4 หาหนทาง
1256 คำ
สองวันต่อมา...
"เด็ก ๆ เอาขนมเพิ่มอีกไหมคะ อิ่มกันหรือเปล่า" เสียงทับทิมเอ่ยถามเด็กน้อยที่นั่งอยู่เป็นกลุ่มตรงหน้าขึ้น ซึ่งก็มีเด็กบางคนส่ายหน้า แต่บางคนก็ยิ้มร่าเดินเข้าหาครูพี่เลี้ยงสาวเพื่อขอขนมเพิ่ม ทับทิมก็ยิ้มแจกขนมต่อ ขณะที่อลินญาก็เดินเก็บข้าวของทำความสะอาดภายในห้องอย่างสดใสอย่างเช่นทุกครั้ง สองคนทำงานร่วมกันได้ดีและเป็นที่รักของเด็กน้อยกว่าสิบคน กระทั่งพาเด็ก ๆ เข้านอนช่วงพักกลางวันเสร็จ ครูพี่เลี้ยงทั้งสองก็มานั่งพูดคุยกันไปตามประสา โดยทับทิมเองก็พยายามหลอกถามข้อมูลเกี่ยวกับเป้าหมายของตัวเองกับรุ่นน้องตัวเล็ก
"นี่ พี่ถามอะไรหน่อยสิ"
"คะ?"
"คุณเพทาย...มาที่นี่บ่อยไหม"
"คุณเพทายเหรอคะ"
"อืม เมื่อวานไม่เห็นมา แต่วันนี้เห็นมา...ปกติเขามาบ่อยไหม"
"กะ ก็...อลินก็ไม่ค่อยแน่ใจเลยค่ะพี่ทับทิม เพราะอลินก็เพิ่งเข้ามาอยู่"
"แล้วตั้งแต่เรามาอยู่เนี่ย เขามาบ่อยหรือเปล่า"
"พี่ทับทิมอยากรู้ไปทำไมเหรอคะ" ดวงตากลมโตมองหน้าถามรุ่นพี่ที่อยู่ตรงหน้าสีหน้าสงสัย ทับทิมที่ถูกถามกลับก็ชะงักนิ่งมองไปทางอื่น
"ก็เปล่าหรอก พี่แค่อยากรู้น่ะ ดูคุณเขางานยุ่ง ๆ " เจ้าของใบหน้าเรียวสวยตอบกลับ
"เท่าที่อลินอยู่มา ก็ถือว่ามาไม่บ่อยนะคะ อาทิตย์หนึ่ง น่าจะมาแค่สองสามวัน"
"งั้นเหรอ..." หญิงสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้ารับรู้ ทว่าขณะที่สองสาวกำลังยืนคุยกันอยู่ เสียงรองเท้าหนักของใครบางคนเดินผ่านหน้าห้องก็ดังขึ้น ทำให้ทับทิมหันไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นหญิงสาวหุ่นดีที่ดูแล้วน่าจะเป็นหนึ่งในนางแบบที่เพทายมักจะให้คนเรียกมา ริมฝีปากสวยแสยะขึ้นเล็กน้อยด้วยความนึกหมั่นไส้ในภาพลักษณ์จอมปลอมของนักธุรกิจใหญ่ ทว่าสุดท้ายก็จำต้องแสร้งทำเป็นเหมือนไม่รู้อะไร นั่งพูดคุยกับอลินต่อไปด้วยท่าทีปกติ โดยตลอดการนั่งคุย ทับทิมก็พยายามนึกหาวิธีที่จะสามารถเข้าไปยังภายในห้องทำงานของเพทายอยู่ตลอด กระทั่งเสียงสองเท้าของใครบางคนเดินเข้ามา
"อลินญา" สองคนที่นั่งอยู่หันไปมองตามเสียง
"คะ?" เจ้าของชื่อหันไปยิ้มตอบรับคนดูแลมูลนิธิเสียงใสทว่าแววตามีความงุนงง
"จำเอกสารที่แอ๋มให้เธอดูแลต่อได้หรือเปล่า" ดวงจิตถาม
"จำได้ค่ะ"
"เอามันไปส่งที่ห้องคุณเพทายที"
"ค คะ?" คนตัวเล็กทวนถามกลับเสียงหลง ทำให้หญิงวัยกลางคนมองหน้าร่างบางวัยสิบเก้านิ่ง
"ทำไมต้องทำหน้าตาตื่นแบบนั้น"
"อ อ๋อเปล่าค่ะ อลินก็แค่..."
"ถ้าน้องไม่สะดวก เดี๋ยวทับทิมเอาไปให้แทนก็ได้นะคะ" หญิงสาวสวยที่นั่งอยู่รีบเสนอตัวขึ้นทันทีราวกับต้องการช่วย ทว่าคนดูแลมูลนิธิกลับยังคงจะให้อลินไป
"ไม่เป็นไร ให้อลินญาไปนั่นแหละ" ดวงจิตเอ่ยพลางหันมองหน้าคนตัวเล็กนิ่ง อลินที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้ก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ ตอบกลับ
"ดะ...ได้ค่ะ เดี๋ยวอลินเอาไปให้เองค่ะ"
"อืม ก่อนเข้าห้อง อย่าลืมเคาะประตูห้องคุณเขาก่อนด้วย"
"ค่ะ" สิ้นเสียงหวานรับคำ สองเท้าเล็กก็ค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินออกไปทันที โดยมีสายตาของทับทิมที่มองตามไปด้วยความรู้สึกเสียดาย แต่ทว่าสุดท้ายหญิงสาวก็ต้องตัดใจปล่อยโอกาสไป เพราะถึงวันนี้เข้าไปได้...เธอก็คงทำอะไรมากไม่ได้อยู่ดี
ผ่านไปสักพัก...
"เอาไงดี" เรียวปากสวยขยับพึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าคิดไม่ตก เพราะนี่ก็ผ่านมาได้สองสามวันแล้ว แต่เธอยังไม่มีท่าทีว่าจะสามารถเข้าไปในห้องทำงานของเพทายได้เลย งานนี้มันไม่ได้ง่ายอย่างที่ผ่าน ๆ มา เนื่องจากเพทายค่อนข้างเข้าถึงยาก รวมถึงคนรอบ ๆ ตัวเขา
"ถ้าเข้าทางมือขวา..." ทับทิมเอ่ยเมื่อนึกถึงอนุชิตลูกน้องคนสนิทของนักธุรกิจหนุ่ม ทว่าเท่าที่สังเกตอะไรต่าง ๆ แล้ว มันก็ยากมากอยู่ดี เพราะอนุชิตดูไม่ได้สนใจอะไรใครและดูจงรักภักดีต่อเจ้านายอยู่ไม่น้อย
"...ฟู่ว! ยากชะมัด" เจ้าของใบหน้าสวยงึมงำ ทว่าในขณะที่เธอกำลังคิดไม่ตกอยู่ เสียงสองเท้าเล็กของใครบางคนที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาก็ดังขึ้น ทำให้ร่างสวยที่ยืนอยู่ชะงักหันมอง ซึ่งทันทีที่อลินเห็นทับทิม มือเรียวก็รีบซ่อนอะไรบางอย่างที่ถือติดมือมาไว้ยังด้านหลังของตัวเองทันที ดวงตาเฉี่ยวที่เห็นก็จ้องมองด้วยความสงสัย
"วิ่งหนีอะไรมากันล่ะเรา"
"ค คะ? เปล่าค่ะ อลินไม่ได้หนีอะไร"
"งั้นเหรอ" ทับทิมถามโดยที่ยังคงปรายตาพยายามมองไปยังสิ่งของที่อยู่ด้านหลังคนตัวเล็ก
"อะ เอ่อ...เดี๋ยวอลินขอตัวก่อนนะคะ" ว่าแล้ว อลินก็รีบสาวเท้าเดินออกไปทันที ทับทิมยืนมองตามนิ่งไม่ได้พูดอะไร ซึ่งใช้เวลาไม่นาน อลินก็เดินกลับมาด้วยท่าทีปกติ เธอได้จัดการทิ้งสิ่งของในมือตอนแรกไปแล้ว
"เอาเอกสารไปให้คุณเพทายมา เป็นไงบ้าง" เรียวปากสวยของทับทิมเอ่ยถามรุ่นน้องตัวเล็กโดยไม่คิดเซ้าซี้ถามถึงสิ่งที่อีกคนพยายามปกปิด ขณะที่ทั้งสองเริ่มที่จะดูแลเด็ก ๆ ต่อ
"คะ...อ๋อ ก็ไม่มีอะไรนะคะ แค่เอาเอกสารไปส่ง" เจ้าของใบหน้าเรียวใสยิ้มตอบกลับเสียงหวาน
"อ่า...พี่ถามอะไรหน่อยสิ"
"คะ?"
"การจะเข้าไปห้องทำงานของคุณเพทายเนี่ย...ทำยังไงได้บ้างเหรอ" ทับทิมเลือกที่จะลองหลอกเค้นถามรุ่นน้องตัวเล็กขึ้น อลินที่ได้ยินก็แสดงสีหน้างุนงงออกมา ทำให้ทับทิมยิ้มปกติพูดต่อราวกับไม่ได้อะไร แค่ถามไปเฉย ๆ เท่านั้น
"เอ่อ...พอดีพี่แค่สงสัยน่ะ ดูคุณดวงจิตหวงทางไปห้องนั้นยังไงไม่รู้"
"อ๋อ น่าจะเพราะคุณเพทายค่อนข้างอยากได้ความเป็นส่วนตัวน่ะค่ะ ส่วนการเข้าห้องทำงานของคุณเพทายได้..."
"...อันนี้อลินไม่แน่ใจเลยค่ะ รู้แค่ว่าคนที่เข้าได้จะต้องได้รับการอนุญาตก่อนเสมอ หลัก ๆ ที่อลินเห็นก็น่าจะมีแค่คุณดวงจิต กับป้าน้อยนะคะ"
"ป้าน้อยเหรอ"
"ค่ะ ป้าที่เป็นคนทำความสะอาดห้องให้คุณเพทายก่อนที่คุณเขาจะเข้ามา...หรือบางทีก็หลังจาก..." แล้วคนตัวเล็กก็เงียบไม่กล้าพูดต่อ ซึ่งทับทิมในตอนนี้ก็ไม่ได้สนใจในท่าทีพวกนั้น
"แปลว่า ก่อนคุณเพทายเข้ามา เขาจะแจ้งบอกคุณดวงจิตเพื่อให้ป้าน้อยไปทำความสะอาดไว้ก่อนใช่ไหม" ทับทิมถาม
"ใช่ค่ะ ประมาณนั้น" เจ้าของใบหน้าใสจิ้มลิ้มยิ้มหวานตาหยีตอบกลับอย่างคนที่ไม่รู้อะไร ผิดกับร่างสวยหุ่นดีอีกคนที่ค่อย ๆ ลอบยิ้มออกมากับข้อมูลใหม่ที่ได้รู้...อย่างน้อยตอนนี้ เหมือนเธอเองจะได้หนทางการเข้าไปยังห้องทำงานหรูนั้นเพิ่มขึ้นแล้ว
- ผู้เขียน
