้เก่าๆ ที่ถูกทิ้งไว้ในตรอกซอยนั้น “อ่ะ! นี่ค่ะ น้องพิมให้ยืมพี่เอาไปซับเลือดที่หัวกับที่มุมปากพี่นะคะน้องพิมไม่กล้าเช็ดให้เดี๋ยวพี่จะดุอีก” เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่เย็บขอบล้อมด้วยผ้าลูกไม้ออกแนวหวานๆ ให้กับเขาก่อนจะบอกเขาแกมประชดที่เขาชอบทำหน้าดุใส่เธอ “ทำให้หน่อยสิฉันมองไม่เห็น” พอเขาบอกออกมาแบบนี้พิมนดาก็ยิ้มกว้างแล้วจัดการเช็ดเลือดที่แผลให้คนตัวโตอย่างไม่รังเกียจด้วยนิสัยชอบช่วยเหลือคนอื่นของเธอที่มีติดตัวมาตั้งแต่เด็ก "เรียนโรงเรียนเดียวกับฉันเหรอ" "ถ้าใส่ชุดเหมือนกันก็แสดงว่าใช่ค่ะ" พิมนดายิ้มแบบกวนๆ แล้วตอบคำถามที่เขาถามอย่างหน้าซื่อตาใส "กวนตีน" "เอ้าท์!! ก็เห็นอยู่พี่ก็ยังจะถามทำไมล่ะคะ" "นี่!! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย" ธามเบี่ยงตัวหลบอย่างตกใจเมื่ออยู่ ๆ พิมนดาที่ยืนซับเลือดที่หัวให้เขาทางด้านหลังชะโงกหน้าก้มลงมามองตรงอกเขา "พี่อยู่มอ4เองเหรอคะ น้องพิมนึกว่าอยู่มอ6ซะอีก 4/1ห้องเก่งซะด้วย” ที่แท้เธอก้มลงไปมองป้ายที่ปักตรงหน้าอกเขาว่าเรียนชั้นไหนนี่เองแต่เธอไม่รู้เลยว่าการที่เธอเอาหน้ามาใกล้เขาแบบนี้มันทำให้ใจเขาสั่นแค่ไหนยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ติดตัวเธอด้วยแล้วยิ่งทำให้ใจเขาเต้นแปลกๆ "นี่เธอว่าฉันแก่เหรอ" "เปล่าค่ะ!! พี่แค่ดูเป็นผู้ใหญ่แค่นั่นเองค่ะ" "แล้วมันต่างกันตรงไหน" "แฮะๆ" พิมนดายิ้มตาหยีตีเนียนเหมือนไม่ได้พูดอะไรแต่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าทุกการกระทำของเธอมันทำให้มุมปากของธามกระตุกยิ้มเบาๆ ทุกครั้ง "พี่ชื่ออะไรคะ" ธามมองหน้าพิมนดาอย่างงงๆ ที่อยู่ ๆ เธอก็ถามชื่อเขา ธามคิดในใจว่ายัยเด็กนี่ไปอยู่ไหนมาถึงได้ไม่รู้จักเขาคนที่แสนจะโด่งดังในโรงเรียนยิ่งเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้แล้วด้วยออกจะเป็นที่ฮือฮา เรื่องที่ว่าก็คือเรื่องที่มีนักเรียนชายชั้นม.4ไปมีเรื่องกระทืบรุ่นพี่ชั้นมอ6ที่กำลังมีอะไรกันกับนักเรียนสาวชั้นมอ4ในห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาของชมรมกีฬาเด็กผู้หญิงที่ว่าคือแฟนของธามนั่นเองแฟนที่คบกันมาตั้งแต่มอต้นแต่วันนี้เธอก็ทรยศสวมเขาให้ธามโดยการแอบไปกินกับรุ่นพี่มอ6ลับหลังเขามาเป็นเวลาแสนนานพอเขาจับได้วันนี้หญิงชั่วชายเลวคู่นั้นก็โดนธามจัดการอย่างสาหัสจนไม่อาจอยู่ในโรงเรียนต่อไปได้อีก แต่หลังจากที่เขาจัดการสองคนนั้นเสร็จด้วยความโมโหเขาก็เดินออกจากรั้วโรงเรียนออกมาคนเดียวโดยลืมคิดไปว่าพวกศัตรูโรงเรียนคู่ปรับจ้องเล่นงานเขาอยู่จนเกิดเหตุการณ์รุมทำร้ายกันก่อนหน้านี้เกิดขึ้น “เธอไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้จักฉัน” “น้องพิมก็อยู่ในโรงเรียนนั่นแหละค่ะแต่ชอบอยู่ในห้องสมุดมากกว่าน้องพิมชอบอ่านหนังสือ” “เหอะ!! ถึงว่าไม่รู้จักฉัน" เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่จะพึมพำพูดออกมายัยเด็กนี้คงเด็กเรียนน่าดู "ตกลงพี่จะบอกชื่อน้องพิมไหมคะ" พิมนดาถามย้ำเขาอีกครั้งอย่างต้องการคำตอบ "ธาม!" เขาตอบเธอไปสั้นๆ นิ่งๆ ตามสไตล์คนเย็นชาอย่างเขา "อ่อพี่ธาม อุ้ย!! ตายแล้วกี่โมงแล้วเนี่ย" เธอเรียกทวนชื่อเขาก่อนที่อยู่ ๆ ก็ลุกลี้ลุกลนถามเวลาขึ้นมาดื้อๆ "ห้าโมง" ธามยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วบอกเธอไป "แย่แล้ว!! ไม่ทันแล้ว พี่ธามดูแลตัวเองได้ไหมคะน้องพิมต้องไปเรียนพิเศษแล้วเลยเวลามา10นาทีแล้วอ่ะ" เธอพูดรัวๆ ใส่เขาด้วยความรีบร้อนแต่ก็ไม่วายที่จะเป็นห่วงคนเจ็บตรงหน้าอย่างเขา "อืม!!" ธามพยักหน้าแล้วตอบเธอออกไป "งั้นน้องพิมไปก่อนนะคะ อย่าลืมล้างแผลแล้วทานยาแก้อักเสบด้วยถ้าอาการไม่ดีให้ไปหาหมอเลยนะคะ บ๊ายบายค่ะพี่ธาม" เธอวิ่งถอยหลังไปพลางสั่งเขาไปด้วยแบบรีบๆ แต่ก็ยังไม่วายจะโบกมือร่ำลาเขาอย่างหน้ารัก "ยัยเด็กบ๊องเอ้ย!! หึ..น่ารักชะมัด" เขามองเธอวิ่งไปจนลับตาก่อนจะพึมพำพลางยิ้มออกมาเบาๆ ให้กับความน่ารักสดใสของเธอก่อนที่จะก้มมองในมือที่มีผ้าเช็ดหน้าสีขาวของเธออยู่ที่ตอนนี้มันมีคราบเลือดของเขาเปื้อนเต็มไปหมดเขานั่งมองแล้วลูบตัวอักษรตัวพีที่ปักไว้ตรงมุมขของผ้าเช็ดหน้า "ตัว “พี” พิมสินะ" ไม่รู้ว่าเขานั่งยิ้มกับผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ไปนานเท่าไหร่พอรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่บอดี้การ์ดของเขาที่ก่อนหน้านี้เขาใช้ให้ไปจัดการเรื่องคาวๆ ในโรงเรียนก็วิ่งเข้ามาหาเขาแล้ว "พวกไหนครับคุณหนู" ชายชุดดำที่พอมาถึงก็เอ่ยปากถามผู้เป็นนายน้อยทันที “พวกครูอริต่างโรงเรียนน่ะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” “ครับ!! แล้วนี่ใครช่วยคุณหนูไว้ครับ” "ไปคุยต่อในรถ" "ครับคุณหนู"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม