สามปีต่อมา
โรงพยาบาลรักษ์ กรุงเทพมหานคร
“ลูกชุบ ทนอีกนิดนะลูก”
หลังจากยื่นสมุดบันทึกสุขภาพแม่และเด็ก หรือสมุดบันทึกสีชมพู ซึ่งเป็นสมุดที่บันทึกข้อมูลผลการตรวจร่างกายของคุณแม่ตั้งแต่ตั้งครรภ์ และคำแนะนำต่างๆ รวมถึงบันทึกข้อมูลของลูกน้อยตั้งแต่แรกเกิดจนถึงปัจจุบัน ให้เจ้าหน้าที่ของทางโรงพยาบาลอย่างทุลักทุเล เพราะมือหนึ่งโอบอุ้มร่างหนักอึ้ง อารญาก็เอ่ยปลอบประโลมเจ้าของร่างอ้วนจ้ำม่ำในชุดแพนด้าน้อยที่ตัวเองอุ้มอยู่ แต่คนที่ซบอยู่ตรงไหล่กลับไม่ตอบโต้อะไรจนเธอใจแป้ว
“ลูกชุบ อย่าเงียบสิลูก คุยกับแม่หน่อย”
เสียงสะท้านของคนเป็นแม่ และมืออุ่นที่ลูบตรงแผ่นหลังน้อยอย่างร้อนใจ ทำให้คนที่ซุกหน้าเข้ากับไหล่มนปรือตาขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน แล้วเบะปากเอ่ยปนสะอื้นน้อยๆ
“ฮึก…แม่จ๋า…”
“จ๋าลูก”
“ป้อจ๋า มาม้ายยยย…”
โถ…ยายตัวอวบของแม่
“พ่อจ๋าไปทำงาน หาเงินซื้อหนมให้หนูเยอะๆ ไงลูก”
“ม่ายเอาหนม จาเอ
