19
ทาเฟลถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล ส่วนฟอลคอนก็แยกตัวไปทำแผลอีกฝั่ง เหลือฉันคนเดียวที่ยืนรอทาเฟลอย่างใจจดใจจ่อ เขาต้องไม่เป็นอะไร ทาเฟลจะต้องปลอดภัยแน่นอน ฉันต้องคิดในแง่ดีเข้าไว้
“อย่าเป็นอะไรไปนะ ทาเฟล...”
ฉันยืนพนมมืออ้อนวอนพระเจ้า ในใจเต็มไปด้วยความกังวล ฉันเป็นคนปลอบใจตัวเองไม่เก่งสักเท่าไหร่ด้วยสิ เป็นแต่ทำให้จิตใจย่ำแย่กว่าเดิม
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ทาเฟลก็ยังไม่ได้ออกมาจากห้องฉุกเฉิน ส่วนฟอลคอนที่ไปทำแผลก็ยังไม่กลับมาสักที อยู่คนเดียวแบบนี้ฉันแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว ทาเฟลต้องเจ็บตัวขนาดนี้ก็เพราะฉัน คนบ้า ทำไมไม่คิดถึงตัวเองเสียบ้าง ทำไมต้องเสียสละเพื่อฉันขนาดนี้ด้วย
“เฟรย่า?”
“อ๊ะ! เธอ...”
ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อมองต้นเสียงที่เรียกชื่อฉัน อาธีน่ากำลังยืนมองฉันด้วยสีหน้าแปลกใจ
“มานั่งทำอะไรหน้าห้องฉุกเฉินน่ะ หรือว่ามีใครเป็นอะไร?”
“คือ...คือว่า...”
ถ้า
