ฉันนั่งเงียบมาตลอดทางกลับบ้าน เเค่ไม่เข้าใจว่ทำไมเขาต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น เป็นบ้าอะไรของเขาถึงพูดจาหยาบคายใส่ฉัน
คนอย่างเบบี้ไม่มีทางเอาคนเเบบนี้เป็นสามีหรอก!
เขาดูดิบเถื่อนทั้งเเววตาเเละการกระทำ เเละตอนนี้เขาก็ดูเหมือนจะเย็นลงตอนที่เราเงียบใส่กัน ฉันเเค่ไม่ชอบเวลาที่เขาลามปามถึงพ่อฉัน ..หรือเขาไปรู้อะไรมากันเเน่
พอถึงหน้าบ้านฉันก็ปลดเข็มขัดเเล้วเปิดประตูลงจากรถทันที โดยที่มีเขาเดินตามลงมาติดๆ วันนี้ฉันเหม็นขี้หน้าเขาเต็มที
"เดี๋ยว" เขารั้งเเขนฉันไว้ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า
"เปลี่ยนตัวเองซะก่อนที่ทุกอย่างะจสายไป.."
ฉันพลิกข้อมือออกด้วยความไม่เข้าใจก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไปไม่หันกลับมามองเขาอีก พูดจาไม่รู้เรื่อง การกระทำก็ป่าเถื่อนเเบบนั้นใครมันจะอยากไปคุยด้วยกัน
"พ่อ.."
"ไงตัวเเสบของพ่อ.."พ่อทักฉันด้วยใบหน้าที่ยิ้มเเย้ม เเต่ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกว่าพ่อมีความสุข
