“ไม่เป็นไรค่ะ แค่หนูมาให้แม่เห็นหน้าก็ดีมากแล้ว” จับมือและจับไหล่ฉันบีบเบาๆ พลางถามไถ่เรื่องเรียนและเรื่องทั่วไป ฉันก็หันไปมองราเชนที่กำลังกดมือถืออยู่พลางรอยยิ้มของเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจ เพราะรอยยิ้มของเขามันเหมือนคนกำลังมีความสุขที่ได้ดูอะไรสักอย่างในมือถือ แต่เหมือนเขารู้ว่าฉันจ้องอยู่จึงเงยหน้ามามองกันและเปลี่ยนจากรอยยิ้มเดิมเป็นรอยยิ้มที่สดใส
“มาแล้วเหรอเชน หายไปไหนตั้งแต่เช้า”
น้ำเสียงเข้มดังขึ้นมาจากทางบันไดขึ้นไปชั้นสอง ชายสูงใหญ่น่าเกรงขามพอๆ กับพ่อของรามสายตาคมตวัดมองราเชนและเลื่อนมาถึงฉันขมวดคิ้วพลางชี้นิ้วมาจนฉันสะดุ้งตกใจ “แล้วนี่ใคร?”
“แอลไงครับ ที่ผมเคยเล่าให้ฟัง” พอราเชนบอกแบบนี้ใบหน้าที่เคร่งครึมก็ออกอาการดีใจยังไงบอกไม่ถูก สีหน้าของเขาทำให้ฉันฉุกคิดแบบนั้นเมื่อกี้รอยยิ้มเหมือนกับราเชนตอนมองมือถือไม่มีผิด “พ่อชื่อรพี เรียกพ่อแล้วกันนะ”
“เออ...” ทำไมครอบครัวนี้ดูแปล
