บทที่ 4 ความจริง
1083 คำ
หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นเดินกลับไปที่ห้อง ฉันก็ยังวนเวียนอยู่ที่ ฉันไม่รู้จะไปไหน ฉันเป็นใคร ตายได้ยังไง ที่รู้ว่าตายก็เพราะ
"คุณ คุณได้ยินที่ฉันเรียกไหม" ฉันเรียกผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ไม่มีใครหันมาสนใจ และตอบฉันเลย
"ว๊ายยย กรี๊ด" สิ่งที่เห็นตรงหน้า ชายคนหนึ่งที่เดินออกมาจากกำแพง มีเลือดท่วมตัว
"ผะ ผี ฉันเห็นผี ช่วยด้วย นะโม นะโม" ฉันหลับตาปี๋สั่นเป็นเจ้าเข้า นึกหาบทสวดที่ครั้งหนึ่งฉันไม่คิดจะท่อง รู้งี้ฉันหัดสวดมนต์ก็ดี ทำไงดี
"คุณ คุณ ช่วยฉันด้วย ฉันเจอ ผะ ผี" คนพวกนั้น นอกจากจะไม่ได้ยิน แล้วยังเดินผ่านทะลุฉันไปเลย โอ้แม่เจ้า ทำไมคนพวกนั้นผ่านฉันไปได้ หรือจะเป็นผีกันทั้งหมด
"แย่แล้ว แย่แน่เลย ที่นี่มีผีเต็มไปหมด" ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องพวกนี้ด้วย พระก็ไม่ได้ห้วย ออกจากนี่ไปได้ฉันควรจะไปบูชาพระไว้หลายองค์
"แม่หนู แม่หนู เป็นอะไรไหม" ยายแก่ลอยเข้ามาใกล้ฉัน ย้ำนะคะย้ำ ลอยมาไม่ได้เดิน
"ยะ ยาย หนูกลัวแล้ว อย่ามาหลอกหนูเลย ออกไปได้หนูจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ อย่ามาหลอกมาหลอนหนูเลย หนูกลัวผี" ฉันหลับตาและยกมือไหว้ ไม่รู้จะทำยังไง จะสวดมนต์ไล่ผีก็ไล่ไม่เป็น ก็คนมันได้ยินแต่จังหวะ edm จังหวะสวดมนต์มันต้องทำยังไง ขาแข็งตัวแข็งทื่อ
"นี่แม่หนู เธอจะบ้าหรือเปล่า จะกลัวยายทำไม เราก็พวกเดียวกัน สงสัยจะตายใหม่ๆ เลยยังไม่รู้ตัว"
ฉันค่อยๆลืมตาดู
"ยายพูดว่าอะไรนะ ตาย ใครตายเหรอคะ" กลัวก็กลัว แต่ความอยากรู้มันก็มีมากเหลือเกิน ใจดีสู้ผีถามให้รู้เรื่อง
"ก็แม่หนูนะตายแล้ว ถ้าไม่ตายจะมองเห็นผีเหรอ แม่หนูมองไปรอบๆสิ มีแต่ผีลอยไปลอยมา" ฉันค่อยๆหันไปสำรวจรอบตัว มีผู้ชายคอหักลอยไปทางโน้น นั่นผู้หญิงคนนั้นมีรอยแดงที่คอคล้ายมีอะไรรัด ตาคนหนึ่งหลังค่อมตัวขาวซีด เด็กผู้ชายมีน้ำหยดไหลเต็มพื้น น่ากลัว น่ากลัวจริงๆ
"ว๊ายย พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยด้วยแล้วฉันมาเจออะไรแบบนี้"
"ผีสาวๆสมัยนี้เสียงดังแสบแก้วหูจัง"
"หนะ หนู ตายจริงๆเหรอคะยาย ม่ายย ไม่จริง จะเป็นไปได้ยังไง ถ้าตายจริงหนูจะยังสวยอยู่แบบนี้ได้ยังไง ยายโกหก โกหกไม่ดีนะคะยาย"
"แม่หนูนี่ยังไง ถ้าไม่เชื่อหนูลองเดินเข้าไปตรงโน้นดูสิ" ยายชี้ไปที่กำแพง คนบ้าอะไรจะเดินทะลุกำแพงไปได้ โกหกเด็ก 6 ขวบก็ไม่เชื่อ สายตาฉันบ่งบอกว่าทั้งหมดคือโกหก ยายต้องเป็นนักต้มตุ๋นแน่ๆ
ยายลอยเข้ามาค่ะ จับฉันตรงไปที่กำแพงและพุ่งชนกำแพงหนาๆ
"ว๊ายย ยายจะบ้าเหรอคะ" ฉันหลับตากลัว เอ๊ะแต่ไม่รู้สึกเจ็บ พอลืมตาเท่านั้นแหละฉันทะลุมาอีกฝั่งโดยที่ร่างกายไม่เป็น อะไรเลย ช๊อกค่ะ ฉันตายจริงเหรอ ทำไมฉันตาย ทำไมฉันไม่รู้ตัว แล้วฉันตายที่ไหน
"ยะ ยาย ที่นี่ที่ไหนคะ ทำไมหนูตายได้ แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่"
"ที่นี่โรงพยาบาล ผีถ้าได้ตายที่ไหนร่างก็จะวนเวียนอยู่ที่นั่นแหละ และจะไปไหนไม่ได้ จนกว่าจะมีคนมารับ"
"หนูยังสาวอยู่เลยทำไมถึงตายล่ะ"
"คนเราตายมีหลายสาเหตุ อันนั้นแม่หนูต้องไปหาเอาเอง"
"แล้วทำไมหนูถึงไม่รู้ว่าหนูเป็นใคร ตายได้ยังไง"
"โลกหลังความตาย คนตายจะจำไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องราวก่อนที่จะตาย ทุกอย่างจะถูกลืมเลือนไป"
"สรุปหนูตายแล้วจริงๆใช่ไหมคะ" ตอนนี้ฉันสับสนไปหมด ฉันไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินมา ฉันไม่อยากยอมรับเรื่องที่ฉันตาย มันจะเป็นไปได้ยังไง แล้วฉันต้องไปไหน แล้วต้องทำยังไง ฉันวนเวียนอยู่ที่นี่หาคำตอบ หาคนช่วย เป็นผีแล้วจะอยู่ยังไง นอนที่ไหน(หรือว่าผีไม่ต้องนอน) แล้วเสื้อผ้า เครื่องสำอางค์ กระเป๋า รองเท้าอีก เอาที่ไหน ห้องน้ำใช้ที่ไหน กินยังไง สับสนโอ๊ยแล้วผีจะทำยังไง(ผีสาวห่วงสวยค่ะ)
"แล้วฉันต้องทำยังไงดีล่ะเนี่ย ออกไปจากตรงนี้ได้ไหมนะ"ถามตัวเองอยู่อย่างนั้น ในเมื่อเป็นผีแล้ว ถึงจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ฉันไปที่ไหนก็ได้สินะ ลองออกไปที่อื่นดูดีกว่า ฉันทะลุผ่านห้องนั้นห้องโน้น แต่มันก็ยังเป็นที่โรงพยาบาลอยู่ดี
"เหนื่อยจัง เป็นผีนี่ก็เหนื่อยนะ นึกว่าจะสบาย"
บ่นพรึมพรำกับตัวเอง
"ลุงคะ ลุงคะ" ฉันเรียกลุงที่เป็นผีเหมือนกัน
มีอะไร" เจอผีดุด้วย
"หนูอยากออกไปจากที่นี่ หนูต้องทำไงคะ" ลอยไปถามผีคุณลุง
"ก็หาคนพาไปสิ" แล้วแกก็ลอยทะลุกำแพงไปทิ้งให้ผีสาวแสนสวยอย่างฉันงง
"ถ้าหาคนพาไปได้ ฉันจะได้ออกจากที่นี่เหรอ" แล้วจะหาคนที่ไหนล่ะ ไม่เห็นมีใครเห็นเราซะหน่อย ลุงเป็นผีลุงก็พูดง่าย ฉันก็เดินวนไปอยู่แถวนั้น ผ่านผู้ชายคนหนึ่ง เหมือนเขาจะมองฉัน เอ๊ะ มีคนมองเห็นเหรอ ใช่ ใช่ไหม
ฉันไม่แน่ใจ จึงตัดสินใจหันไปมองผู้ชายคนนั้น ใช่จริงด้วยเขายืนจ้องตาฉัน ทันทีที่เจอเขาหล่อจังเลย ทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงได้ดูดีขนาดนั้น ขนาดอยู่ในชุดคนป่วยยังไม่สามารถทำลายออร่าเขาได้เลย ผีค้างค่ะ ใช่สิเธอไม่ควรมาตะลึงกับความหล่อของเขา เธอต้องไปดูสิว่าเขาเห็นเธอใช่ไหม
"นาย นายเห็นฉันใช่ไหม" ดูจากสายตาที่มองฉันนิ่งค้าง ฉันมั่นใจแล้วว่าเขามองเห็นฉันจริงๆ
- ผู้เขียน
