หลังจากทั้งเด็กอ้วนและแมวกินข้าวเสร็จในช่วงสายๆ อารญาก็จัดการเอาสระยางออกมาเป่าลมตรงข้างบ้านจนหอบฮัก ดีที่เพื่อนรักมาทันได้ช่วยพอดี ไม่งั้นเธอคงสูญเสียพลังงานไม่น้อย
“โอยยยย…ต้าวอ้วนเอ๊ย แม่ศรีจะไม่ไหวแล้วลูก ลิ้นห้อยหมดแล้ว”
คนที่แทบจะกระทืบที่สูบลมแบบเหยียบเอ่ยปนหอบหนักๆ
“แม่จ๋าจู้ๆ แม่จี๋จู้ๆ”
เสียงเจื้อยแจ้วที่เอ่ยเชียร์อยู่ใกล้ๆ ทำให้สองเพื่อนซี้ต่างมองหน้ากัน แล้วฮึดสู้ ที่สุดภารกิจเพื่อเด็กอ้วนและแมวตัวกลมก็เสร็จสิ้นลงพร้อมกับอาการเกือบจะลมจับ
“เป็นไงวะ ได้เจอหมอคนที่ว่าไหม”
หลังจากปล่อยน้ำใส่สระยางในขนาดพอดี จับเด็กและแมวลงไปเล่นน้ำเสร็จ ศรีจิตตราก็เอ่ยถามคนที่เพิ่งเดินกลับมาจากไปปิดน้ำตรงก๊อกข้างกำแพงบ้าน
“ไม่เจอ แต่ก็สอบถามทางโรงพยาบาลมาแล้ว”
อารญาว่าพลางยกหลังมือขึ้นซับเหงื่อตรงหน้าผากมน
“แล้วเขาว่ายังไงบ้าง”
“หมอปานระพีจะกลับมาทำงานเดือนหน้า”
“งั้นก็ด
