V.R.K Diamond “เดี๋ยวนี้ทานมื้อเช้าทุกวันเลยนะครับบอส” “อือ!! เด็กมันอุตส่าห์ทำให้ไม่กินเดี๋ยวเสียน้ำใจ” ผมตอบวศินออกไปในตอนที่ผมกำลังนั่งกินข้าวต้มที่เจ้าขาทำใส่กล่องเก็บอุณภูมิมาให้จากที่มื้อเช้าผมมีแค่อเมริกาโน่แก้วเดียวตอนนี้กลายเป็นว่าผมต้องทานมื้อเช้าทุกเช้าเพราะยัยเด็กแสบเจ้าขาที่ทำให้ผมเคยตัว ตอนแรกก็รู้สึกแปลกๆครับที่เจ้าขาทำแบบนี้กับผมแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมชินกับการที่ต้องพกกล่องอาหารมาทานมื้อเช้าที่ทำงานไปละเพราะเจ้าขาจัดแจงให้ทุกอย่างถามว่าทำไมผมไม่ทานให้เรียบร้อยตั้งแต่อยู่ที่ห้องมันไม่ทันครับเพราะทุกเช้าผมตื่นมาก็ใช้เวลาในการกินเจ้าขานานมากแล้ว “นี่บอสไปค้างกับน้องเจ้าขาทุกคืนอีกแล้วเหรอครับ” “อือ! ทำไม” ผมเงยหนาจากชามข้าวต้มตรงหน้าก่อนที่จะเลิกคิ้วแล้วถามวศินมันออกไป “เปล่าครับ” “เปล่า...เปล่าแล้วยิ้มอะไร” วศินมันบอกว่าเปล่าแต่รอยยิ้มมันเหมือนมีอะไรจริงๆนะครับไ