“นี่เรื่องจริงหรือเจ้าคะนายท่าน มีราชโองการให้ฮุ่ยเจินแต่งกับท่านอ๋องแปดจริงๆหรือเจ้าคะ?” เหวินมี่เฟยเอ่ยถามอย่างสงสัย ในตอนที่ขันทีจากวังหลวงมาที่จวนสกุลหลานนั้นเป็นจังหวะที่นางออกไปซื้อของที่ตลาดพอดี จึงไม่ได้ฟังตอนที่ขันทีอ่านราชโองการ
“อืม” หลานยี่หลงได้แต่เพียงตอบสั้นๆ
ใจของเหวินมี่เฟยมีความรู้สึกที่หลากหลายตีกันมั่วจนเจ้าตัวไม่รู้ว่าจะดีใจหรือขัดเคืองใจดี
“นี่นังฮุ่ยเจินจะได้แต่งออกไปกับบุรุษที่มีฐานะเป็นถึงอ๋องเชียวหรือ แบบนี้มันก็จะกลายเป็นพระชายา กลายเป็นหนึ่งในเชื้อพระวงศ์นะสิ ยิ่งหากว่ามันมีทายาทให้ท่านอ๋องด้วยแล้วฐานะมันจะยิ่งมั่นคงขึ้น นึกไม่ถึงเลยว่านังฮุ่ยเจินมันจะมีวาสนาดีเยี่ยงนี้ ฮื่ย!” เหวินมี่เฟยยิ่งนึกยิ่งหงุดหงิดใจ ในเมืองโจวถิงนี้ไม่เคยมีสตรีจากสกุลใดเคยได้รับตำแหน่งหวางเฟยมาก่อน นางเดินวนไปเวียนมารอบๆห้องราวกับหนูติดจั่น ฝ่ายหลานยี่หลงนั้นนั่งจิบชาเงียบๆ ในหัวกำล
