งานพิเศษ
1720 คำ
มหาวิทยาลัย..
“เฌอ เมื่อเช้าไปไหนมา ทำไมแกไม่เข้าเรียน โทรไปก็ปิดเครื่องอีก”
เพียงขวัญนั่งจ้องหน้าฉันด้วยสายตาคาดคั้น เพราะเมื่อเช้าฉันไม่ได้โทรบอกใครเลยว่าจะไม่เข้าเรียนแถมยังปิดโทรศัพท์อีกต่างหาก
“ไปทำธุระมา ขวัญ! เย็นนี้ฉันคงไม่เข้ากิจกรรมของคณะนะ ต้องไปทำงานพิเศษอะ หาตังค์มาเพิ่ม ใกล้สิ้นเดือนแล้วรายจ่ายรออยู่ตรงหน้าเพียบเลย” ฉันบ่นและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพียงขวัญเป็นเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่ฉันพอจะพูดคุยเรื่องส่วนตัวได้บ้าง เพราะพวกเราสนิทกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย
“เออๆ สู้ๆ นะแก อย่าหักโหมทำงานหนักมากนะ ฉันเป็นห่วง”
“อืม ขอบใจนะขวัญ ถ้ามีอะไรก็โทรบอกฉันด้วยนะ ไปล่ะ” ฉันยิ้มตอบเพื่อนสาว
เสียงแจ้งเตือนที่เด้งเข้ามาที่โทรศัพท์ทำให้ฉันละสายตาลงมามองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่มีข้อความจากไลน์ส่งเข้ามา
ParistheGREAT : เฌอจ๊ะ วันนี้มีงานด่วนเข้ามา เงินดีมาก มาหาเจ้ที่ร้านก่อนเดี๋ยวค่อยคุยรายละเอียดกัน
Chertame : งานอะไรเหรอเจ้
ParistheGREAT : มาที่ร้านก่อน คุยกันยาววว
Chertame : ส่งสติ๊กเกอร์โอเค
ฉันรีบเดินออกไปจากคณะขณะที่ก้มลงมองดูเวลาไปด้วย ก่อนจะชะงักฝีเท้าไปเล็กน้อยเมื่อเจอรุ่นพี่หนุ่มในคณะที่เดินเข้ามาขวางทางไว้ ฉันเคยเห็นหน้าเขามาก่อนรู้สึกจะเป็นรุ่นพี่ปี 2 แต่ฉันไม่รู้จักเขามาด้วยซ้ำ สายตามองร่างสูงตรงหน้าด้วยความสงสัย
“น้องเฌอแตมใช่ไหม”
“เอ่อ..ค่ะ พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พี่ชื่อรามนะครับ เป็นเพื่อนกับใบเฟิร์นพี่รหัสของน้องเฌอแตมครับ แล้ว..เย็นนี้ไม่เข้ากิจกรรมของคณะเหรอครับ” รามยิ้มให้เธอ เขามองคนตัวเล็กไม่วางตา ยิ่งเห็นหญิงสาวในระยะใกล้ๆ แบบนี้เขาก็ยิ่งใจเต้นแรง
“อ้อ..เพื่อนของพี่เฟิร์นเหรอคะ คือเฌอมีธุระด่วนค่ะ เห็นวันนี้มีประชุมเฉยๆ แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรมาก ก็เลย..” ฉันยิ้มบางๆ ออกมาเมื่อเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนกับพี่เฟิร์น
“ธุระด่วนเหรอ? พี่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี ไปกับพี่ไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ เฌอเกรงใจ เดี๋ยวเฌอไปเองได้ค่ะ”
“เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน น้องเฌอแตมไม่ต้องเกรงใจหรอก ธุระด่วนไม่ใช่เหรอครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งเองครับ ไวกว่านั่งรถไปเองนะ” รามพยายามพูดหว่านล้อมรุ่นน้องสาวเต็มที่ เมื่อเห็นโอกาสเป็นใจที่จะได้ใกล้ชิดเธอ
ฉันจะให้รุ่นพี่รู้ได้ไงว่าธุระด่วนที่ว่า มันเป็นเรื่องทำงานพิเศษ แล้วถ้าพี่เขารู้ว่าฉันหนีกิจกรรมชมรมไปทำงานพิเศษ ฉันจะโดนตำหนิไหมนะ ฉันมองจ้องหน้าเขาอย่างชั่งใจเมื่อผู้ชายตรงหน้าไม่มีท่าทีจะขยับเขยื้อนไปไหน เขายังมองจ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้นจนฉันรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาตงิดๆ
“ไปเถอะครับ พี่ไม่ว่าอะไรหรอกเรื่องไม่เข้ากิจกรรมน่ะครับ” รามขยิบตาส่งให้เธอ
“ก็ได้ค่ะ”
รามยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินคำตอบรับจากเธอ เขารีบเดินนำหน้าเธอไปที่ลานจอดรถของคณะ สายตาลอบมองหญิงสาวที่เดินข้างๆ ไม่วางตา รูปร่างบอบบางแต่ก็มีส่วนเว้าส่วนโค้งเมื่ออยู่ในชุดนักศึกษาค่อนข้างรัดรูปแบบนี้ทำให้หญิงสาวดูมีเสน่ห์น่ามองจนเขาแทบไม่อยากละสายตา
เมื่อสนใจหรือชอบใครทุกคนก็อยากรู้ทุกเรื่องของเธอหรือเขาคนนั้นไม่เว้นแม้แต่ราม ชายหนุ่มเที่ยวไล่ตามสืบเรื่องเกี่ยวกับเธอ จนกระทั่งรู้เรื่องราวของหญิงสาวตรงหน้ามามากพอสมควร แล้วก็รู้อีกด้วยที่เธอบอกว่ามีธุระด่วนที่จริงเธอไปทำงานพิเศษหลังเลิกเรียน ..ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่างานพิเศษที่เธอไปทำจะเป็นงานร้านอาหาร งานตามผับหรือบาร์ แต่เขาก็ไม่ได้นึกรังเกียจแถมยังรู้สึกชื่นชมและทึ่งด้วยซ้ำที่เธอเก่งขนาดหาเงินส่งเสียตัวเองเรียนหนังสือได้
รถยนต์หรูขับเข้ามาในลานจอดรถของร้านอาหารกึ่งผับกึ่งบาร์ชื่อดังแห่งหนึ่ง หญิงสาวที่นั่งอยู่ก็ยิ้มเจื่อนออกมาเล็กน้อย เมื่อตอนนี้รุ่นพี่หนุ่มคงรู้แล้วว่าธุระด่วนของเธอหมายถึงธุระอะไร เฌอแตมชำเลืองมองรุ่นพี่หนุ่มที่หันมามองหน้าเธอพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ มุมปาก
“พี่รามคงไม่โกรธอะไรเฌอใช่ไหม ที่เฌอโกหกว่ามีธุระด่วนแต่จริงๆ แล้วเฌอหนีกิจกรรมคณะมาทำงานพิเศษ”
“ไม่หรอกครับ น้องเฌอสบายใจได้นะ ปกติทำที่ร้านนี้ทุกวันเหรอครับ”
“ก็ไม่ทุกวันค่ะ”
“เลิกงานดึกไหม แล้วกลับยังไงครับ”
“กลับกับเพื่อนที่ร้านค่ะ งั้นเฌอไปก่อนนะ”
“ครับ จริงสิ..เกือบลืมเลย พี่ขอเบอร์เฌอหน่อยได้ไหมครับ”
“เอ่อ..”
“พี่ไม่โทรไปกวนเฌอหรอกครับ แค่อยากจะขอเบอร์ไว้ เผื่อเฌอมีเรื่องอะไรก็ปรึกษาพี่ได้นะ อืม..ถ้าเฌอลำบากใจ ไม่ให้เบอร์ก็ไม่เป็นไรครับ”
“มะไม่ใช่แบบนั้นค่ะ เบอร์เฌอ098-xxxxxxค่ะ”
“โอเคครับ พี่ไม่กวนน้องเฌอแล้ว ไว้เจอกันที่มหาลัยนะครับ” เขากดเบอร์เธอแล้วโทรออก เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังออกมาจากกระเป๋าสะพายของเธอ รามก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“เอ่อ..ขอบคุณมากๆ นะคะที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ สำหรับน้องเฌอพี่เต็มใจนะ”
หญิงสาวได้แต่ยิ้มบางๆ ออกมาเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้นออกมาจากปากรุ่นพี่หนุ่มและพอจะรู้ทันความคิดของเขา คำพูดพวกนั้นมันก็คล้ายกับผู้ชายหลายคนที่พยายามเข้ามาจีบเธอ พอเห็นเขาสตาร์ทรถและขับออกไปจากจุดที่เธอยืนอยู่ หญิงสาวก็รีบเดินเข้าไปในร้านทันที
ฉันทักทายพนักงานในร้านด้วยความสนิทสนมเพราะทำงานที่นี่มานาน ฉันเดินมาจนถึงด้านหน้าของห้องทำงานของเจ้ปารีส มือเล็กเคาะประตูสองสามครั้งจนได้ยินเสียงตอบกลับมาถึงผลักบานประตูห้องเข้าไปด้านใน เจ้ปารีสสาวสองผมบลอนด์ในชุดเดรสยาวสีดำกำลังนั่งสั่งงานลูกน้องอยู่ ทันทีที่เธอเหลือบสายตาขึ้นมามองดูฉัน ริมฝีปากสีแดงสดของเธอฉีกยิ้มกว้างส่งให้ทันที
“เฌอมาแล้วเหรอจ๊ะ มานั่งคุยกับเจ้ก่อนเร๊วว..” เจ้ปารีสกวักมือเรียกฉันพลางพูดสั่งให้พนักงานในร้านเดินออกไป
“เห็นเจ้บอกว่ามีงานด่วน” ฉันยิ้มกว้างให้เธอทันที เจ้ปารีสเป็นคนที่ให้งานฉันทำมาตั้งแต่ฉันอายุไม่ถึงสิบแปดด้วยซ้ำ เธอเป็นสาวสองที่ดูแรงๆ แต่ก็ใจดีสุดๆ กับลูกน้องหรือกับคนที่เธอสนิทสนมด้วย
“ใช่ มันเป็นงานเอนเตอร์เทนในงานปาร์ตี้ของพวกนักธุรกิจ พวกไฮซงไฮโซน่ะ คนจัดงานอยากหาเด็กสาวหน้าตาสวยๆ จำนวนเยอะๆ เพื่อไปเป็นสีสันในงานเลี้ยง ..ไม่ใช่งานนั่งดริ๊งหรืองานเอนเตอร์เทนแขกแบบในผับในบาร์ปกตินะจ๊ะ เจ้เห็นเงินค่าจ้างสูงอยู่ แล้วเห็นเฌอบอกเจ้ว่าช่วงนี้จำเป็นต้องใช้เงิน เจ้ก็เลยรับงานมาให้ เฌอสนใจไหม?” เจ้ปารีสนั่งจีบปากจีบคอพูดต่อไปเรื่อยๆ
“ไม่ใช่ว่าหนูจะเรื่องมากนะ เจ้ก็รู้ใช่ไหมว่าหนูไม่รับงานที่แฝงเรื่องอย่างนั้น”
“โธ่ เจ้รู้ดีน่า ถ้าเป็นงานแบบนั้นเจ้ก็ไม่ให้เฌอไปทำหรอก แล้วคนที่แนะนำงานมาให้ก็เป็นเพื่อนของเจ้เอง รายนั้นทำงานเป็นออแกไนซ์จัดงานนี้ด้วย”
“รายละเอียดของงานล่ะคะ หนูต้องทำอะไรบ้าง”
“ใส่ชุดสวยๆ แต่อาจจะวับๆ แวมๆ มากหน่อย หนูไหวไหม? เดินเสิร์ฟเครื่องดื่มในงาน ยิ้มแย้มแจ่มใสแล้วก็เอนเดอร์เทนแขกในงานบ้าง คนจัดงานเขาอยากหาเด็กหน้าตาสวยๆ ไปสร้างสีสันในงานให้แขกธุรกิจหนุ่มๆ ได้คึกคักกัน แต่งานอาจจะเลิกดึกหน่อยนะ ประมานตีหนึ่งตีสอง เฌอพอจะทำได้ไหม? เจ้ไม่บังคับนะแล้วแต่ความสมัครใจของหนู”
“ถ้าเป็นงานตามที่เจ้บอก หนูก็ทำได้อยู่ค่ะ ขอบคุณเจ้มากๆ เลยนะ รักเจ้จัง.. ช่วยหางานให้หนูทำตลอดเลย”
“ปากหวานนะยะ ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้เอง เอ่อ..เฌอคงต้องไปเปลี่ยนชุดที่เขาเตรียมไว้ที่ในงานนะ ขาไปนี่ไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่แต่ขากลับนี่เฌอจะกลับเองได้ไหม”
“ไม่เป็นไรเจ้ เดี๋ยวหนูกลับเองได้ ปกติก็เลิกงานดึกประมาณนี้อยู่แล้ว”
“เจ้เกือบลืมบอก สถานที่จัดงานชื่อ EMMARION Club and Lounge เฌอคงรู้จักอยู่ใช่ไหม”
“เอ่อ..ก็รู้จักอยู่ค่ะเจ้”
EMMARION Club and Lounge มันเป็นสถานที่ท่องเที่ยวราตรีชื่อดังของกรุงเทพเลยก็ว่า ไม่มีใครไม่รู้จักหรอก แล้วฉันก็เพิ่งไปมาเมื่อคืนที่ผ่านมานี้เอง ตอนนี้ก็ยังเจ็บมุมปากอยู่นิดๆ แถมเหตุการณ์เมื่อคืนยังทำให้ฉันกลัวไม่หาย ทั้งๆ ที่ฉันคิดว่าจะไม่เข้าไปเหยียบที่นั่นเป็นครั้งที่สองแท้ๆ หวังว่าจะไม่เจอพวกเขาที่นั่นอีก โลกมันคงไม่ได้กลมขนาดนั้นหรอก แต่ถึงจะเจอเขาอีกก็ไม่เห็นเป็นไร บางทีเขาอาจจะจำฉันไม่ได้แล้วก็ได้ แล้วสถานที่ในงานก็กว้างแถมคนยังเยอะขนาดนั้นก็คงไม่มีใครสังเกตว่าใครเป็นใครหรอก
- ผู้เขียน
