ลมหนาวโชยมา พัดผ่านเสื้อผ้าหลายชั้น จันทราเย็นเยียบดุจน้ำแข็งค้าง ทุกก้าวย่างจึงต้องเดินอย่างระมัดระวัง
หมิงเยว่เดินไปตามทางโดยไม่หันมองบุรุษด้านข้าง ทั้งสองสืบเท้าไหล่เคลียไหล่เบียดชิด เมื่อกระทบแสงจันทร์เห็นเป็นเงาทอดยาวคล้ายคู่ยวนยาง
กระทั่งพากันเข้าเรือนหลัก สามีปิดประตูลั่นดาล ฝ่ายภรรยาก็คลี่ยิ้มหวาน เริ่มชี้นำอย่างสตรีใจกว้าง
“ดึกดื่นปานนี้ เหตุใดท่านแม่ทัพยังไม่พักผ่อนเล่า อนุซู่ของท่านมิใช่อยู่ที่เรือนหยกงามหรือ?”
ประกายตาของบุรุษผู้ถูกภรรยาเอกไล่ให้ไปหาอนุเผยแววเย็นชา หยางเจี้ยนไม่ต่อคำนาง เพียงเอ่ยเนิบช้า
“ราตรีมืดสลัวมิอาจพลิกผันประจันหน้าแสงตะวัน เจ้ารู้ความหมายของมันหรือไม่?”
หญิงสาวทำหน้าเหลอหลาโง่งม ได้ยินเขาเอ่ยอย่างเคร่งครัดอีกว่า “สตรีแต่งงานแล้วพึงรักษากิริยาดุจบุปผา วาจายังต้องใช้แค่สามี กระทำการใดพึงสังวรให้ดี ที่ไม่ดียิ่งไม่ควรทำ หวังว่าเจ้าจะจำใส่ใจ”
แต่ไหนแ
