Raam's Crazy :: CHAPTER 1 [100%]
812 คำ
“สวัสดีค่ะคุณลุง”
“หืม เรียกคุณสีรดาว่าแม่ก็ต้องเรียกฉันว่าพ่อสิหนูแอล” ท่านทั้งสองใจดีกับฉันมาตลอดตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ พี่เอ็มเองก็นับถือคุณพ่อคุณแม่ของรามมาก แต่ยกเว้นลูกชายของท่านที่พี่เอ็มชังน้ำหน้านัก “ตอนแรกพ่อก็ปรึกษากับแม่เขานะว่าลูกชายคนเดียวของพ่อจะหาเมียได้ไหม?”
“คะ”
“แต่ตอนนี้พ่อกับแม่สบายใจแล้วที่คนๆ นั้นคือหนูแอล” ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ ส่งให้ ก็ไม่รู้หรอกนะว่ารามจะหยุดที่ฉันหรือเปล่า? หรือถ้าหากไม่ใช่ฉันก็ไม่ใช่สะใภ้ของบ้านทรัพย์วงษ์ไพศาล ที่มีชื่อเสียงเรื่องธุรกิจหลายๆ อย่างที่พ่อของรามทำ แถมยังมีอิทธิพลอีกต่างหากใครๆ ก็เกรงกลัวพ่อของรามเกียรติ์กันทั้งนั้น
“แล้วหนูแอลกับพี่เอ็มสบายดีนะ?”
“ค่ะ อาจจะลำบากไปบ้างแต่แอลกับพี่เอ็มก็สู้กันเต็มที่ค่ะ” พวกท่านทั้งสองหันไปมองสบตากัน คุณแม่ก็จับมือฉันไปกอบกุมไว้ส่วนมืออีกข้างก็ยกขึ้นลูบศีรษะฉัน “ขาดเหลืออะไร เดือดร้อนตรงไหน หนูบอกพ่อกับแม่ได้นะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“แต่ถ้าเกรงใจก็บอกรามแล้วกัน” ยิ่งไม่อยากจะบอกเลยล่ะ แค่บ่นเล็กน้อยรามก็พร้อมจะโอนเงินให้ฉันทันที
“แล้วแกไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรือไง?” คุณพ่อถามรามที่เอาแต่สนใจหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของตัวอง เงยหน้าสบตากับคุณพ่อและคุณแม่ก่อนมาหยุดที่ฉัน
“ขี้เกียจ” ตอบเสร็จก็ลุกขึ้นยืน “อยากเจอแอลไม่ใช่”
“เฮ้อ จะพูดน้อยไปไหน ฉันจับใจความยาก!”
“หิว”
“งั้นเราไปทานอาหารกันนะหนูแอล แม่ตั้งใจทำอาหารโปรดหลายๆ อย่างให้หนูเลย”
รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไปจากรามไม่ได้ นอกจากรักแล้วพ่อและแม่ของเขาคือส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันไปไหนไม่ได้ ท่านทั้งสองใจดีกับฉันมาก ไม่ใช่แค่ฉันกับพี่เอ็มเองก็เช่นกัน ดังนั้นนี่คือเหตุผลที่ฉันอดทนเพราะพ่อแม่ฝากฝังรามไว้กับฉันมาตั้งแต่เราคบกันเดือนแรกๆ และเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอกับพวกท่านอีกครั้งหลังจากหายไปจากที่นี่มานานนับหลายปี
หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อยฉันก็ออกมายืนมองกำแพงคฤหาสน์ของพ่อแม่ราม บ้านข้างๆ สองชั้นที่ตอนนี้มีคนมาอยู่แล้ว ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะรับรู้ถึงไหล่หนักๆ เพราะท่อนแขนแกร่งที่มีรอยสักรูปคลื่นหัวใจวางพาดโดยที่ฉันเองก็หันไปมองใบหน้าหล่อเหลาด้านข้างที่ผมยาวของเขาถูกรวบไว้ที่ท้ายทอย
“คิดถึง”
“อือ” ตอบกลับความจริงและมองไปยังต้นมะม่วงที่สูงใหญ่อยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน “ทำให้นึกถึงเรื่องเก่าๆ”
“อยากกลับมาอยู่”
“จะบ้าเหรอ! มีคนอยู่แล้ว” ตีอกแกร่งจนรามหันมามองฉันด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไล่ออกให้”
“ไม่เอา” คิดว่ารามจะพูดเล่นแต่เขาก็มองฉันอยู่แบบนั้น แบบจริงจังอะทั้งๆ ที่ หน้าตัวเองก็เนือยอยู่แล้ว “พูดจริงเหรอ?”
“แค่บอก”
“ทำไมถึงตามใจฉันทุกอย่างเลย” มันออกจะทำให้ฉันมึนงงไม่น้อยก็เพราะรามเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างเนือยเฉื่อยๆ ทุกคนรู้ดีแล้วไอ้การที่เขาแคร์ฉันในเรื่องที่ร้องขอทุกเรื่อง มันดูแปลกๆ ทำเหมือนไม่สนใจกันแต่เอาจริงเขาสนใจทุกเรื่องของฉันและนี่มันอาจจะเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันยังอยู่กับเขาตรงนี้
“อยากให้”
“งั้นขออะไรอย่างหนึ่ง” เอาท่อนแขนเอาออกจากไหล่และจับมือของเขามาแนบตรงตำแหน่งของหัวใจ ฉันอยากเป็นคนที่ไม่ต้องพยายามเข้าไปในชีวิตของราม แต่ฉันอยากไปอยู่ในชีวิตของเขาต่างหาก
“ว่ามา”
“เลิกเจ้าชู้ เลิกควงผู้หญิงมานอนด้วยสักที ทำให้ได้ไหม?” รามนิ่งไปก่อนจะค่อยๆ ดึงมือตัวเองกลับไปล้วงกระเป๋ากางเกงตามเดิมและเพราะแบบนี้ทำให้ฉันสับสนหัวใจ เจ็บหนึบอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องขอ”
“...”
“เรื่องของฉัน” หันหลังให้และเดินไปจากตรงนี้ ตรงที่ฉันยืนอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยว “อย่าพูดเรื่องนี้อีก”
รามเดินห่างฉันออกไปเรื่อยๆ และฉันคิดนะว่าการคบกันเขามันทำให้ฉันเข้าใกล้เข้ามากขึ้น ในตอนแรกฉันรู้สึกแบบนั้น แต่มาตอนนี้ฉันกลับคิดว่า... เขากำลังเดินห่างฉันไกลออกไป
- ผู้เขียน
