ตอนที่ 4

1862 คำ
4 ฉันพาตัวเองวิ่งออกมาจากโรงเรียนมัธยมปลายอันธพาลอย่าง Tanggen แทบไม่ทัน พวกลูกสมุนของฟอลคอนต่างก็ยืนจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้นเคือง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้ เพราะฟอลคอนยังไม่ออกคำสั่ง ฉันถึงรอดชีวิตออกมาได้อย่างหวุดหวิด T^T แต่ว่า! รอดจาก Tanggen ใช่ว่าจะรอดจาก Midori I สักหน่อย! เพราะข้อแลกเปลี่ยนของฟอลคอนที่ฉันตัดสินใจเลือกก็คือ...ตบหน้าทาเฟลพร้อมกับถ่ายรูปมาให้เขาดู T^T “ทำยังไงดีล่ะ จู่ๆ จะเดินเข้าไปขอตบหน้าเขาก็คงไม่ได้ ไม่มีใครเสียสติพอที่จะยอมให้คนที่เพิ่งรู้จักกันตบหน้าหรอก T_T;;” ฉันยืนตัวลีบเหงื่อแตกพลั่กๆ เป็นน้ำตกอยู่ที่หน้าโรงเรียน Midori I นี่ฉันคิดผิดหรือเปล่านะที่เลือกข้อบ้านี่ T^T ทาเฟลเป็นถึงหัวโจกของโรงเรียนนี้ แถมยังเป็นลูกสุดที่รักของมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลอีก มันทางเดินลงนรกชัดๆ เลยนะยัยเฟรย่า โฮ TOT “เธอ...” “!!!” ฉันผวาเฮือกและสะดุ้งสุดตัวเหมือนโจรเพิ่งปล้นธนาคารมาหมาดๆ แล้วถูกสกัดจับได้โดยคุณตำรวจที่ชื่อละม่อม (จับได้โดยละม่อมนั่นเอง -.,-) ก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปทางต้นเสียงทั้งๆ ที่ตัวยังแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้ “มาทำอะไรที่นี่น่ะ” ฉันไม่ตอบคำถามของทาเฟล ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกๆ ไม่ใช่ว่าฉันกลัวอำนาจหรือฝีมือการต่อสู้ของเขาหรอกนะ แต่สิ่งที่ฉันคิดจะทำหลังจากนี้มันเป็นการกระทำที่ค่อนข้างจะอุกอาจอยู่ไม่น้อยน่ะสิ TOT! “หรือว่า...มาหาฉัน ^^” รอยยิ้มที่ถูกส่งมาโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวของทาเฟลเหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางหน้าของฉันไม่มีผิด เล่นเอาชาวาบไปทั้งหน้าเลย... “ฉัน...” “นี่ครับ ^^” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดธุระของตัวเอง ทาเฟลก็หยิบบางสิ่งที่ทัดอยู่ที่ใบหูของเขาออกมาแล้วส่งให้ฉัน มันคือดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์เหมือนที่เขาเคยให้ฉันในครั้งก่อน “ฉันชอบเวลาที่เธออยู่กับดอกกุหลาบที่ฉันมอบให้ ^^” เอาล่ะสิ =////=! ฉันตั้งใจจะมาพูดอะไรกับเขานะ! หัวมันตื้อไปหมดแล้ว “แล้วตกลง...มาทำอะไรที่หน้าโรงเรียนฉันเหรอ” “ทาเฟล! ทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ ทุกคนรอประชุมอยู่นะ” เสียงหวานใสแต่แอบห้าวดังมาจากในโรงเรียน ฉันมองผู้หญิงคนนั้นด้วยความงุนงง เธอซอยผมสั้นเหมือนผู้ชาย แถมยังระเบิดหูอีกต่างหาก ให้ตายสิ! เธอเท่เป็นบ้าเลย นี่ถ้าเธอไม่ใส่กระโปรงหนังสั้นๆ กับเสื้อสายเดี่ยวรัดหุ่นฮอตๆ ของเธอ ฉันคงจะคิดว่าเธอเป็นผู้ชายแน่ๆ แต่ว่า...นี่มันโรงเรียนชายล้วนไม่ใช่เหรอ ละ...แล้วมีผู้หญิงได้ยังไง =O=? “ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ อาธีน่า เธอเข้าไปก่อนเลย ไม่ต้องรอฉัน” ทาเฟลตอบ ชื่ออาธีน่างั้นเหรอ...ถ้าจำไม่ผิด อาธีน่าคือหนึ่งในเทพเจ้ากรีก-โรมัน แห่งเทือกเขาโอลิมปัสนี่นา ตามตำนาน...อาธีน่าคือเทพีแห่งความเฉลียวฉลาด เก่งทุกด้านไม่เว้นแม้แต่ศิลปะการต่อสู้ “ก็ได้ๆ รีบตามเข้าไปก็แล้วกัน” สายตาเฉียบคมของอาธีน่าตวัดมาทางฉัน ก่อนจะเดินเชิดหน้าหายเข้าไปในตึกเรียนที่สภาพเหมือนตึกร้าง พวกเขาทนเรียนไปได้ยังไงกันนะ แค่มองจากนอกโรงเรียนฉันยังผวาเลย =__=;; “ตกลงเธอมีธุระอะไร ถ้าไม่บอก ฉันจะเข้าโรงเรียนแล้วนะ ^^” เอาวะ! ยัยเฟรย่า เธอต้องทำได้! ก็แค่ตบหน้าหมอนี่แล้วก็ถ่ายรูปเก็บไว้ มันไม่ยากเกินความสามารถของเธอแน่นอน T^T “ฉัน...คือฉัน...” “.....” “ฉันขอตบหน้านายได้มั้ย!” “.....” “T^T” “.....” “T_T” “ได้สิ ^^” “หา!” ฉันร้องเสียงหลง พลางมองทาเฟลที่ยังยืนยิ้มหน้าแป้นแล้นด้วยความงุนงง “แต่มีข้อแม้นะ” “ขะ...ข้อแม้อะไร -_-;” คงไม่ใช่ว่าฉันตบหน้านายหนึ่งที แต่นายก็เอาคืนกลับเป็นสิบเท่าหรอกนะ YOY “เธอต้องรับดอกไม้จากฉันทุกวัน ^^” เขาชี้มาที่ดอกกุหลาบซึ่งอยู่มือฉัน เนี่ยอะนะข้อแม้! ทำไมมันดูไม่ค่อยเหมือนข้อแม้สักเท่าไหร่เลย ออกแนวขอร้องซะด้วยซ้ำ -*- “แค่นั้นแน่นะ” “แน่สิ เห็นฉัน...” “.....” “หลบ!” เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ทาเฟลใช้มือขวากดหัวฉันให้ก้มต่ำ แล้วมือซ้ายของเขาก็รับเอาลูกบอลที่พุ่งมาด้วยความเร็วจากข้างหลังของฉัน! “ทะ...ทาเฟล” ฉันรีบหันไปทางด้านหลังทันทีที่ทาเฟลเลิกกดหัวฉัน นักเรียนชายในโรงเรียน Midori I สองคนยืนหน้าซีดอยู่ด้านในโรงเรียน “ใครเป็นคนเตะลูกบอลนี่...” เสียงของทาเฟลทุ้มต่ำจนน่ากลัว ฉันค่อยๆ หลบฉากมายืนข้างๆ เพราะไม่อยากไปยืนขวางกั้นระหว่างทาเฟลและนักเรียนชายสองคนนั้น “ฉันถามว่าใคร!” อึ๋ย! แน่ใจนะว่าหมอนี่คือเจ้าของรอยยิ้มแสนมีเสน่ห์และอบอุ่นคนเมื่อกี้ ฉันว่าไม่น่าจะใช่น้า TOT “ผะ...ผมครับ” “เอาคืนไป...” สิ้นคำพูดอันสุดแสนจะเรียบนิ่งของทาเฟล เขาก็ปาลูกบอลไปที่นักเรียนชายที่ยกมือขึ้นยอมรับผิด ลูกบอลพุ่งไปด้วยความเร็วและแรงราวกับพายุทอร์นาโด และเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น ลูกบอลที่เกือบจะพุ่งใส่หัวฉันก็พุ่งเข้าใส่หน้านักเรียนชายที่รับผิดเต็มๆ จนหงายหลังล้มตึงไป เลือดมากมายพุ่งออกมาจากจมูกและปากของเขา ก่อนที่คนอื่นๆ ที่เล่นฟุตบอลด้วยกันจะมาช่วยลากเขาหายไปอีกทาง อึก! ทำไมน้ำลายมันถึงเหนียวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุล่ะ TOT! “เป็นอะไรหรือเปล่า ^^” ทาเฟลหันมาถามด้วยรอยยิ้มที่ทำเอาหัวใจฉันเกือบหยุดเต้นมาแล้วครั้งหนึ่ง ให้ตายสิ...หมอนี่อันตรายชะมัด ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มใจดีราวกับเทพบุตร แต่ข้างในกลับโหดร้ายและไร้ความปรานี! “วันนี้หกโมงเย็น เจอกันที่สวนน้ำซอยสาม ห้ามผิดนัดล่ะ!” “^^” “ขะ...เข้าใจมั้ยเนี่ย!” “ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ เป็นผู้หญิงน่ะต้องอ่อนหวานนะ ถึงจะมัดใจผู้ชายได้อยู่หมัด ^^” “ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละย่ะ! ใครรับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ!” “จริงเหรอ ^^” “นะ...นี่!” ฉันเอนตัวไปข้างหลังเมื่อทาเฟลโน้มหน้าลงมา ใบหน้าขาวเนียนไร้สิวกับรอยยิ้มมีเสน่ห์ของเขากำลังจะทำให้ฉันหัวใจวายตาย T////T หมับ! “O////O!” ฉันเบิกตากว้างสุดๆ จนลูกตาแทบจะถลนออกมา ทาเฟลจับมือข้างที่ฉันถือดอกกุหลาบไว้ขึ้นมา ก่อนจะดันเข้ามาทางฉันจนกลีบของดอกกุหลาบแปะลงมาที่ริมฝีปากเบาๆ “ดอกไม้คือสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อผู้หญิงโดยเฉพาะ...” “.....” “และเธอ...ก็ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฉัน...” “!!!” สิ้นคำ ทาเฟลก็ประกบปากลงมา แต่เพราะมีดอกกุหลาบกั้นไว้ สิ่งที่เขาได้สัมผัสก็มีเพียงแค่กลีบสีขาวนวลของดอกกุหลาบเท่านั้น แต่ทว่า...มันกลับทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวจนแทบจะระเบิดเลย ทำบ้าอะไรของเขากันเนี่ย =////=!!! “เฟร! เฟร! เป็นอะไรไปลูก” ฉันสะดุ้งตัวลอยคล้ายกับคนเพิ่งหลุดจากภวังค์ ก่อนจะมองหน้าแม่ที่มาเขย่าตัวเรียกฉันด้วยความเป็นห่วง หมดกัน ฝันกลางวันของฉัน T^T “ปะ...เปล่าค่ะแม่ หนูไม่ได้เป็นอะไร” “ไม่เป็นอะไรได้ยังไง แม่เห็นลูกเอาแต่เหม่อลอยตั้งแต่กลับมาแล้วนะ แถมยังเอาแต่นั่งลูบดอกกุหลาบนี่อีก มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ฉันรีบโยนดอกกุหลาบในมือทิ้งลงบนโต๊ะ นะ...นี่ฉันเผลอนั่งลูบมันตอนไหนล่ะเนี่ย T////T “อาการเหมือนคนมีซัมธิงเลยนะ” แม่ฉันรู้จักคำว่าซัมธิงด้วยล่ะ =.,= “ซัมธิงซัมเธิ้งอะไรล่ะแม่ ไม่มีหรอก” ฉันบอกปัดแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง แต่ในหัวกลับคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อชั่วโมงที่แล้ว เหตุการณ์ที่คล้ายๆ กับจะเป็นจูบแรกแต่ก็ไม่เชิงนั่นน่ะ T///T! “แม่ล่ะอยากจะรู้จริงๆ ว่าใครกันนะที่ทำให้ลูกสาวผู้แข็งแกร่งของแม่เป็นได้ถึงขนาดนี้ ^3^” แม่ยืดแก้มฉันเล่นอย่างหยอกล้อ เพราะแก้มฉันเนียนนุ่มเหมือนก้นเด็กล่ะสิ >.,_<” ฉันหันไปกอดเอวแม่อย่างออดอ้อน ขอแค่มีแม่ที่แสนน่ารักคนนี้กับร้านบะหมี่เล็กๆ แสนสงบสุข ฉันก็พอใจแล้ว สิ่งที่ฉันต้องการก็แค่ชีวิตที่เรียบง่าย ได้ใช้ชีวิตในแต่ละวันให้คุ้มค่า ได้ทำทุกอย่างเพื่อแม่ที่ฉันรัก แล้วก็เป็นยัยแม่ค้าบะหมี่ต่อไป ฉันต้องการแค่นี้เท่านั้น... “ไอ้ดีมันก็ดีนะ แต่เฟรลืมไปหรือเปล่าว่าสักวัน...ไม่แม่ก็เฟรที่จะต้องจากไป ไม่มีทางที่เราสองคนแม่ลูกจะอยู่ด้วยกันตลอดไปได้หรอกนะ เฟรก็รู้เรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ...” ฉันพยักหน้าในอ้อมกอด แม่สอนฉันเรื่องนี้เสมอตั้งแต่จำความได้ แต่สำหรับฉัน...การที่ต้องเสียคนที่รักไป ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี และฉันก็ไม่มีทางเข้าใจด้วยว่าทำไมถึงต้องถูกพรากจากกัน ไม่มีวันเข้าใจ... “ถ้าเฟรของแม่จะมีใครสักคนมาคอยดูแลแล้วก็ปกป้อง แม่คงสบายใจ เพราะเฟรจะไม่อยู่คนเดียว” “ไม่เอาน่าแม่ อย่าพูดแบบนั้นสิ แค่มีแม่ หนูก็พอใจแล้ว หนูต้องการมีชีวิตที่สงบสุขเท่านั้น กับแม่แค่สองคนไงคะ” ฉันซุกหน้าลงในอ้อมกอดของแม่ ความสุขเดียวในชีวิตที่ฉันต้องการคือการที่แม่อยู่กับฉันตลอดไป เรื่องอื่นฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม