“สองผัวเมียนั่น ไว้ใจได้ใช่ไหม”
ศรีจิตตราถามเธอด้วยประโยคเดิมซ้ำๆ เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็คร้านจะนับ เช้าวันอาทิตย์เธอเอาลูกสาวและแมวไปส่งที่บ้านของปานระพีและมหรรณพ เพราะคนที่เธอรักประดุจพี่สาวขอเลี้ยงหลานหนึ่งวัน เนื่องจากว่าพอท้องปานระพีก็เหมือนจะชอบเด็กเอามากๆ ยิ่งเห็นลูกสาวเธอจ้ำม่ำยิ่งทั้งเอ็นดูและมันเขี้ยว
“อืม ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“งั้นก็เบาใจ ว่าแต่แกจะให้ฉันพาไปไหน”
เจ้าของรถถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะรู้แค่คร่าวๆ ว่าอารญาวานให้พาไปทำธุระแถวบางนา แต่ยังไม่รู้พิกัดที่ชัดเจนว่าเป็นตรงไหนกันแน่
“ขับไปเรื่อยๆ ก่อน ถ้าใกล้ถึงแล้วจะบอก”
“แวะกินข้าวก่อนไหมแก ฉันหิว”
ผ่านไปพักใหญ่ๆ คนทำหน้าที่เป็นสารถีก็เริ่มบ่นกระปอดกระแปด รู้สึกหิวจนตาลาย เนื่องจากเมื่อเช้าเผลอปิดนาฬิกาปลุกนอนต่อ ก็เลยตื่นสาย ทำให้ยังไม่ได้ทานอะไรก่อนออกมาจากบ้าน
“เอาสิ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”
