ขณะเดียว
“ว่าไงนะ!!!” เสียงอุทานประสานเสียงกันของหนุ่ม ๆ ในชุดเครื่องแบบสีขาวชั้นยศเรือเอกที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของโรงอาหารทำให้หลายคนหันมาสนใจ ทว่าเป้าหมายสายตาของคนที่ประสานเสียงกันอุทานกลับไม่ได้ใส่ใจคนที่มองมา...ไม่ว่าจะคนนอกหรือคนที่นั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน
“ตกใจอะไรกันนักหนา ก็แค่บอกว่ากูมีลูกของกูแล้วเท่านั้นเอง” ธารณ์ธรรศพูดแล้วก็ส่ายหน้า ไม่เข้าใจจริง ๆ ไม่รู้จะตกใจอะไรกันหนักหนา เรื่องของยี่หวากับยาหยีไม่ใช่เรื่องมหัศจรรย์สักหน่อย
ทั้งที่ชายหนุ่มคิดอย่างนั้น แต่อีกสี่คนที่นั่งอยู่ด้วยกันกลับไม่ได้รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ง่าย ๆ เลยสักนิด
“แล้วที่มึงพูด มันไม่น่าตกใจตรงไหนวะ” เรือเอกปฐวินทร์แทบจะร้องตะโกนใส่หน้าเพื่อนที่อยู่ ๆ ก็มาบอกว่าตัวเองมีลูกจนเพื่อน ๆ ตกใจ แต่ยังกล้าทำหน้าทำตาราวกับว่าพวกเขาไม่ควรตกใจกับเรื่องนี้
นี่มันไม่น่าตกใจตรงไหนกัน
ปฐวินทร์ใส่ไปแล้วที
