“น่าเสียดาย เมื่อกี้ฉันน่าจะหันทางสันนะตอนฟาด”
ใบบัวพูดเบาๆ หลังจากได้มองรอยขู่ขวัญในตาคม เธอตกใจเหมือนกันที่ตนเองทำรุนแรงแบบนั้น แต่เห็นความกะล่อนขี้อ่อยของหมอนี่เมื่อครู่แล้ว ความรู้สึกผิดติดใจจางหายไปหมด
คนอย่างเขาสมควรโดนหนักกว่าเมื่อกี้อีก
โจเสยผม ความเจ็บเบาบางลง ความมึนก็เหมือนกัน คำรามข่มขวัญ
“สองกระทง! ฉันจะจดไว้”
สองกระทงบ้านเขาสิ!
ใบบัวจิกตาค้อนให้ทีหนึ่ง จากนั้นหลุบตาลงสนใจกับหนังสือในมือ พยายามยิ่งยวดในการท่องมาตรากฎหมาย หัวใจเธอสิ กระหน่ำรัวจนอดกลัวไม่ได้ว่า เสียงเต้นของมันจะดังข้ามโต๊ะไปหาคนหน้าหนา
โจเอนตัวลง ร่างกายช่วงบนแทบแนบกับพื้นโต๊ะ ใช้ท่อนแขนซ้ายรองใต้แนวคาง ทำเหมือนนอนฟุบโต๊ะ แต่ดวงตาคมจ้องจับใบหน้าเรียวรูปไข่ไม่วางตา
จ้องนิ่งๆ ไม่พูดยียวน ไม่ส่งเสียงรบกวนใดๆ หากสายตาคู่คมนั้นกลับปั่นป่วนหัวใจอีกดวงให้คลุ้มคลั่งกระหน่ำเต้น
ใบบัวหลุบตาหลบแทบไม่ทัน แ
