BELL PART
ฉันค่อย ๆ ปรือตาตื่นขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วค่อย ๆ ปรับสายตาให้เข้ากับแสงที่ส่องเข้ามาในห้องนอน ก่อนจะใช้มือกุมหัวตัวเอง มึนหัวชะมัดเลย ฉันค่อย ๆ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเจอแต่ความว่างเปล่า
เขายังไม่กลับมาอีกหรอ…
“จะไปคิดถึงเขาทำไมนะ” ฉันบ่นตัวเองที่ไปคิดถึงคนใจร้ายแบบนั้น ฉันกำลังจะก้าวขาลงจากเตียง แต่สายตาดันไปสะดุดเข้ากับชุดที่ตัวเองกำลังใส่อยู่ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานฉันปวดหัวมากจนหมดสติไป แล้วใครเป็นคนใส่เสื้อผ้าให้ฉัน?
“ตื่นแล้วหรอไง?” ฉันเงยหน้าไปมองต้นเสียงก่อนจะพบว่าธันยืนกอดอกมองฉันอยู่หน้าประตูห้อง
“อือ”
“ตื่นแล้วก็ไปกินข้าวจะได้กินยา” ธันพูดเสียงเรียบก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป
“ดะ เดี๋ยว...” แต่ฉันก็เรียกเขาไว้ ธันค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองฉันแล้วพูด
“ว่า”
“เมื่อวานนายใส่เสื้อผ้าให้ฉันหรอ”
“อือ” ธันตอบแค่นั้นก่อนจะเดินไป
ไม่นะเบลล์ อย่าดีใจเด็
