24
“เห็นแก่ตัวที่สุด นายมันบ้า ชอบนักใช่มั้ยที่ทำให้ฉันเสียใจแบบนี้ คนเลว คนฉวยโอกาส”
โจกวาดสายตาไปทั่วดวงหน้าสวย ปลายจมูกเล็กแดงก่ำ ตาเรื่อช้ำเพราะการร้องไห้ ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังสวยจนไม่อยากละสายตาอยู่ดี เขาปล่อยมือข้างหนึ่งจากบั้นเอวบาง ยกขึ้นมาจับตรึงปลายคางมน บังคับกลายๆ ให้มองสบตากัน
เขาคิดว่าเข้าใจผู้หญิงดี แต่ไม่ใช่กับเธอคนนี้...
“อยากให้เป็นคนแบบไหน คนดี คนบ้า รึว่าคนร้ายๆ ฉันเป็นได้ทั้งนั้น ถ้ามันทำให้ได้อยู่ใกล้เธอ”
ใจดวงน้อยกระตุก ใบบัวเม้มปาก กลั้นสะอื้น
ทำไมนะ ทำไมเขาต้องมาพูดมาทำเหมือนว่ามีใจ เหมือนห่วงใยรักใคร่ทั้งที่เลิกกันไปนานแล้ว
“นายคงลืม เราเลิกกันไปนานแล้ว”
คนเลิกกันแล้วไม่ควรมาพูดอะไรให้ใจหวั่นไหวแบบนี้
“แล้วไง”
เรียวปากได้รูปคลี่ยิ้ม แววตาที่เคยมีความขี้เล่นอยู่เป็นนิจจับจ้องจริงจัง
ใบบัวสะอึกอึ้ง สมองนึกหาคำพูดที่จะทำให้อีกฝ่ายเจ็บแสบไม่ออก เขากลับสาด
