ตอนที่ 7 หนูหอม
994 คำ
ตอนที่ 7 หนูหอม
(เด็กอะไร ทำไมน่ารักอย่างนี้ ) คนตัวโตได้แต่ชื่นชมความน่ารักของเด็กสาวอยู่ในใจ ทั้งๆที่เขาไม่เคยคิดจะรู้สึกกับใครและไม่คิดว่าจะมีเด็กที่น่ารักแบบนี้ยืนอยู่ตรงหน้าเขา อีกอย่าง ถ้าไม่ใช่เรื่องงานทางธุรกิจเขาไม่เคยพูดยาวติดกันเกินสามคำและไม่ชอบตั้งคำถามกับใคร แต่กับเด็กคนนี้มันทำให้เขาอยากพูดอยากถามมากกว่านั้น เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไร
"หนูต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่เข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน" น้ำหอมเอ่ยพลางพนมมือไห้วขอโทษคนตัวโตอีกครั้ง เพราะกลัวเขาจะคิดว่าเธอเป็นเด็กไม่ดีที่อาจจะเข้ามาลักเล็กขโมยน้อย เธอคิดไปไกลต่างๆนาๆเพราะคนไม่ได้รู้จักกันอยู่ๆมาทำลับๆล่อๆอยู่ในบ้านเขาแบบนี้ เป็นใครก็ต้องคิดบ้างแหละ
"ไม่เป็นไรครับ" คนตัวโตเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ในตาคู่คมที่มองเด็กสาวนั้นแฝงไปด้วยความอ่อนโยน
"เอ่อ...แล้วคุณชื่ออะไรเหรอคะ คุณเป็นอะไรกับป้าดาเหรอ เมื่อวานหนูกับแม่และน้าโรส เอาขนมมาให้ป้าดาที่บ้านไม่เห็นเจอคุณเลยค่ะ" เพราะเห็นว่าเขาดูไม่ได้โกรธอะไรที่เธอเข้ามาในบ้านของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต น้ำหอมจึงเอ่ยถามคนตัวโตต่อด้วยท่าทางสดใสบวกกับรอยยิ้มน่ารักและน้ำเสียงหวานๆของเธอ
"....." คนตัวโตเงียบเอาแต่มองหน้าเด็กสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"เอ่อ...หนูขอโทษค่ะที่เสียมารยาทถามมากไป" น้ำหอมเห็นคนตัวโตเงียบเอาแต่มองหน้าเธอนิ่งๆไม่ได้ตอบคำถามที่เธอถามเขา เธอเลยคิดว่าตัวเองเผลอเสียมารยาทถามเขามากไป เธอจึงเอ่ยขอโทษพลางก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาคนตรง
"รามสูร...เรียกพี่รามก็ได้" พอเห็นเด็กสาวทำหน้าเศร้า คนตัวโตจึงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เขาพูดเกินสามคำที่ไม่ใช่คุยเรื่องธุรกิจ
ที่เขาเงียบไม่ได้ตอบคำถามของเด็กสาวในตอนแรก เพราะเขาเผลอมองใบหน้าน่ารักของเธอ ปากน้อยๆพูดและถามเขาด้วยรอยยิ้มสดใสตลอดเวลาบวกกับน้ำเสียงหวานๆของเธอ มันทำให้เขาเผลอมองจนไม่เป็นตัวของตัวเอง และเขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน แต่กับเด็กสาวตรงหน้าคนนี้มันทำไมกัน
"ค่ะ สวัสดีค่ะพี่ราม" น้ำหอมเอ่ยตอบรับด้วยรอยยิ้มดีใจที่เขาดูไม่ได้โกรธเธอ เธอคงคิดมากไปเอง พร้อมกับพนมมือไห้วเขา เป็นการทักทายของเด็กดีมีมารยาท
"พี่รามคงจะเป็นลูกชายของป้าดาพี่ชายของพี่หนูนิดใช่มั้ยคะ เมื่อวานพี่หนูนิดบอกหนูว่ามีพี่ชายด้วย" น้ำหอมถามเขาต่อ ที่เธอถามเขาไปแบบนั้นเพราะตอนที่นั่งเล่นกันในสวนเมื่อวาน หนูนิดบอกกับเธอว่ามีพี่ชายด้วย น่าจะเป็นเขานี้แหละเธอจึงถามเพื่อความแน่ใจ
"ครับ" รามสรูเอ่ยตอบเด็กสาวแค่นั้น ปากหนาได้รูปกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย นี้เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เขายิ้มให้กับคู่สนทนา
"น้ำ! น้ำหอมอยู่ไหนลูก!" เป็นเสียงเรียกของแม่น้ำหอมที่ดังมาจากอีกด้านของรั้วบ้าน
"แม่หนูเรียกหาแล้ว งั้นหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" น้ำหอมเอ่ยลาคนตัวโตพร้อมกับพนมมือไหว้เขาเสร็จก็หันหลังวิ่งไปยังประตูเล็กๆที่เชื่อมระหว่างบ้านเธอกับคฤหาสน์ทันที โดยอุ้มเจ้าเสือไว้ในวงแขนตลอดเวลา
"หนูหอม!"
ก่อนที่เด็กสาวจะก้าวข้ามไปยังอีกฝั่งของบ้าน ก็มีเสียงทุ้มนุ่มฟังแลดูอ่อนโยนเอ่ยเรียกเธอเอาไว้เสียก่อน เธอจึงหยุดชะงักเท้าแล้วหันกลับไปมองตามเสียงเรียกนั่นทันที
"เมื่อกี้ พี่รามเรียกหนูว่าอะไรนะคะ" น้ำหอมเอ่ยถามเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เพราะไม่เคยมีใครเรียกเธอแบบนี้ ปกติกับผู้ใหญ่เธอจะแทนตัวเองว่าหนู ถ้าเป็นเพื่อนเธอก็จะแทนตัวเองว่าน้ำตลอด จนคนที่รู้จักเธอส่วนใหญ่จะคิดว่าเธอชื่อน้ำเฉยๆด้วยซ้ำ
"หนูหอม" รามสรูเอ่ยตอบคำถามของเด็กสาว พลางเดินเข้าไปหาเธอ จนตอนนี้เขาและเธออยู่ใกล้กันมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ
"มะ ไม่เคยมีใคร ระ เรียกหนูแบบนี้เลยค่ะ" น้ำหอมเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักพลางหลุบตาต่ำ ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า เพราะใบหน้าของเขาเหมือนจะใก้ลเข้ามาเรื่อยๆ เธอจึงรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที
"พูดกับผู้ใหญ่ ทำไมไม่มองหน้า หื้ม" คำพูดของเขาเหมือนจะดุ แต่น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน
"มะ แม่หนูเรียกแล้ว หนูขอตัวก่อนนะคะ" น้ำหอมเงยหน้าขึ้นมาพูดกับคนตัวโตด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอรู้สึกประหม่ากับคนตรงหน้าเหลือเกินเพราะตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ห่างกับใบหน้าของเธอแค่คืบเดียว สิ้นคำพูดของเธอ เธอก็หันหลังรีบวิ่งกลับบ้านไปทันที
"หึ" ปากหนาได้รูปกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตาคู่คมมองตามหลังเด็กสาวด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา
#เดี๋ยวนะอิพี่ เพิ่งจะเจอน้องเองนะ จะเล่นน้องซะแล้วเหรอ ใจเย็นเย็นก่อนอย่าเพิ่งรุกน้องแรงนะ
- ผู้เขียน
