หยิ่งไปเถ๊อะ พราวจะทำให้พี่เรียกหาแต่พราวเลย
2505 คำ
เสน่หาสามีมือสอง
ตอนที่ 4 หยิ่งไปเถ๊อะ พราวจะทำให้พี่เรียกหาแต่พราวเลย
พราวฟ้าแสดงความเป็นห่วงใส่ใจแม่บ้านให้รีบช่วยกันปฐมพยาบาลกันก่อน ตนจะรับช่วงต่อที่พอจะสามารถปรุงอาหารต่อเองได้ให้คุณหญิงได้ทานเอง แต่ทว่าความเป็นจริงคือพราวฟ้าอยากให้เกิดอุบัติเหตุ นั่นหมายถึงพราวฟ้าตั้งใจให้เกิดอุบัติเหตุนี้ เพื่อให้ตรงตามที่คิดตั้งใจทำอะไรบางอย่าง ไม่นานอาหารที่พราวฟ้าทำก็ถูกยกมาเสิร์ฟให้คุณหญิงได้ชิมวิจารณ์ลิ้มรสชาติ
“ หน้าตาถือว่าดี ”
“ คุณป้าลองชิมฝีมือพราวดูสิคะ ” คุณหญิงตักน้ำซุปต้มจืดที่เป็นจัดว่าเป็นพื้นฐานอาหารง่ายๆต่อบุคคลที่ยังไม่ถนัดเรื่องการทำอาหาร แต่เมื่อคุณหญิงได้สัมผัสถึงรสชาติ
แค่ก แค่ก แค่ก
“ นี่มันอะไรกัน! ” คุณหญิงถึงกับสำลัก เมื่อน้ำซุปได้สัมผัสกับลิ้น รีบคายทิ้งทันทีแทบไม่ทัน ต้องรีบดื่มน้ำกลั้วปาก
“ ไม่อร่อยเหรอคะคุณป้า ”
“ ต้มจืดของเธอ ทำไมมันถึงได้เค็มขนาดนี้ ”
“ ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆเลยค่ะ คุณป้าลองชิมดูอีกครั้งสิคะ ” พราวฟ้ายังคงแสแสร้งใสซื่อบริสุทธิ์ แม่บ้านจึงรีบชิมแทนคุณหญิง แต่ทว่าต้มจืดกลับมีรสชาติเค็มมาก
“ รสชาติเค็มค่ะคุณหญิง ”
แม่บ้านยืนยันอีกเสียงว่ามีรสชาติที่เค็มมาก เพราะพราวฟ้าตั้งใจเทเกลือใส่ลงไปอย่างหนักหน่วงให้คุณหญิงได้ชิม
“ แย่จังเลยค่ะ พราวทำอาหารไม่อร่อยเลย ”
“ ที่ต้มจืดมีรสชาติแบบนี้ เธอตั้งใจใส่เกลือลงไป แล้วอย่าแก้ตัวว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ เพราะต้มจืดสำหรับคนที่ทำไม่เป็นจะมีแค่รสชาติจืดชืดไม่ก็มีรสชาติเค็มนิดหน่อยเท่านั้น ไม่ใช่มีรสชาติเค็มแบบนี้ ” คุณหญิงรู้ทันว่าพราวฟ้าตั้งใจทำ ไม่ใช่การผิดพลาดแต่อย่างใดแน่นอน
“ คุณป้าเก่งจริงๆเลยค่ะ รู้ไปหมดทุกอย่างเลย ถ้าคุณป้ารู้แล้ว พราวก็คงไม่ต้องทำอาหารอีก พราวทำไม่อร่อย คุณป้าคงต้องให้คนใช้ทำอาหารเองแล้วล่ะค่ะ ” พราวฟ้าไม่แม้แต่จะกระโตกกระตากที่คุณหญิงจับได้ แต่กลับหน้าระรื่นเอ่ยให้พ้นตัว ไม่รู้สึกรู้สาอะไรต่อหน้าผู้ใหญ่ใดๆทั้งนั้น
“ แค่ทำอาหารแค่นี้เธอยังไม่คิดจะตั้งใจฝึกทำ แล้วเธอจะแต่งงานมีเหย้ามีเรือนเป็นของตัวเองได้ยังไง ”
“ ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ พราวมีเงิน พราวซื้อได้ทุกอย่าง ”
“ คนอย่างเธอนิสัยมันคงฝังลึกในกมลสันดานไปแล้ว จะแก้ยังไงมันคงยาก ”
“ อุ๊ย! แต่สันดานของพราวคือสันดานลูกสะใภ้ของคุณป้าเลยนะคะ ” พราวฟ้าทำท่าทางตกใจเชิงยียวนกวนประสาทใส่คุณหญิง
“ เธอถ่อมตัวไว้บ้างก็ดี ไม่มีใครรับรู้อนาคตได้ ”
“ แต่พราวรับรู้ว่าต้องได้พี่ศิลาเป็นสามีค่ะ คุณป้าก็ต้องได้พราวเป็นสะใภ้ คุณป้าลืมไปแล้วเหรอคะ ”
“ ฉันจะทำยังไงกับนิสัยทนงตัวเธอที่ไร้มารยาทแบบนี้ของเธอ ”
“ งั้นพราวคงต้องแนะนำคุณป้าแล้วล่ะคะ ว่าอย่าลืมพึงคิดไว้ว่าพราวมาที่นี่เพื่อเป็นลูกสะใภ้ไม่ใช่คนใช้ ลูกสะใภ้ที่หมายถึงเมียลูกชาย พราวอยากให้คุณป้าท่องจำไว้ค่ะ ว่าอีกหน่อยพราวก็จะมาเป็นเจ้านายคนนึงที่นี่เหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่พวกขี้ข้า เผื่อคุณป้าจะแก่แล้วเลอะเลือน พราวอยากช่วยเตือนความจำให้ค่ะ ”
“ พราวฟ้า! นิสัยของเธอมันเกินเยียวยาแล้วจริงๆ ”
“ พราวก็เหลืออดกับคุณป้าแล้วค่ะ พราวไปนอนพักเอาแรงรอพี่ศิลากลับมาดีกว่าสนทนาเรื่องไม่มีสาระกับคุณป้า พราวขอตัวค่ะ ” พราวฟ้าก้มหัวให้คุณหญิงเล็กน้อย ก่อนจะลอยหน้าลอยตาเดินออกไปชั้นบน
“ ฉันจะเป็นลม ฉันจะไม่ไหวกับนางผู้หญิงคนนี้แล้วนะ ” คุณหญิงถึงกับต้องดมยาดมจะเป็นลมกับนิสัยของพราวฟ้า
พราวฟ้าอยู่บ้านศิวะกุลอย่างเจ้านายคนนึง เรียกใช้งานนุ่นสาวใช้จนแทบหัวหมุนที่ใครเห็นต้องส่ายหัวกับนิสัยของพราวฟ้า ยิ่งนานวันเข้าพราวฟ้ายิ่งเหิมเกริมใช้ชีวิตสุขสบายตามใจตนเอง ออกไปช็อปปิ้งแทบทุกวัน โดยให้นุ่นออกไปถือของ ตกเย็นจะแต่งตัวมานั่งรอศิลา ถึงจะโดนใครต่อใครตักเตือน แต่พราวฟ้าไม่สนใจใครทั้งนั้น
“ พี่ศิลา ”
เย็นพลบค่ำของวันนี้ก็เป็นอีกวันที่พราวฟ้าแต่งตัวมานั่งสวยๆเล่นโทรศัพท์พร้อมจิบน้ำส้มรอศิลา เมื่อเห็นรถของศิลาแล่นเข้ามาจอด พราวฟ้ารีบวางทุกสิ่งอย่างรีบวิ่งเข้าไปหาศิลาทันที
“ พี่ศิลาเหนื่อยไหมคะ ”
“ ไม่เหนื่อย ”
“ พราวมานั่งรอรับพี่ศิลาตั้งแต่เย็นเลยนะคะ แต่พราวไม่เหนื่อยเลยคะ พราวเต็มใจทำให้พี่ศิลาค่ะ ” พราวฟ้าอวดอวยตัวเองให้ศิลาประทับใจ แต่ในทางกลับกัน
“ เธอคงไม่เหนื่อย เพราะไม่ได้ทำงานอะไร ”
“ ถ้าพี่ศิลาอยากให้พราวทำ ก็ให้พราวไปทำงานด้วยสิคะ พราวเก่งทั้งงานเก่งทั้งเอาใจนะคะ ” พราวฟ้าโปรยรอยยิ้มยั่วยวนให้ผู้ที่พบเห็นตรงลุ่มหลงในเล่ห์มารยานี้
“ เก็บกิริยาของเธอไปใช้ที่อื่น ” ศิลาเอ่ยจบก็เดินผ่านหน้าพราวฟ้าที่แทบไม่อยากมองหน้าพราวฟ้าเลย แต่พราวฟ้ารีบเดินไปดักหน้าศิลา
“ ทำไมเหรอคะ พี่ศิลากลัวหลงรักพราวจนอดใจไม่ไหวเหรอคะ ” ประโยคนี้ของพราวฟ้าที่ตั้งใจให้ความหมายไปในทางล่อแหลม มันกลับเป็นประโยคที่ทำให้ศิลาหันกลับมามองพราวฟ้าอย่างตาขวาง
“ ผู้หญิงอย่างเธอมันน่ารังเกียจ ” ศิลาเอ่ยจบด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง สายตาที่มองพราวฟ้าสะอิดสะเอียนมาก ก่อนจะเดินออกไปตรงนี้ ทิ้งให้พราวฟ้ายืนมองตามหลัง
“ อีนุ่น แกคอยดูนะ ฉันจะทำให้พี่ศิลาหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้น ”
คำพูดของศิลาไม่ได้ทำให้พราวฟ้าท้อถอยหรือลดความมั่นใจลงเลย นุ่นสาวใช้ได้แต่ก้มหน้า ไม่กล้าแม้เอ่ยแสดงความคิดเห็นที่อาจทำให้ขัดใจพราวฟ้าได้ เพราะรู้ถึงนิสัยที่แท้จริงของพราวฟ้าดี และรับรู้ถึงนิสัยของศิลาผู้เป็นของเจ้านายเช่นกัน จึงได้แต่เงียบให้พราวฟ้าเพ้อฝันอยู่คนเดียวอย่างขัดไม่ได้...
ศิลาและคนสวนช่วยกันสร้างสวนผักของคุณหญิงที่พราวฟ้าได้ทำลายจนผักเกิดความเสียหายให้กลับขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ขณะที่ศิลากำลังวุ่นวายในสวนผัก พราวฟ้าที่อยู่ในห้องชั้นบนทอดสายตาเห็นถึงกับหน้าตาดี๊ด๊า รีบลงมาหาศิลาที่สวนผักนี้ทันที
“ พี่ศิลา ให้พราวช่วยทำสวนผักนะคะ ”
“ ไม่ต้องเห็นจะดีกว่า ” ความหวังดีอยากช่วยของพราวฟ้าไม่ได้ทำให้ศิลารู้สึกดี
“ แต่พราวอยากช่วยพี่ศิลาหนิคะ พราวรู้สึกผิดที่มีส่วนทำให้สวนผักนี้เสียหาย พราวอยากช่วยจริงๆนะคะ ” พราวฟ้าเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยแอคติ้งท่าทางอย่างคนสำนึกผิด ศิลามองพราวฟ้าอย่างไม่สนใจ ก่อนจะหันไปคุยกับคนสวน
“ พี่ศิลาทำอะไรเหรอคะ ? ” แม้ศิลาจะไม่สนใจ พราวฟ้าก็ตามไปติดศิลา
“ คัดแยกเมล็ดพันธุ์ผัก ”
“ ให้พราวช่วยนะคะ ” พราวฟ้านั่งลงข้างๆศิลา แสดงตัวอยากช่วยเต็มที่
“ เธออย่าวุ่นวายดีกว่า ”
“ ถึงพราวจะทำไม่เป็น แต่พี่ศิลาสอนพราวสิคะ พราวจะได้ตั้งใจทำเลย ” ศิลามองพราวฟ้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง
ศิลาไม่ได้ไล่พราวฟ้าเกินงาม ให้โอกาสพราวฟ้าตามความตั้งใจที่พูดออกมา สอนแนะนำการคัดเมล็ดผักให้พราวฟ้า แต่พราวฟ้าไม่ได้ฟังที่ศิลาบอก กลับเอาแต่จ้องมองหน้าศิลาแล้วยิ้มปริ่มเขอะเขิน
“ เธอมองอะไร ? ”
“ พี่ศิลาในลุคจริงจังดูหล่อมาก ไม่ให้พราวเขินได้ยังไงล่ะคะ ” ประโยคนี้ของพราวฟ้าตั้งใจให้ศิลาหน้าแดงเขินอายออกมา แต่กลับตรงกันข้าม เมื่อศิลาไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลยสักนิด
“ ถ้าไม่ตั้งใจฟังก็ออกไป ”
“ ฟังค่ะๆ พราวแค่ชมนิดเดียวเอง ทำเป็นใจร้อนไปได้ ทำอย่างนี้ใช่ไหม พราวทำเป็นอยู่แล้วค่ะ ” พราวฟ้าทำท่าทีช่วยศิลา ไม่ได้คัดแยกอะไรทั้งนั้น แสร้งว่าตัวเองทำได้ ทำให้ศิลาถึงกับไม่พอใจ
“ นั่นเธอทำอะไรของเธอ ”
“ ก็...คัดเมล็ดผักไงค่ะ ”
“ เมล็ดที่เธอคัดแยกอยู่มันคือเมล็ดที่ใช้งานไม่ได้ทั้งนั้น ”
“ อ้าว พราวไม่รู้หนิคะ ”
“ ถ้าทำไม่เป็นก็ไม่ต้องอวดเก่ง ออกไปจากตรงนี้ ”
“ พราวไม่ทำก็ได้ แต่พราวขอนั่งให้กำลังพี่ศิลาอยู่ห่างๆนะคะ รับรองไม่วุ่นวายกวนใจแน่นอนค่ะ ”
“ …………… ” แม้ศิลาจะไล่ทางอ้อม แต่ไม่ได้ทำให้พราวฟ้าล้มเลิกความตั้งใจได้ ไม่ได้ช่วยทำได้นั่งมองศิลาก็ยังดี
ศิลากับคนสวนช่วยกันปลูกผักกลางแดดจร้า พราวฟ้าที่นั่งในที่ร่มพร้อมมีพัดลมในมือพัดอยู่ นั่งมองศิลาแล้วยิ้มอย่างปลื้มปริ่ม
“ อีนุ่น...แกดูสิ นี่ขนาดพี่ศิลาตัวเปื้อนดินนะยังหล่ออยู่เลย ผู้ชายอะไร๊ ยิ่งแก่ยิ่งเท่ห์สมาร์ทเป็นบ้า ”
“ …………. ” นุ่นสาวใช้ได้ยินแบบนั้น รีบแตะแขนพราวฟ้าเบาๆแล้วส่ายหน้าเชิงบอกว่าอย่าพูดแบบนั้น
“ แกจะห้ามฉันทำไม ฉันชมว่าที่เจ้าบ่าวฉันไม่ได้ไง ว่าที่สามีของฉันหล่อ ฉันก็ต้องชมสิว่ะ ” พราวฟ้าไม่สนคำห้ามปราบของสาวใช้แต่กลับเอ่ยอย่างเต็มปากเต็มคำ
“ อีนุ่น แกไปเอาน้ำเก็บทิชชูมา ”
“ คุณพราวฟ้าร้อนเหรอคะ ”
“ เปล่า ฉันจะเอาไปให้พี่ศิลา ”
“ …………… ”
นุ่นพยายามห้าม แต่พราวฟ้าดึงขวดน้ำในมือสาวใช้ด้วยรอยยิ้มที่พกความมั่นใจมาเต็มเหนี่ยว เดินดิ่งไปหาศิลาพร้อมขวดน้ำดื่มและกระดาษทิชชูในมือ
“ พี่ศิลา ดื่มน้ำเย็นๆให้ชื่นใจก่อนนะคะ ”
“ ผมไม่หิวน้ำ ” ศิลาปฏิเสธตัดบทความห่วงใยของพราวฟ้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ความนิ่งเฉยไร้ความรู้สึกนี้ทำพราวฟ้าชะงักไปได้ชั่วขณะ ตนไม่คิดว่าศิลาจะกล้าปฏิเสธตัดบทซึ่งๆหน้าแบบนี้ แต่พราวฟ้าก็ไม่ได้ละความพยายาม
“ พี่ศิลาเหงื่อออกเยอะเลย พราวเช็ดให้นะคะ ” พราวฟ้าถือวิสาสะห่วงใยศิลา หยิบกระดาษทิชชูซับเม็ดเหงื่อที่ไหลเต็มหน้าศิลา ทำให้ศิลาไม่พอใจกับการกระทำนี้ของพราวฟ้ามาก
“ ทำบ้าอะไรของเธอ ” ศิลาจับมือชะงักพราวฟ้าไว้ สายตาของศิลาราวกับเสือที่กำลังจะฆ่าเหยื่อยังไงยังงั้น ก่อนจะออกแรงบีบจนพราวฟ้าแอบกลัว
“ พี่ศิลา พราวเจ็บ ”
“ ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ ออกไปจากตรงนี้ซะ ”
“ ………….. ” พราวฟ้าถึงกับพูดไม่ออก ศิลาสะบัดมือพราวฟ้าจนตัวเหวี่ยงเซแทบจะล้ม
นุ่นสาวใช้รีบดันตัวพาพราวฟ้าออกห่างจากศิลา พราวฟ้าจึงทำได้แค่มองศิลาอยู่ห่างๆ แต่ไม่ใช่เพราะยอมแพ้ แต่กำลังติดวิธีเอาชนะใจศิลาให้ได้ต่างหาก
พลบค่ำของวัน คุณภพกับคุณหญิงยังไม่กลับ ศิลานั่งอยู่ที่ศาลาในสวนคนเดียวเงียบๆ พราวฟ้าเห็นแบบนั้น รู้สึกอยากว่ายน้ำที่มีสระว่ายน้ำกลางตัวบ้านในทันทีทันใด
“ คุณพราวฟ้าจะทำอะไรคะ ? ” สาวใช้ถึงกับเอ่ยถาม เมื่อพราวเอาชุดว่ายน้ำตัวจิ๋วออกมาวางเรียง ตั้งใจเลือกยางพิถีพิถันมาก
“ แกช่วยฉันเลือกชุดว่ายน้ำหน่อยสิ ว่าชุดไหนมันทำให้ฉันดูสวยโดดเด่นน่ามอง ”
“ คุณพราวฟ้าจะว่ายน้ำเหรอคะ ? ”
“ ใช่ ทำไม? ฉันว่ายน้ำไม่ได้รึไง ? ”
“ ได้ค่ะ แต่ว่าเวลานี้นุ่นว่าคุณพราวฟ้าอยู่บนห้องจะดีกว่านะคะ ”
“ ชุดสีแดงนี้ดีกว่า จะได้เห็นความสวยดึงดูดของฉันแต่ไกล ” พราวฟ้าไม่สนใจคำห้ามปรามของสาวใช้ราวกับว่าไม่ได้ยินยังไงยังงั้น กลับรีบเปลี่ยนชุดว่ายน้ำอย่างตื่นเต้น ก่อนจะออกมาด้วยชุดคลุมเดินลงไปที่สระว่ายน้ำ
พราวฟ้าเดินลงไปที่สระว่ายน้ำ เห็นศิลามองมารีบถอดชุดคลุมเดินลงสระว่ายน้ำด้วยท่าทางยั่วยวนศิลา ทำทีเป็นว่ายน้ำเล่นเพื่อผ่อนคลาย แต่ทุกอิริยาบถคือการยั่วยวนให้ศิลาหลงในเสน่ห์เรือนร่างของตน แล้วก็ได้ผลเมื่อศิลาเดินดิ่งมายังสระว่ายน้ำ พราวฟ้ารีบว่ายไปเกาะขอบสระส่งยิ้มยั่วยวนให้ศิลา
“ พี่ศิลา พราวร้อน พราวขออนุญาตเล่นน้ำนะคะ ”
“ …………… ” ศิลาไม่ใช่เด็กหนุ่มไร้เดียงสาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ตนคือพ่อหม้ายผ่านการแต่งงานย่อมรู้ทันมารยาผู้หญิง
ศิลารู้ว่าพราวฟ้ากำลังหว่านเสน่ห์ใส่ตน จนจึงเลือกจะหลบการกระทำของพราวฟ้าให้พ้นสายตา ไม่โต้ตอบต่อความให้เสียเวลา เดินผ่านพราวฟ้าไป
“ พี่ศิลา เล่นน้ำด้วยกันไหมคะ ” แต่ประโยคนี้ทำให้ศิลาหยุดชะงัก
“ การกระทำของเธอที่อ่อยผมอยู่มันไม่ได้ผล มันมีแต่ทำให้ดูไร้ค่า ” ศิลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยาบกร้าน สายตามีแต่ความเหยียดหยาบ ก่อนจะเดินออกไป
พราวฟ้ามองตามหลังศิลา ผู้ชายหยิ่งทนงแบบนี้ ตนเจอมานักต่อนักแล้ว พราวฟ้าสามารถโค่นล้มระเนระนาดมาหมดแล้ว กะแค่ศิลาคนนี้แค่คนเดียวทำไมตนจะทำไม่ได้
‘ หยิ่งไปเถ๊อะ พราวจะทำให้พี่เรียกหาแต่พราวเลย ’
…………….. ?………………
?อ่านจบแล้ว อย่าลืมกดเข้าชั้น เพื่อจะไม่พลาดความสนุกในตอนต่อไปนะคะ
อ่านจบแล้วขอหัวใจแทน❤️ดวงน้อยๆ กับคอมเมนต์แทน❤️ดวงโตๆ ให้กับไรท์คนนี้ด้วยน๊า อยากอ่านคอมเมนท์ให้หัวใจฟู่ฟ่องละอองฟิ่วมากค่ะ
หัวใจ + คอมเมนต์ = ❤️❤️
ฝากนิยายของไรท์ด้วยนะคะ ไรท์แต่งออกมาที่มีทั้งความกดดัน ความเครียดและน้ำตา แต่รักในการแต่งนิยาย ไรท์เลยแต่งออกมาให้นักอ่านได้อ่าน ไรท์จะมีนิยายใหม่ๆสดๆเด็ดๆมาเสิร์ฟทุกเดือนเลย ฝากติดตามกันน๊า โอมเพี้ยง!!! อ้อนให้รักให้หลงแล้วนะคะเนี่ย อ้อนๆๆนักอ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ
♥️ไรท์ วิยดา♥️
- ผู้เขียน
