“ดีๆ เช่นนั้นจงให้บ่าวเตรียมน้ำอุ่นเถิด ข้าอยากอยู่กับเจ้าตามลำพังเหลือเกินแล้ว”
หญิงสาวได้ยินเสียงทุ้มๆ ที่เอ่ยอย่างมีความนัย นางก็เผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
ครึ่งเดือนต่อมา
จางอี้หลงรู้ว่าโม่เยี่ยเยี่ยไม่อยากมาเมืองหลวง แต่เขามีความประสงค์ที่จะให้นางผ่านพ้นความเจ็บปวดแต่ภายหลัง
หญิงสาวมองจางอี้หลง และเอ่ยกับเขา
“อย่าลืมค่าจ้างงามๆ ให้ข้า อีกอย่างอากาศเมืองหลวงไม่เหมาะกับข้าสักเท่าไหร่ ซ้ำร้ายมีคนที่เหม็นขี้หน้าอยู่หลายคน ดังนั้นใต้เท้ารู้ใช่หรือไม่ นอกจากทองคำแท่ง และเงิน โฉนดที่ดินงามๆ ในทำเลค้าขายต้องตกเป็นของข้าด้วย”
“ฮูหยิน...”
นางได้ยินเขาเอ่ยคำนั้นจึงกัดฟันกรอดๆ พยายามไม่โต้เถียง ด้วยข้อตกลงนั้นคุ้มค่า เขาจ่ายราคาดี นางจึงทำได้เพียงแต่สนุกไปกับเรื่องที่เขาวางหมากให้เดินไปสวยๆ
“ได้ยินท่านเรียกเช่นนี้ ข้าขนลุกไปหมด”
“เรียก ‘ฮูหยิน’ สมควรที่สุด เยี่ยเยี่ยไม่ชอบหรือ”
“ส
