V.R.K Diamond
“เดี๋ยวนี้ทานมื้อเช้าทุกวันเลยนะครับบอส”
“อือ!! เด็กมันอุตส่าห์ทำให้ไม่กินเดี๋ยวเสียน้ำใจ”
ผมตอบวศินออกไปในตอนที่ผมกำลังนั่งกินข้าวต้มที่เจ้าขาทำใส่กล่องเก็บอุณภูมิมาให้จากที่มื้อเช้าผมมีแค่อเมริกาโน่แก้วเดียวตอนนี้กลายเป็นว่าผมต้องทานมื้อเช้าทุกเช้าเพราะยัยเด็กแสบเจ้าขาที่ทำให้ผมเคยตัว
ตอนแรกก็รู้สึกแปลกๆครับที่เจ้าขาทำแบบนี้กับผมแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมชินกับการที่ต้องพกกล่องอาหารมาทานมื้อเช้าที่ทำงานไปละเพราะเจ้าขาจัดแจงให้ทุกอย่างถามว่าทำไมผมไม่ทานให้เรียบร้อยตั้งแต่อยู่ที่ห้องมันไม่ทันครับเพราะทุกเช้าผมตื่นมาก็ใช้เวลาในการกินเจ้าขานานมากแล้ว
“นี่บอสไปค้างกับน้องเจ้าขาทุกคืนอีกแล้วเหรอครับ”
“อือ! ทำไม”
ผมเงยหนาจากชามข้าวต้มตรงหน้าก่อนที่จะเลิกคิ้วแล้วถามวศินมันออกไป
“เปล่าครับ”
“เปล่า...เปล่าแล้วยิ้มอะไร”
วศินมันบอกว่าเปล่าแต่รอยยิ้มมันเหมือนมีอะไรจริงๆนะครับไ
