“ข้าจะบอกสิ่งสิ่งสำคัญแก่ท่าน สตรีเช่นคุณหนูเยี่ยเยี่ย ดูง่ายเหลือเกิน”
ไป่จื๋อชิงลูกสาวเจ้ากรมประมงเอ่ยแล้วจบจึงหัวเราะ นางมองปัญหาตรงหน้าทะลุปรุโปร่ง อีกทั้งเข้าใจจางอี้หลง เขาเป็นอาจารย์สอนกวีกับวิชาพู่กันให้นาง ไป่จื๋อชิงจึงทั้งเคารพและนับถือ หากไม่ได้คิดหลงเสน่ห์เขาสักนิด บุรุษผู้นี้สง่างาม มีความรู้ หากไม่เป็นที่ถูกใจนาง เพราะขรึมเข้มน่าเบื่อ อีกทั้งดูเหมือนปิดกั้นตนเอง และคงมีสตรีในดวงใจอยู่ ซึ่งหากคาดไม่ผิด คงเป็นโม่เยี่ยเยี่ย หญิงสาวแก่นเซี้ยวผู้นั้น
“เยี่ยเยี่ยยังเด็ก นางคงไม่ได้คิดชอบข้าอย่างที่เจ้ากล่าว” จางอี้หลงพยายามดึงตนออกจากปัญหาตรงหน้า แม้จะกล่าวเช่นนั้น แต่หัวใจเขากลับปวดหนึบ บุรุษที่ปากไม่ตรงกับใจคงเป็นเช่นเขา
“อาจารย์หลง แม่นางเยี่ย อายุสิบสี่ย่างสิบห้าปี ข้าไม่เห็นว่านางจะเด็ก อาจซุกซนไปบ้าง แต่ก็น่ารัก สมควรให้บุรุษทะนุถนอม อย่าหาว่าลูกศิษย์ผู้นี้ตำหนิอาจารย์
