EP:1
1700 คำ
-6 ปีที่แล้ว-
^&*& (* (*+#$@$ตุบ ตับ ตุบ ตับ ปึกๆ เพล้ง$#$%@#$*
เสียงดังโครมครามเหมือนมีการทะเลาะวิวาทกันเกิดขึ้นในตรอกซอยข้างๆ โรงเรียนมัธยมเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งกลางเมืองกรุงภาพที่เห็นมีเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่อยู่ในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายของโรงเรียนชื่อดังกำลังถูกนักเรียนจากต่างโรงเรียนประมาณ4-5คนรุมทำร้ายอยู่ดูท่าแล้วเด็กหนุ่มผู้ที่ถูกรุมก็เก่งพอตัวเหมือนกันแต่เพราะความที่มาคนเดียวเลยพลาดท่าเสียทีให้อีกฝ่ายที่มีจำนวนคนมากกว่าเข้ามาทำร้ายจนมีสภาพสะบักสะบอม
“ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วยมีคนถูกทำร้ายทางนี้ค่ะคุณตำรวจทางนี้เลยค่ะ”
“สัส!! พอก่อนโว้ยพ่อมึงมาหนีก่อนเร็ว”
แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาช่วยชีวิตเด็กหนุ่มไว้ได้พอกลุ่มเด็กอัธพาลคู่อริได้ยินดังนั้นก็พากันหยุดการทำร้ายแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วทิ้งไว้เพียงร่างสูงของเด็กหนุ่มที่นอนสะบักสะบอมอยู่ตรงนั้นสภาพของเขาตอนนี้เนื้อตัวขาวๆ มีแผลฟกซ้ำเต็มไปหมดเสื้อผ้าชุดนักเรียนเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่น
“อาห์..เชี้ยเอ้ย!”
ธามพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลพลางบ่นงึมงำไปด้วยอย่างหัวเสีย
“มาค่ะน้องพิมช่วย อึบ! ค่อย ๆ ลุกค่ะ”
เขาชะงักมองหน้าเด็กผู้หญิงที่กำลังพยายามใช้เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอมาช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้น
ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าคือสาวน้อยที่ถักเปียสองข้างหน้าตาน่ารักผิวพรรณสะอาดสะอ้านปากสีชมพูแก้มขาวๆ
ตัวเล็กๆ
ในชุดนักเรียนมัธยมต้นโรงเรียนเดียวกันกับเขาทำให้เด็กหนุ่มจ้องมองเด็กสาวอย่างไม่วางตาด้วยหัวใจที่เต้นแปลกๆ
“ทำอะไร?”
ธามถามสาวน้อยตรงหน้าออกไปอย่างสงสัยที่พอเธอพยุงเขาให้ยืนขึ้นได้แล้วเธอกลับทำสิ่งไม่คาดคิดเธอก้มๆ เงยๆ ใช้มือเธอปัดป่ายเช็ดฝุ่นที่เปื้อนเสื้อผ้าของเขาออกอย่างไม่รังเกียจ
“เสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้วค่ะน้องพิมปัดให้”
พิมนดาเงยหน้ามาบอกเขาพร้อมกับยิ้มตาหยีให้เขาเธอช่างไม่รู้อะไรซะเลยว่าการที่เธอทำแบบนี้หัวใจที่แสนกระด่างของเขามันละลายไปหมดแล้วจนเขาเผลอยิ้มออกมา
“อุ้ย! เลือด พี่หัวแตกด้วยนี่คะ ไหน ๆ ขอน้องพิมดูหน่อยค่ะ”
“ไม่ต้อง!! ไม่เป็นไร เธอคิดยังไงมาช่วยฉันในสถานการณ์แบบนี้มันอันตรายไม่รู้เหรอ”
พิมนดาหน้าเจื่อนไปทันทีที่โดนธามพูดแบบนี้ใส่เธอคิดในใจคนอุตส่าห์มาช่วยแท้ๆ มาดุกันทำไม
“อ้าว!! พูดแค่นี้หน้าหงอยไปเลย”
“ก็พี่ดุน้องพิมอ่ะ น้องพิมเห็นพี่ถูกรุมทำร้ายก็แค่อยากมาช่วยไม่เห็นต้องดุกันเลย”
“เฮ้อ!!”
ธามถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางส่ายหัวให้กับความไร้เดียงสาของสาวน้อยตรงหน้าก่อนที่เขาจะพูดประโยคหลังจากนี้ออกมา
“ฉันไม่ได้ดุ! ฉันแค่อยากบอกให้เธอรู้ไว้ว่าสถานการณ์แบบนี้มันอันตราย ไม่มีใครที่ไหนเขาอยากเอาชีวิตมาเสี่ยงช่วยคนที่ไม่รู้จักหรอกนะแต่เธอนี่มันกล้าหาญเกินตัวจริงๆ แต่ยังไงก็ขอบใจนะถ้าวันนี้ฉันไม่ได้เธอฉันก็คงแย่เหมือนกันขอบใจมากนะสาวน้อย”
ธามยืนพูดกับสาวน้อยตรงหน้าที่เอาแต่ยืนก้มหน้าทำหน้างออยู่เพราะคิดว่าโดนเขาดุแต่ด้วยประโยคสุดท้ายที่เขาพูดออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นมายีหัวเธอเบาๆ อย่างลืมตัวพิมนดาเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเขาแล้วยิ้มออกมาอย่างน่ารักแต่เธอหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มนี้ของเธอทำให้หัวใจของธามเต้นแรงจนเลือดสูบฉีดขึ้นไปทำให้ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวขึ้นมามันคืออาการที่เขาเรียกว่าเขินสินะ
“พี่คะทำไมหน้าพี่แดงขึ้นมาแบบนี้ล่ะพี่เป็นอะไรรึเปล่า”
“เอ่อ!! คงเป็นรอยที่ถูกไอ้หมาหมู่พวกนั้นกระทืบเมื่อกี้ละมั้ง”
ธามตอบพิมนดาออกไปส่งๆ เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
“น้องพิมว่าพี่นั่งก่อนเถอะค่ะเลือดที่หัวพี่มันซึมออกมาอีกแล้วที่มุมปากก็ด้วยนั่งตรงนี้ก็ได้น้องพิมปัดให้”
เขายอมนั่งลงตามคำพูดของพิมนดาที่กำลังก้มปัดลังไม้เก่าๆ ที่ถูกทิ้งไว้ในตรอกซอยนั้น
“อ่ะ! นี่ค่ะ น้องพิมให้ยืมพี่เอาไปซับเลือดที่หัวกับที่มุมปากพี่นะคะน้องพิมไม่กล้าเช็ดให้เดี๋ยวพี่จะดุอีก”
เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่เย็บขอบล้อมด้วยผ้าลูกไม้ออกแนวหวานๆ ให้กับเขาก่อนจะบอกเขาแกมประชดที่เขาชอบทำหน้าดุใส่เธอ
“ทำให้หน่อยสิฉันมองไม่เห็น”
พอเขาบอกออกมาแบบนี้พิมนดาก็ยิ้มกว้างแล้วจัดการเช็ดเลือดที่แผลให้คนตัวโตอย่างไม่รังเกียจด้วยนิสัยชอบช่วยเหลือคนอื่นของเธอที่มีติดตัวมาตั้งแต่เด็ก
"เรียนโรงเรียนเดียวกับฉันเหรอ"
"ถ้าใส่ชุดเหมือนกันก็แสดงว่าใช่ค่ะ"
พิมนดายิ้มแบบกวนๆ แล้วตอบคำถามที่เขาถามอย่างหน้าซื่อตาใส
"กวนตีน"
"เอ้าท์!! ก็เห็นอยู่พี่ก็ยังจะถามทำไมล่ะคะ"
"นี่!! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย"
ธามเบี่ยงตัวหลบอย่างตกใจเมื่ออยู่ ๆ พิมนดาที่ยืนซับเลือดที่หัวให้เขาทางด้านหลังชะโงกหน้าก้มลงมามองตรงอกเขา
"พี่อยู่มอ4เองเหรอคะ น้องพิมนึกว่าอยู่มอ6ซะอีก 4/1ห้องเก่งซะด้วย”
ที่แท้เธอก้มลงไปมองป้ายที่ปักตรงหน้าอกเขาว่าเรียนชั้นไหนนี่เองแต่เธอไม่รู้เลยว่าการที่เธอเอาหน้ามาใกล้เขาแบบนี้มันทำให้ใจเขาสั่นแค่ไหนยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ติดตัวเธอด้วยแล้วยิ่งทำให้ใจเขาเต้นแปลกๆ
"นี่เธอว่าฉันแก่เหรอ"
"เปล่าค่ะ!! พี่แค่ดูเป็นผู้ใหญ่แค่นั่นเองค่ะ"
"แล้วมันต่างกันตรงไหน"
"แฮะๆ"
พิมนดายิ้มตาหยีตีเนียนเหมือนไม่ได้พูดอะไรแต่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าทุกการกระทำของเธอมันทำให้มุมปากของธามกระตุกยิ้มเบาๆ ทุกครั้ง
"พี่ชื่ออะไรคะ"
ธามมองหน้าพิมนดาอย่างงงๆ ที่อยู่ ๆ เธอก็ถามชื่อเขา ธามคิดในใจว่ายัยเด็กนี่ไปอยู่ไหนมาถึงได้ไม่รู้จักเขาคนที่แสนจะโด่งดังในโรงเรียนยิ่งเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้แล้วด้วยออกจะเป็นที่ฮือฮา
เรื่องที่ว่าก็คือเรื่องที่มีนักเรียนชายชั้นม.4ไปมีเรื่องกระทืบรุ่นพี่ชั้นมอ6ที่กำลังมีอะไรกันกับนักเรียนสาวชั้นมอ4ในห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาของชมรมกีฬาเด็กผู้หญิงที่ว่าคือแฟนของธามนั่นเองแฟนที่คบกันมาตั้งแต่มอต้นแต่วันนี้เธอก็ทรยศสวมเขาให้ธามโดยการแอบไปกินกับรุ่นพี่มอ6ลับหลังเขามาเป็นเวลาแสนนานพอเขาจับได้วันนี้หญิงชั่วชายเลวคู่นั้นก็โดนธามจัดการอย่างสาหัสจนไม่อาจอยู่ในโรงเรียนต่อไปได้อีก
แต่หลังจากที่เขาจัดการสองคนนั้นเสร็จด้วยความโมโหเขาก็เดินออกจากรั้วโรงเรียนออกมาคนเดียวโดยลืมคิดไปว่าพวกศัตรูโรงเรียนคู่ปรับจ้องเล่นงานเขาอยู่จนเกิดเหตุการณ์รุมทำร้ายกันก่อนหน้านี้เกิดขึ้น
“เธอไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้จักฉัน”
“น้องพิมก็อยู่ในโรงเรียนนั่นแหละค่ะแต่ชอบอยู่ในห้องสมุดมากกว่าน้องพิมชอบอ่านหนังสือ”
“เหอะ!! ถึงว่าไม่รู้จักฉัน"
เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่จะพึมพำพูดออกมายัยเด็กนี้คงเด็กเรียนน่าดู
"ตกลงพี่จะบอกชื่อน้องพิมไหมคะ"
พิมนดาถามย้ำเขาอีกครั้งอย่างต้องการคำตอบ
"ธาม!"
เขาตอบเธอไปสั้นๆ นิ่งๆ ตามสไตล์คนเย็นชาอย่างเขา
"อ่อพี่ธาม อุ้ย!! ตายแล้วกี่โมงแล้วเนี่ย"
เธอเรียกทวนชื่อเขาก่อนที่อยู่ ๆ ก็ลุกลี้ลุกลนถามเวลาขึ้นมาดื้อๆ
"ห้าโมง"
ธามยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วบอกเธอไป
"แย่แล้ว!! ไม่ทันแล้ว พี่ธามดูแลตัวเองได้ไหมคะน้องพิมต้องไปเรียนพิเศษแล้วเลยเวลามา10นาทีแล้วอ่ะ"
เธอพูดรัวๆ ใส่เขาด้วยความรีบร้อนแต่ก็ไม่วายที่จะเป็นห่วงคนเจ็บตรงหน้าอย่างเขา
"อืม!!"
ธามพยักหน้าแล้วตอบเธอออกไป
"งั้นน้องพิมไปก่อนนะคะ อย่าลืมล้างแผลแล้วทานยาแก้อักเสบด้วยถ้าอาการไม่ดีให้ไปหาหมอเลยนะคะ บ๊ายบายค่ะพี่ธาม"
เธอวิ่งถอยหลังไปพลางสั่งเขาไปด้วยแบบรีบๆ แต่ก็ยังไม่วายจะโบกมือร่ำลาเขาอย่างหน้ารัก
"ยัยเด็กบ๊องเอ้ย!! หึ..น่ารักชะมัด"
เขามองเธอวิ่งไปจนลับตาก่อนจะพึมพำพลางยิ้มออกมาเบาๆ ให้กับความน่ารักสดใสของเธอก่อนที่จะก้มมองในมือที่มีผ้าเช็ดหน้าสีขาวของเธออยู่ที่ตอนนี้มันมีคราบเลือดของเขาเปื้อนเต็มไปหมดเขานั่งมองแล้วลูบตัวอักษรตัวพีที่ปักไว้ตรงมุมขของผ้าเช็ดหน้า
"ตัว “พี” พิมสินะ"
ไม่รู้ว่าเขานั่งยิ้มกับผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ไปนานเท่าไหร่พอรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่บอดี้การ์ดของเขาที่ก่อนหน้านี้เขาใช้ให้ไปจัดการเรื่องคาวๆ ในโรงเรียนก็วิ่งเข้ามาหาเขาแล้ว
"พวกไหนครับคุณหนู"
ชายชุดดำที่พอมาถึงก็เอ่ยปากถามผู้เป็นนายน้อยทันที
“พวกครูอริต่างโรงเรียนน่ะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
“ครับ!! แล้วนี่ใครช่วยคุณหนูไว้ครับ”
"ไปคุยต่อในรถ"
"ครับคุณหนู"
- ผู้เขียน
