พอฉันไม่ตอบอะไร รามก็ยึดข้อมือฉันด้วยมือเดียวจากนั้นก็ลากไว้ฝ่ามือตั้งแต่ลำคอของฉันมาถึงทรวงอก หน้าท้องและมาหยุดที่กางเกงยีนขาสั้นนิ้วมือของเขาลูบไล้กลางกายของฉันขึ้นรถจนต้องบิดตัวกับความรู้สึกที่เขาทำในตอนนี้
“ระ ราม” เรียกด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนจะมองรามที่ปลดเข็มขัดกางเกงตัวเองฉันจึงส่ายหน้าไปมา “ไม่เอา”
“จะขึ้นห้องไหม?” พยักหน้าหงึกๆ รามก็ขยับตัวออกไปยืนรอฉันให้ลงจากรถเขาก็เดินนำฉันไปยังลิฟต์ส่วนตัวเพื่อพาเราสองคนไปถึงห้องของเขา รามก็ถอดเสื้อโยนทิ้งจนฉันต้องหยิบขึ้นมารวบไว้กับตัว “อาบน้ำ”
“อือ” มองร่างสูงที่เดินเข้าห้องของตัวเองไป ฉันก็หยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหามัดหมี่ที่ไม่รู้ว่ารออยู่ที่บ้านหรือเปล่า คุยกันได้สักพักมัดหมี่ก็บอกว่ากลับมาบ้านแล้วเพราะว่าพี่เอ็มบอกให้กลับอยู่กันสองคนมันไม่ดี แต่พอบอกพี่เอ็มว่าฉันมาหาพ่อแม่รามเขาก็ไม่ได้โกรธอะไร แต่ถ้ารู้ว่าฉันไม่กลับบ้านวันนี้มีหวังพรุ่
