พ่อค้าดึงไม้ขึ้นมาให้สองไม้ ใบบัวยื่นโคล่าให้เขาก่อนจะออกเดินต่อ แทะไอติมรูปแท่งกลมยาวไปหยุดหน้าม้าหมุน ยืนมองเด็กๆ ขึ้นไปนั่งกัน
“ถ้าฉันขึ้น มันจะรับน้ำหนักได้ไหม”
โจมองตามแล้วคำนวณในใจ มันอาจจะได้แต่ไม่เสี่ยงดีกว่า เขาปัดสายตาไปทางชิงช้าสวรรค์วงใหญ่ ผู้ปกครองหลายคนพาลูกหลานนั่งอยู่ในตู้กระเช้า
“ชิงช้าดีกว่า”
ไม่ต้องพูดซ้ำ ร่างอรชรตรงไปซื้อตั๋วทันที รอไม่นานเขาและเธอก็ได้เข้ามาอยู่ในกระเช้าไม่ใหญ่มาก นั่งกันคนละฝั่งเพื่อถ่วงน้ำหนัก โจกินไอติมหมดแต่ใบบัวยังเหลือครึ่งแท่ง เขามองออกว่าเธอแค่อยากหาอะไรทำมากกว่าจะอยากเล่นจริงๆ และรู้ด้วยว่าสาเหตุมาจากรูปในกระเป๋าจึงได้แต่ลอบยิ้ม ก่อนจะโอนตัวไปก้มลงกัดไอติมไปเกือบครึ่งที่เหลือ
“อ๊ะ ของฉันนะ”
“ก็อยากกินด้วย เห็นกินตั้งนานไม่หมดน่าจะอร่อย”
ใบบัวตวัดตาค้อน แก้มร้อนราวจะไหม้ได้อยู่แล้ว เธอทั้งอมทั้งดูดไอติมเล่นตั้งนาน เขามาทำแบบนี้เธอคิดไ
