“มีร้านอาหารเวียดนามร้านหนึ่งอร่อยมาก”
ทั้งหมดจึงเดินตามกันไปยังร้านที่ว่า อังนำหน้าควงคู่ไปกับเก่ง ตามด้วยปาล์มและกุ้ง ใบบัวกำลังจะเร่งฝีเท้าตามเพื่อนแต่ถูกคว้ามือเอาไว้ก่อน
“คิดว่าจะหลบกันได้”
“ไม่คิดอะไรทั้งนั้น”
“เป็นอะไร ไหนว่าสงบศึกแล้ว” โจท้วงใบหน้าระบายยิ้มอ่อน ฉวยจับมือนุ่มไว้
ใบบัวหันขวับไปมองเพื่อนกลัวเพื่อนหันมาเจอ บิดมือแรงแต่ไม่หลุด
เพราะโจไม่ยอมปล่อย
“ขี้หึงแบบนี้ไม่ดีรู้ไหม”
“ใครหึง”
“เพราะฉันจะหึงกลับบ้าง ไม่ชอบเลยว่ะ เวลาที่ไอ้เก่งมันเล่นหัวกับเธอ”
“เก่งเป็นเพื่อนฉัน”
“ก็รู้ แต่เคือง เหมือนที่เธอเคืองเพราะเห็นฉันอยู่กับโยนั่นแหละ”
ไม่เหมือน! ใบบัวเม้มปาก บิดมืออีกครั้ง คราวนี้มันหลุดง่ายดายเพราะโจยอมปล่อยง่ายๆ
“ฉันไม่ได้เคือง แค่ระอาพวกปากเปราะ ปากบอกจะจีบคนหนึ่ง ยังไม่ทันเริ่มจีบก็บ่นเหนื่อยแล้ว แถมยังไปอ้อล้อกับผู้หญิงอื่นไม่ทันข้ามวันด้วยซ้ำ”
“งั้นจาก
