“ไม่มี มีเพลงแดนซ์ อยากเต้นเดี๋ยวเปิดให้”
“จริง”
“จริงสิ”
“น่ารักก็เป็นนะนายนี่”
“น่ารักมาตั้งนาน เธอมองไม่เห็นเองต่างหาก”
ไม่ว่าใบบัวพูดหรือถามอะไร เขาโต้ตอบกลับไปทุกครั้ง เห็นอยู่หรอกว่าคนขับเหลือบมองผ่านกระจกหลังบ่อยๆ คงเพราะบางคำชวนคิดไปในทางล่อแหลม แต่เขาไม่สนใจหรอก มึนหัวจะตายอยู่แล้ว เอาอะไรกับคนเมาล่ะ
นั่งรถมาเกือบชั่วโมง รถก็เลี้ยวเข้าหมู่บ้านจัดสรรที่เขาบอกไว้แต่แรก
“ถึงแล้วเหรอ” เสียงหวานถามขึ้นอีก ครั้งนี้ไม่รอฟังคำตอบ ร่างนุ่มกลับโฉบผ่านตัวเขาไปเกาะกระจก “หูย บ้านสวย”
โจนั่งนิ่งขึง แก้มและร่างกายด้านข้างของคนเมาแนบลงบนอก มือเล็กจิ้มๆ กระจกรถ ตามองออกไปข้างนอกชื่นชมความสวยของบ้านไม่หยุดปาก หลังนั้นก็สวยหลังนี้ก็สวย
เขาผ่อนลมหายใจ ก่อนบอกทางคนขับ “ขับตรงเข้าไปสุดซอยแล้วเลี้ยวซ้ายครับ”
บ้านสวยจัง... ใบบัวครางในใจ ในความเมามึน รู้สึกตื่นตากับความสวยงามของบ้านแต่ละหลั
