11
ในที่สุดชีวิตที่เต็มไปด้วยสีขาวและสีดำ (แอบๆ มีสีเทาปะปนมาบ้าง) ของฉันก็ได้พบกับความสงบสุขอย่างชาวบ้านเขาบ้าง วันหยุดสุดสัปดาห์ครั้งนี้ฉันเลยขอร้องจนแทบจะกราบกรานฟอลคอนกับทาเฟลว่าขอเวลาเป็นส่วนตัว T^T อย่าได้มายุ่งกับชีวิตของฉันในช่วงสองวันนี้เลย
“เฟร เอาบะหมี่ไปส่งให้แม่หน่อยลูก”
แม่ตะโกนเรียกจากในครัวหลังเคาน์เตอร์ ฉันรีบหันไปจดออเดอร์ของลูกค้าก่อนจะฉีกแผ่นออเดอร์แปะไว้ที่กำแพงเพื่อให้แม่ทำ
“ซอยไหนเหรอแม่”
“ซอยสิบจ้ะ”
ฉันพยักหน้ารับก่อนจะแบกถังบะหมี่ขึ้นหลังแล้วเดินออกไปที่หลังร้านเพื่อเอาจักรยาน นานแค่ไหนแล้วนะที่ชีวิตของฉันไม่ได้อยู่อย่างสงบแบบนี้น่ะ
อยู่ในฐานะลูกสาวของคนขายบะหมี่ธรรมดาๆ คนหนึ่ง...
ฉันปั่นจักรยานมาซอยสิบที่แสนคุ้นเคย (คนในซอยนี้เป็นลูกค้าประจำของร้านฉันเชียวนะ >_O_OO<]
“หา!”
[ไม่ต้องหาอะไรทั้งนั้น ตามนี้แหละ สงบศึกกับเพอร์ซีอุส และใช้แผนเสี่
