"คุณเจย์เดนครับ ผมขอเวลา..." เสียงคนที่ติดหนี้เอ่ยขอมาเฟียหนุ่มด้วยท่าทีชวนเห็นใจ เจย์เดนก็ปรายตามองไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าแววตาไร้ซึ่งความเห็นใจใด ๆ
"หึ ขอเวลาอะไร ขอเวลาในการหนีเพิ่มงั้นเหรอ?"
"ผะ...ผมขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว"
"ก่อนที่จะยืมเงิน ฉันเคยบอกไว้แล้วไม่ใช่หรือไง ถ้าคิดจะหนี...ต้องหนีไปให้พ้น เพราะถ้าหนีไม่พ้น ฉันจะทำให้นายพ้นออกไปจากโลกนี้เอง" ริมฝีปากหนาขยับเอ่ยบอกด้วยใบหน้าร้ายกาจทว่าแววตาคมนั้นไม่มีความขี้เล่นหลงเหลืออยู่เลย มันมีแต่ความเรียบนิ่งพร้อมเอาจริงในคำพูดของตัวเองจนเด็กสาวที่นั่งอยู่กับคนเป็นพ่อตัวสั่นเทาน้ำตาอาบแก้ม
"ฮะ...ฮือออ! อย่าทำอะไรพ่อหนูเลยนะคะ" เสียงหวานร่ำไห้เอ่ยบอก แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เจย์เดนสนใจในคำขอร้องพวกนั้นแม้แต่น้อย มาเฟียหนุ่มค่อย ๆ หันไปมองยังลูเซียโน่ที่นั่งอยู่ ซึ่งเขาก็พยักหน้าปล่อยให้มาเฟียรุ่นพี่เป็นคนตัดสินใจในเรื่องนี้ เจย์เดนที่เห็นแบบนั
