ถึงเวลา…4/2
1207 คำ
ห้าทุ่มครึ่ง แทนตาบอกลามี้จ๋าที่อยู่กับเธอจนกระทั่งปิดไลฟ์ ตอนที่กลับถึงคอนโดก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว การยืนไลฟ์และพูดตลอดเป็นเวลาห้าชั่วโมงกว่าติดต่อกันหกวันต่อสัปดาห์มันเหนื่อยและล้ามากสำหรับคนที่มุ่งมั่นตั้งใจและเต็มที่กับงานอย่างแทนตา เธอตั้งใจขายสินค้าที่มีคุณภาพใช้งานจริงตรงปกไม่จกตาให้ลูกค้ากลุ่มที่มีรายน้อยไปจนถึงคนที่มีกำลังซื้อสูง เหนื่อยกายยังไม่เท่าไหร่หากได้รับกำลังใจดี ๆ จากคนที่รัก นอนพักหนึ่งคืนก็มีพลังลุกขึ้นมาทำงานได้เต็มที่ แต่ตอนนี้สภาพจิตใจแม่ค้าค่อนข้างย่ำแย่ ถ้าเธอไม่มีเวลาจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกตัวเองก็เกรงจะมีผลกระทบกับงาน หญิงสาวจึงมีความคิดว่าจะหยุดไลฟ์ให้คนอื่นขายแทนสักหนึ่งสัปดาห์
แทนตาเข้ามาในห้องก็รู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ในห้องนอนก็มืดสนิทเพราะไม่มีใครเปิดไฟไว้ ภายในห้องว่างเปล่าเงียบงันทำให้หัวใจหดหู่ เขาไปนอนที่ห้องนอนอีกห้องเพราะไม่ต้องการใกล้ชิดกับเธอ เขาไม่อยากเห็นหน้าแต่เธอกลับอยากได้กลิ่นเขาทุกลมหายใจ
ร่างแบบบางเดินไปที่วอล์ก อิน โคลเสต หยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าฝั่งของเขาที่แบ่งพื้นที่ใช้สอยกับเธอคนละฝั่งชัดเจน ที่ผ่านมาเธอก็เป็นคนจัดระเบียบเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายให้เขาเสมอ หญิงสาวหลุบสายตาลงมองตะกร้าที่ใส่แล้วมีเสื้อผ้าจำนวนหนึ่งอยู่ในนั้นเธอก้มหยิบเสื้อเชิ้ตที่เขาใส่วันนี้ขึ้นมามอง ก่อนจะสูดดมกลิ่นกายที่ยังติดอยู่ แค่ได้กลิ่นความรู้สึกมวนท้องที่ก่อเกิดขึ้นก็พลันค่อย ๆ จางหายคล้ายกับร่างกายได้ผ่อนคลายอย่างประหลาด แต่ในขณะเดียวกันเมื่อหัวใจนึกถึงความเป็นจริงว่าเขาไม่ต้องการเธออีกต่อไปแล้วแทนตาก็น้ำตาซึม
หญิงสาวชำระร่างกายเสร็จก็ยังนำเสื้อเขาที่ใส่แล้วตัวหนึ่งติดตัวมานอนดมอยู่บนที่นอนด้วยถึงจะนอนหลับ เธอหลับไปห้าชั่วโมงก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงนาฬิกาที่ตั้งปลุกไว้เพื่อจะตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าให้คนที่เธอรัก แทนตาออกมานั่งรอเขาที่โซฟาด้านนอกได้ครึ่งชั่วโมงปุณวริทธิ์ก็เปิดประตูออกมาจากห้องนอนเล็กในเวลาเจ็ดโมงครึ่ง เขามักตื่นเวลานี้ในวันทำงาน พอเจอหน้ากันก็เป็นฝ่ายหญิงที่ยังยิ้มเอ่ยถาม
“คุณจะทานอะไรก่อนไปทำงาน ขนมปังกับกาแฟ หรือข้าวต้มร้อน ๆ ดีคะ”
ดวงตาคมจ้องมองคนที่ยังยิ้มไม่หุบอยู่ตรงหน้า ก่อนหน้านี้เขาก็ชอบรอยยิ้มของเธอมากนะมันดูสวยซื่อ ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม บางเวลาก็มีเสน่ห์เย้ายวน แต่ตอนนี้ทำไมเขาถึงไม่อยากเห็นแล้วก็ไม่รู้
“ต่อไปก็ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้ผมแล้วแทน”
“แทนยังอยากทำให้คุณนี่คะ”
“คุณน่าจะเข้าใจสถานการณ์ระหว่างเราดีแล้วนะ ผมไม่ชอบเล่นละคร ไม่ชอบยื้อเวลา และคุณก็ไม่ต้องมาเสียเวลากับผม ถ้าคุณย้ายออก...”
เขาจ้องเข้าไปในดวงตาที่กำลังสั่นไหวระริก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณก็ไม่ลำบากหรอก ผมจะโอนให้คุณทันทีสามล้าน”
“แทนหาเงินเองได้” น้ำเสียงเธอเริ่มสะอื้น
“ผมรู้ว่าคุณหาเองได้ ที่ผมให้ถือเป็นค่าเสียเวลาของคุณ จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกัน”
“ที่ผ่านมามันคือการเสียเวลาเหรอคะ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิด เพราะมันอยู่นอกแพลนของผม”
“คุณก็เลยจะไปหาคนที่ควรอยู่ในแพลนของคุณ”
ปุณวริทธิ์ขมวดคิ้ว เสียงเริ่มห้วน
“อย่าไปพูดถึงคนอื่น เขาไม่เกี่ยวอะไร”
“เกี่ยวสิคะ ไม่อย่างนั้นทำไมคุณถึงเพิ่งรู้สึกว่ามันเป็นการเสียเวลา แล้วเลยอยากให้ตัวอะไรที่ไม่ได้อยู่ในแผนชีวิตของคุณอย่างแทนออกไปเสียที”
“ถ้าผมจะบอกว่าถึงไม่มีใครที่ไหน ผมก็ไม่คิดจะอยู่กับคุณไปนานกว่านี้คุณจะเชื่อมั้ย แต่ก็นะ คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ไม่มีผลอะไรกับเรื่องที่ผมตัดสินใจจะจบความสัมพันธ์กับคุณ” เขาสูดลมหายใจเข้าลึก
“ผมไม่อยากให้คุณเสียใจ เสียเวลาไปมากกว่านี้ คนที่ดีที่ใช่อาจจะกำลังรอคุณอยู่ก็ได้”
“ไม่อยากให้เสียใจ เสียเวลา มีคน ‘ที่ดีที่ใช่’ รออยู่ สูตรสำเร็จของคนที่หมดใจ อยากให้แทนไปจากคุณมากขนาดนี้เลยเหรอคะ”
“แล้วคุณจะอยู่ทำไมล่ะ อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เสียเวลาเปล่า เราพูดกันให้รู้เรื่อง จบกันด้วยดีไม่ดีกว่าเหรอ คิดให้ดี...”
เขาทิ้งท้าย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่เพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน เมื่อเข้ามาในห้องน้ำยาสีฟันก็ถูกบีบไว้บนแปรงวางไว้ข้างอ่างล้างหน้าเตรียมไว้ให้เรียบร้อย ผ้าเช็ดตัวพาดไว้ในจุดที่เดิมของมัน ปุณวริทธิ์ไม่เคยใส่ใจและสนใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ มันเป็นความเคยชินที่ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้ให้และอยู่ในที่ในทางของมัน
แทนตานั่งลงที่เดิมไม่ลุกไปทำอาหารเช้าให้เขาอย่างที่คิดไว้ ใช้เวลาที่ชายหนุ่มแต่งตัวอยู่ในห้องนอนใคร่ครวญกับตัวเอง เพียงเวลาไม่ถึงสองสัปดาห์จากที่อยู่ด้วยกันดีมาตลอดเขาเปลี่ยนไปจนเธอตั้งตัวไม่ติด เขาตัดเธอได้อย่างไร้เยื่อใยแต่สำหรับเธอ... มันกะทันหันเกินไป
ปุณวริทธิ์เปิดประตูเดินออกมาโดยไม่ได้หันมามองเธอเลย มีแต่สายตาที่เจ็บปวดของเธอเท่านั้นที่เฝ้าติดตามเขา มือใหญ่เจนตาคว้ากุญแจรถที่ห้อยไว้ตรงที่เก็บ สวมรองเท้าที่หันปลายเท่าออกเท่ากันทั้งสองข้าง แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากห้องหญิงสาวก็เรียกเขาไว้
“คุณปุณ”
เขาถอนหายใจก่อนจะหันกลับมามอง แทนตาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าห่างกันไม่กี่ก้าว มองเขาด้วยแววตาตัดพ้อ ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่เธอคิดออกมา
“ขอเวลาแทนหน่อยได้มั้ยคะ”
สีหน้าของเขาเย็นชา
คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย “ผมให้เวลาคุณสองอาทิตย์” เหมือนกลัวว่าเธอจะอยู่นาน
แทนตากลืนก้อนสะอื้น
“ค่ะ สองอาทิตย์”
พูดจบน้ำตาที่คลออยู่ก็ไหลลงมา ปุณวริทธิ์แค่ปรายตามองแล้วเปิดประตูห้องออกไป
^
^
^
***โปรดติดตามตอนต่อไป แทนก็รักของแทน อย่าเพิ่งว่าน้อนเลยนะมี้จ๋า
ฝาก ebook เรื่องอื่นโหลดอ่านรอไว้ที่เว็บ meb นะค้า
- ผู้เขียน
