หลังจากที่พวกเราทานอาหารเสร็จ ก็เคลื่อนย้ายตัวเองมาที่หาดใกล้ๆ โชคดีนักที่แถวนี้คนไม่เยอะมาก จุนเพิ่งจะโทรเรียกทีมงานของเขาพร้อมส่งโลเคชั่นไปเลยยังไม่มีใครมาถึง คุณลุงคนขับรถหยิบเสื่อมาปูบนหาด กางร่มคันยักษ์ พร้อมกับเก้าอี้ชายหาดให้จุนนอนเอนตัว ฉันได้แต่มองตาปริบๆ พร้อมๆ กับเพื่อนและแฟนของมัน
“คุณจุนต้องการอะไรเพิ่มมั้ยครับ? มีน้ำเปล่า หยูกยา พัดไม้จากอยุธยา ครีมกันแดด แจกันดอกไม้เพื่อสร้างบรรยากาศ...”
ลุงร่ายถามยาวมากพร้อมบรรยายว่าในรถลุงขนอะไรมาบ้าง ซึ่งทำให้ฉันทึ่งเพราะนางมีแม่งทุกอย่างยกเว้นบ้านกับทำเนียบรัฐบาลล่ะมั้ง ที่ขนมาไม่ได้... ไม่แน่ใจว่ารถหรือกระเป๋าโดเรม่อนแล้ว
“แค่นี้ก็พอครับ” เขาตอบก่อนจะเหยียดกายบนเก้าอี้ชายหาด พวกเราตกลงว่าจะนั่งย่อยกันแป๊ปนึงจนกว่าทีมงานของจุนจะมา แฟนยัยพิงค์รีบกุลีกุจอไปนั่งใกล้ๆ คนตัวสูง ส่วนฉันกับยัยพิงค์นั่งเขี่ยทรายอยู่บนเสื่อที่ลุงปูให้
“เจน แก
