บทที่ 2 การกลับมา
1133 คำ
ผ่านไปสองเดือนอาการของกันต์ธีร์ร่างกายฟื้นตัวดี แต่ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา จนพ่อของธีร์รู้สึกร้อนรนไม่รู้จะต้องทำอย่างไร
"ธีร์กลับไปได้แล้วลูก ธีร์พักผ่อนนานมากแล้ว แม่จะส่งธีร์กลับไป" แม่ผมเดินจูงมือมาที่ประตูสีขาวบานหนึ่ง
"ทำไมแม่ต้องไล่ธีร์ด้วยล่ะ กว่าธีร์จะได้เจอแม่"
"มันถึงเวลาของธีร์แล้วที่จะต้องกลับไป เชื่อแม่สักครั้งนะ กลับไปทำสิ่งที่มันค้างคาให้เสร็จ" แม่เดินไปส่งธีร์ที่ประตู พอเปิดประตูออกแสงสีขาวสว่างวาบก็ปรากฏขึ้น ธีร์รู้แสบตา พลันภาพของแม่เขาก็หายไปพร้อมรอยยิ้มสดใส
"คุณธีร์รู้สึกตัวแล้วครับ คุณท่าน"
"ธีร์ลูกฟื้นแล้วเหรอ ไปตามหมอมาดูคุณธีร์ด่วน" เสียงที่เซ็งแซ่ดังอยู่ข้างหู ผมไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใคร ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ปรับม่านตาให้สู้แสง
ผมเห็นเพดานห้องสีขาว รอบตัวเป็นห้องสีขาว จำได้ก่อนหมดสติ ผมเกิดอุบัติเหตุรถชน ที่นี่คงเป็นโรงพยาบาล ผมยังไม่ตาย
"คุณมีอาการเป็นยังไงบ้างครับ มีเวียนศีรษะ หรืออยากอาเจียนหรือเปล่าครับ" คุณหมอที่เข้ามาตรวจดูอาการผมหลังจากฟื้น
"ผมรู้สึกมึนหัวนิดหน่อยครับ" ผมบอกอาการคุณหมอไป
"คุณหมอครับอาการลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ"
"ตอนนี้อาการคนไข้ไม่มีอะไรมากครับ อาจจะต้องสแกนสมองตรวจดูอีกรอบ ถ้าร่างกายและบาดแผลภายนอกหายดี หรือไม่มีอาการแทรกซ้อนใดๆ ก็สามารถกลับไปพักฟื้นที่ บ้านได้ หมอจะให้นอนที่โรงพยาบาลพักฟื้นและติดตามอาการ 2 สัปดาห์ แล้วไม่มีปัญหาก็สามารถกลับบ้านได้" คุณหมอตรวจอาการต่างๆเสร็จก็เดินออกไป
"ธีร์เป็นไงบ้างลูก" ผมมองหน้าที่มีอาการเป็นห่วงผมอย่างมาก
"มีมึนหัวนิดหน่อย มีปวดเมื่อยตามร่างกายครับ ธีร์หลับไปนานเท่าไหร่ครับ" ผมบอกอาการไปเพื่อให้พ่อผมสบายใจ และถามว่าผมอยู่ที่นานเท่าไหร่แล้ว
"ธีร์หลับไปสองเดือน อาการธีร์คงเป็นเพราะธีร์หลับไปนาน พึ่งฟื้น ธีร์พักก่อนก็ได้ ธีร์อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวพ่อให้ป้าจันทร์ทำข้าวต้มร้อนๆมาให้" สีหน้าพ่อเริ่มดีขึ้น พ่อคงเป็นกังวลเรื่องผมอย่างมาก
"ผมยังไม่ค่อยหิวครับ ผมขอน้ำหน่อยได้ไหมครับ" พ่อผมรินน้ำใส่แก้ว พร้อมหลอดมาประครองให้ผมค่อยๆดื่ม
"คืนนี้พ่อมีงานต้องเคลียร์ พ่ออาจจะไม่ได้มานอนเฝ้า พ่อจะให้ป้าจันทร์มาอยู่เป็นเพื่อนธีร์นะ"
"พ่อไม่ต้องเป็นห่วงครับ ธีร์อยู่ได้"
"งั้นธีร์นอนพักก่อนนะเดี๋ยวพ่อไปเคลียร์งานก่อน"
"ครับพ่อ อย่างลืมพักผ่อนบ้างนะ ไม่ต้องเป็นห่วงธีร์" ผมอยากให้พ่อได้พักผ่อน หลายเดือนนี้พ่อผมดูซูบลงไปเยอะ
หลังจากฟื้นผ่านมาสองวัน ร่างกายผมเริ่มดีขึ้น ลุกเดินไปไหนมาไหนโดยที่ไม่ต้องมีคนพยุง ผมรู้สึกนอนมานานอยากออกไปยืดเส้นยืดสาย เบื่อการนอนอยู่ในห้อง ว่าจะเดินออกไปสูดอากาศที่สวนหย่อม
ผมเดินออกมาข้างนอก สวนทางกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้าสวยงาม เกินจะบรรยาย ผมลอนสีน้ำตาลสลวยขับกับผิวสีขาวซีด หุ่นบางเพรียว ดูเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างมีความมั่นใจ สวยขนาดนี้แต่ผู้คนรอบข้างกลับไม่สนใจเธอ ขนาดผมเห็นเธอครั้งแรกยังตกตะลึง ผมยืนมองไม่ขยับไปไหน
เธอหันมามองหน้าและสบตาผมอยู่นาน สองสายตาประสานกันไม่มีทีท่าว่าจะละสายตาไปไหน เธอเดินเข้ามา
"นาย นายมองเห็นฉันใช่ไหม" ผมสงสัยว่าเธอจะถามผมทำไม ถ้าคนตาไม่บอดก็ต้องเห็นเธอทุกคนใช่ไหม ผมยังตะลึงความสวยของเธอ ค้างไม่ได้ตอบคำถาม
"เนี่ยนาย นายได้ยินที่ฉันถามรึเปล่า นายได้ยินใช่ไหม" เสียงแหลมชวนปวดหัวทำผมสะดุ้ง เสียงดูเหวี่ยงๆ
"ก็ไม่ได้หูหนวกนี่" ผมตอบออกไปแบบกวนๆ
"จริงๆด้วย นายได้ยินฉัน" สีหน้าเธอดูตื่นเต้นมาก ก็แค่ได้ยินเสียงเธอพูดทำไมจะต้องตื่นเต้นขนาดนั้น
"แสดงว่านายก็มองเห็นฉันด้วยใช่ไหม" ถามอะไรแปลกๆ เธอถ้าจะเพี้ยนไปใหญ่
"ก็ผมไม่ได้ตาบอดนี่คุณ ทำไมผมถึงจะไม่เห็นคุณ คุณดูเพี้ยนๆนะ ถามอะไรก็ดูแปลกไปหมด" เธอดูตกใจที่ผมเห็นเธอ ก็เธออกจะสวยมาก มีหนุ่มคนไหนจะไม่เห็น ทุกคนต้องสะดุดตาอยู่แล้ว โดยเฉพาะผมที่ชอบอะไรสวยๆงามๆ ผมจะวิ่งเข้าใส่เสมอ
"ก็คนอื่นไม่เห็นฉัน ไม่ได้ยินที่ฉันพูด นายเป็นคนเดียวเลยนะ"สายตานั่นส่องประกายสดใส รอยยิ้มสวยที่ปรากฏบนใบหน้า ผมอยากจะบ้าตาย แต่ทำไมเธอชอบพูดอะไรแปลกๆให้ผมงง
"ว่าแต่คุณจะไปไหน หรือมาเยี่ยมใครรึเปล่าครับ เหมือนคุณกำลังหาอะไร" ผมถามออกไปเห็นเธอวนไปวนมา
"ฉันกำลังหาทางไป ฉันไม่รู้จะไปทางไหน" ผมมองหน้าด้วยความสงสัย
"แล้วคุณอยากไปไหนล่ะ ผมจะพาไป คุณไม่เคยมาที่นี่เหรอเหมือนคงหลงทาง"
"ฉันวนเวียนอยู่ที่นี่ไปไหนไม่ได้" ทำไมจะไปไม่ได้ ถ้าไปไม่ถูกก็แค่โทรหาใครสักคนมารับ หรือไม่ก็โทรหาพ่อแม่ หรือเพื่อน ญาติก็ได้
"แล้วทำไมคุณไม่โทรหาเพื่อนหรือที่บ้านมารับล่ะ"
"ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันไม่รู้จักใครเลย"
"คุณความจำเสื่อมเหรอครับ แล้วทำไมไม่แจ้งความ หรือลงประกาศตามหาญาติ" ผมแปลกใจจนไม่รู้จะแปลกใจยังไงแล้ว ทำไมไม่ตามหาญาติ หรือถ้าจำไม่ได้ก็ขอให้คนอื่นช่วยด้วยก็ได้
"ไม่มีใครเห็นและได้ยินฉันเลย" มันจะประหลาดเกินไปไหมที่ไม่มีใครเห็นและได้ยิน ผมยังได้ยินเธอเลย ยิ่งคุยยิ่งมีแต่เรื่องพิศดาล
"แล้วนายช่วยฉันได้ไหม นายเป็นคนเดียวเลยนะที่จะช่วยได้" สายตาที่กำลังส่งมาอ้อนวอนนั้น ทำให้ลมหายใจผมสะดุด ยิ่งมองตายิ่งหลงใหล เหมือนเธอมีอะไรบางอย่างที่พิเศษกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผมเจอ
- ผู้เขียน
