ตอนที่ 9 เดี๋ยวพี่ไปส่ง
990 คำ
ตอนที่ 9 เดี๋ยวพี่ไปส่ง
ทุกอิริยาบถของเด็กสาว ตกอยู่ในสายตาเจ้าของเสียงทุ้มหัวเราะในลำคอนั้น และไม่รู้ว่าเขาแอบมองเธออยู่ตั้งแต่เมื่อไหร...
หนึ่งเดือนต่อมา
วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของน้ำหอม หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยเริ่มเข้าที่เข้าทางขึ้น และตอนนี้แม่ของเธอก็ได้เปิดร้านขายขนมไทยอยู่หน้าหมู่บ้าน จะมีวันหยุดแค่หนึ่งวันคือวันอาทิตย์ ส่วนโรสน้าสาวของเธอตอนนี้ได้ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ตั้งแต่วันที่แม่ของเธอเริ่มเปิดร้านเข้าที่เข้าทางแล้ว และคุณหญิงณดาก็ได้มาเป็นลูกค้าคนแรกของร้าน ตามที่เคยพูดไว้จริงๆ ในระหว่างนั้นน้ำหอมก็ได้ไปๆมาๆ เพราะต้องเอาขนมที่ณดาสั่งไปส่ง และเป็นคำเชิญของณดาและหนูนิดผู้เป็นลูกสาว ไ้ด้เอยช่วนให้น้ำหอมกับแม่มาหาบ่อยๆ เพราะณดารู้สึกถูกชะตากับน้ำหอมเป็นอย่างมากและอนุญาตให้เธอใช้ประตูเล็กๆที่เชื่อมระหว่างคฤหาสน์กับบ้านของเธอได้ตลอดเวลาตามที่เธอจะเข้าออกเวลาไหนก็ได้
ในระหว่างนั้นเวลาที่เธอมาที่คฤหาสน์หลังนี้ เธอก็จะคอยแอบมองหาเขาคนนั้น คนที่ทำให้ใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงตลอดเวลายามที่นึกถึงใบหน้าหล่อคมของเขา เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องคอยมองหาเขาตลอด หลังจากที่เจอกันในครั้งนั้นเธอก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย
07:30 น.
"เปิดเรียนวันแรก จะไม่ให้แม่ไปส่งจริงๆเหรอลูก" สุณีเอ่ยกับลูกสาว เพราะวันนี้เป็นวันที่ลูกสาวของเธอเป็นสาวมหาลัยเต็มตัว เธอเลยอยากจะไปส่ง
"ไม่เป็นไรค่ะ แม่รีบไปเปิดร้านเถอะ หนูนั่งรถเมล์ไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ถึงมหาลัยแล้วค่ะ" น้ำหอมเอ่ยปฏิเสธแม่ของเธอ เธอไม่อยากให้คนเป็นแม่ต้องเสียเวลาไปส่งเพราะวันนี้แม่ของเธอต้องไปเปิดร้านด้วย เธอจึงไม่อยากรบกวน อีกอย่างเธอก็โตแล้วเลยอยากทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง
"ก็ได้จ่ะ ลูกโตแล้วหนิ คงอยากทำอะไรด้วยตัวเองสินะ" สุณีเอ่ยกับลูกสาว เพราะเห็นว่าลูกโตเป็นสาวแล้วจริงๆเธอจึงปล่อยให้ลูกทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง
"งั้นหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" น้ำหอมเอ่ยพร้อมกับพนมมือไหว้ด้วยร้อยยิ้มสดใส
จากนั้นเธอก็เดินจากบ้านของเธอเพื่อไปรอขึ้นรถที่ป้ายรถเมล์หน้าหมู่บ้าน ที่อยู่ห่างจากร้านขนมแม่ของเธอประมาณยี่สิบเมตร ในระยะจากบ้านไปถึงถนนใหญ่ไม่ได้ไกลแต่ก็ไม่ได้ใกล้มาก ซึ่งเธอมักจะพาเจ้าเสือมาเดินเล่นและขี่จักรยานเล่นบ่อยๆจนชินกับเส้นทางนี้ไปแล้ว
ปี้นๆ!
ในระหว่างที่เธอเดินพ้นรั้วบ้านออกมาได้ไม่ไกลมาก ก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับขับเข้ามาเรื่อยๆจนขนานกับเธอ เธอจึงหยุดเดินแล้วหันไปมอง รถคันนั้นก็หยุดตรงเธอพอดี มันคือรถสปอร์ตหรูสีดำ กระจกรถฝั่งคนขับค่อยๆเลื่อนลงจนสุด ทำให้เห็นใบหน้าหล่อคมเจ้าของรถสปอร์ทหรูคันนั้น และเขาก็คือคนที่ทำให้ใจดวงน้อยของเธอเต้นแรง คนที่เธอคอยมองหาเขาอยู่ตลอดเวลายามที่เธอไปคฤหาสน์หลังใหญ่
"ขึ้นรถ เดี๋ยวพี่ไปส่ง" คนตัวโตเจ้าของรถสปอร์ตคันหรูเอ่ยขึ้นประหนึ่งเป็นคำสั่งให้เธอขึ้นรถไปกับเขา แต่น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน
"อะ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเองได้ค่ะ" น้ำหอมเอ่ยปฏิเสธเขาไปตามตรง น้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะเธอไปเองได้จริงๆ อีกอย่างถึงเขาจะเป็นลูกชายของณดาคนที่เธอรู้จักดี แต่เธอกับเขาเจอกันแค่ครั้งเดียว เธอเลยไม่กล้าที่จะให้เขาไปส่งเพราะรู้สึกเกรงใจเขาด้วย
สิ้นคำปฏิเสธของคนตัวเล็ก คนตัวโตก็เปิดประตูลงจากรถหรู แล้วมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ
"เรียนที่ไหน เดี๋ยวพี่ไปส่ง" เขาเอ่ยถามเพราะเห็นว่าเธอใส่ชุดนักศึกษา ประโยคหลังบอกกับเธอแกมบังคับว่าเขาอยากจะไปส่ง
"หนูเรียนที่มหาวิทยาลัย^^^^ค่ะ ขอบคุณนะคะที่จะไปส่ง แต่ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ หนูเดินไปขึ้นรถเมล์หน้าหมู่บ้านนี่เอง งั้นหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" เธอตอบคำถามของเขาด้วยน้ำเสียงหวานสดใส และเอ่ยปฏิเสธในประโยคหลังเพราะเธอรู้สึกเกรงใจเขาจริงๆ จากนั้นจึงเอ่ยลาคนตัวโตพร้อมกับพนมมือไหว้เขาตามฉบับเด็กดีมีมารยาท
ท่าทางของคนตัวเล็ก ตกอยู่ในสายตาคนตัวโตตลอดเวลา ยามที่เธอพูดกับเขา คำพูดเจื้อยแจ้ว น้ำเสียงหวานๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มตลอดเวลานั้น มันช่าง...(น่ารักชะมัด)
ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้เดินจากไป มือหนาก็คว้าข้อมือบางเอาไว้ เธอจึงหยุดชะงักแล้วหันกลับมาหาคนตัวโตทันที
"อย่าดื้อ ขึ้นรถ เดี๋ยวพี่ไปส่งครับ" รามสูรรีบเอ่ยขึ้นก่อนที่เด็กสาวจะปฏิเสธเขาอีกครั้ง พูดจบก็จับมือบางของเด็กสาวเดินไปขึ้นรถอีกฝั่ง เปิดประตูรถแล้วดันให้เธอเข้าไปนั่งในรถพร้อมปิดประตูทันที โดยไม่สนใจท่าทีปฏิเสธของเด็กสาวเลย
#เอาแล้วเอาแล้วคนพี่เริ่มรุกน้องแล้ว ไรท์ตื่นเต้นรอไม่ไหวแทนนักอ่านเลย อิอิ
- ผู้เขียน
