“ตลาดขายเสื้อผ้าตอนกลางคืนน่ะ” ฉันอ๊องไปครู่นึงที่จุนไม่รู้จัก แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาไปเรียนต่างประเทศมานาน ก็คงจะเป็นเหตุผลที่พออธิบายได้ จุนพยักหน้ารับ
“แล้วเดินตลาดขายเสื้อผ้ามันมีอะไรน่าสนุกเหรอครับ ไม่ใช่สวนสนุกสักหน่อย”
“เอ้า ก็เดินดูเสื้อผ้าใหม่ๆ ของใหม่ๆ ช็อปปิ้งไปเรื่อยๆ สนุกจะตาย”
“พฤติกรรมคลั่งช็อป เป็นกลไกการชดเชยความรู้สึกไม่มั่นใจในตนเอง อาจอยู่ในภาวะเครียด หรือซึมเศร้า... ตอนนี้เจนมีปัญหาอะไรอยู่รึเปล่าครับ?” จุนทำหน้าจริงจังเหมือนฉันกำลังเป็นโรคอะไรสักอย่างที่ต้องรักษา ทั้งที่ฉันก็แค่อยากจะเดินดูของเปื่อยๆ ใช้เวลาว่างทิ้งเล่นๆ เดินซื้อเสื้อผ้า ซื้อของกินแค่นั้นเองปะวะ...
“เราไม่ได้มีปัญหาอะไร มันเป็นเรื่องปกตินะ เราไม่ได้คลั่งช็อปจนหยุดไม่ได้สักหน่อย”
“ไปหาหมอมั้ยครับ?” จุนย่นคิ้วชนกัน แล้วเอื้อมมือมาแตะแขนฉัน ฉันกลอกตา
ถ้าใครสักคนจะต้องพบหมอก็เป็นเขานั่นแหละ!
“นี่
