อาการไม่ดี…6/2
1264 คำ
แต่ไม่ว่าจะอยู่ในสภาวะอารมณ์ใด สุข ทุกข์ เศร้า ท้อแท้หรือหดหู่ ทว่าเมื่อเริ่มเปิดไลฟ์แทนตาก็มีสีหน้าร่าเริงยิ้มแย้มเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น และทำให้ลูกค้าขาเอฟของเธอมีความสุขสนุกกับการดูเธอไลฟ์ขายของ ความเหนื่อยล้ากังวลหวาดหวั่นถูกกลบไว้อย่างมิดชิดภายใต้จากรอยยิ้ม เสียงหยอกล้อโต้ตอบอย่างเป็นกันเอง เสียงกระดิ่งที่กดเป็นระยะเพื่อให้ลูกค้าสนใจ
“ชิ้นสุดท้ายของวันนี้เป็นน้ำยาปรับผ้านุ่มนะคะหม่ามี้ หม่ามี้ทันแทนนะคะ วันนี้แทนไปเร็วมากเพราะของที่อยากให้หม่ามี้ได้ใช้มีเยอะจริง ๆ น้ำยาปรับผ้านุ่มของเฟรชฟลอรัลนี่กลิ่นหอมมาก หม่ามี้ ๆ หลายท่านเคยใช้แล้วยืนยันว่าดีจริง ๆ”
หน้าจอมีการคอนเฟิร์มคุณภาพสินค้าขึ้นมา แทนตายิ้มตาหยีเหลือบดูเวลา ก่อนจะเอ่ยปิดไลฟ์ของวันนี้
“ดึกมากแล้วนะค้า แทนขอตัวไปก่อนนะคะหม่ามี้ แล้วพบกันใหม่พรุ่งนี้ ขอบคุณทั้งสามพันสองร้อยคนที่อยู่กับแทนจนจบไลฟ์ จะห้าทุ่มครึ่งแล้วนอนหลับฝันดีกันนะคะ” หญิงสาวยื่นหน้าเข้าไปมองหน้าจอ อ่านข้อความของลูกค้าประจำที่ส่งเข้ามา อ่านออกเสียงให้คนอื่นฟังด้วย
“ค่า...มี้จริยาก็เช่นกันนะคะ รักษาสุขภาพด้วย... มี้อรชรบอกว่าหลับได้เงินหมื่นตื่นได้เงินล้าน...ฮ่า ฮ่า อันนี้ชอบมาก ขอบคุณค่า”
ผ่องศรี : ลูกสาวไม่สบายรึเปล่าวันนี้ หน้าดูซีด ๆ นิดนึงนะจ๊ะ
แทนตาตอบกลับความห่วงใยนั้น “อ๋อ นิดหน่อยค่ะมี้ผ่อง แต่เพื่อหม่ามี้ทุกคน ต่อให้แทนไม่สบายแค่ไหน ก็จะหาของถูกและดีมาให้มี้ ๆ ได้เอฟกันค่ะ ขอบคุณนะคะ วันนี้แทนไปแล้วน้า สวัสดี บ๊ายบายค่า”
แม่ค้าหน้าหวานยกมือสองข้างโบกลาลูกค้าที่แสนดีของเธออย่างน่ารัก ก่อนจะพนมมือค้อมศีรษะ จากนั้นการไลฟ์สดก็จบลง พร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจจากทีมงานหลังบ้านที่เห็นว่าแทนตากำลังจะล้มพับ
“ว้าย พี่แทน”
ชาช่ารีบวิ่งเข้ามาพยุงตัวแทนตาไว้ เพราะอยู่ใกล้ที่สุด
“แกไหวมั้ย แทน”
หญิงสาวยิ้มระโหย “ยังไหวแก แค่รู้สึกเหนื่อยมากเท่านั้น เข่าอ่อนไปดื้อ ๆ เลย”
“ก็วันนี้เล่นของเยอะมาก ไปเร็ว แกก็พูดไม่หยุด ไม่พักเลยนี่นา ขนาดน้อง ๆ ที่ช่วยจัดของยังวิ่งส่งให้แทบไม่ทัน แล้วขับรถไหวมั้ย ให้ฉันขับไปส่งที่คอนโดป่าว”
“อืม ก็ดีนะ ช่วยหน่อยก็ดี” แทนตาหลับตานิ่ง เพราะรู้สึกเหนื่อยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตั้งแต่ทำงานกับเมกามอลล์มา หญิงแกร่ง อึด ถึก ทน อย่างเธอไม่เคยลางาน ลาป่วย เลยแม้แต่วันเดียว
ชาช่าช่วยขับรถของแทนตามาส่งเธอที่คอนโด แล้วให้น้องคนสนิทอีกคนขับรถของตัวเองตามมาเพื่อรับกลับ
พอเข้ามาในห้องก็พบเจอกับความอ้างว้างโดดเดี่ยวจนหัวใจหนาวเหน็บ เขาย้ายตัวเองไปนอนอยู่อีกห้องราวกับเธอเป็นตัวเชื้อโรคที่น่ารังเกียจ เจอหน้ากันในตอนเช้าก็ไม่แม้แต่จะเหลือบมอง ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่มีวันเป็นตัวจริงในชีวิตเขา แต่ใจไม่รักดีก็ยังแอบหวังว่าอาจจะมีพื้นที่เล็ก ๆ ในใจของเขาที่เป็นของเธอ และเขาก็แสดงให้เห็นชัดเจนทั้งคำพูดและการกระทำว่ามันเป็นแค่เรื่องเพ้อฝันลม ๆ แล้ง ๆ ...เธอมันก็แค่การแสดงคั่นรายการเพื่อรอรายการจริงพร้อมแสดง และเวลาของเธอก็หมดลงแล้ว ไม่มีที่ยืนสำหรับตัวคั่นรายการอย่างเธออีกต่อไป
หากว่าเธอเกิดตั้งท้องขึ้นมาจริง การแสดงคั่นรายการเกิดความผิดพลาด รายการหลักต้องหยุดชะงัก คนอย่างปุณวริทธิ์จะยอมให้เธอกับลูกมาทำให้ชีวิตเขาต้องสะดุดอย่างนั้นหรือ แทนตามีคำตอบนั้นอยู่ในใจ
เช้าวันต่อมาปุณวริทธิ์ตื่นนอนเดินออกมาด้านนอกก็ไม่พบว่ามีใครมานั่งคอยเขาที่โซฟาเพื่อจะถามเรื่องอาหารเช้าเหมือนเมื่อหลายวันก่อน ในใจคิดเพียงว่า ‘รู้เรื่องแล้วก็ดี’ ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ซึ่งประตูไม่ได้ล็อก เพราะแทนตารู้ว่าเขาต้องเข้ามาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานที่ห้องนี้ พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าแทนตายังคงนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยอาการที่หลับสนิท ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เมื่อคืนเธอกลับมาถึงห้องกี่โมงเขาไม่ได้สนใจ แม้ว่าตัวเองจะยังไม่หลับเพราะคิดหาเมนูขนมหวานกินในวันรุ่งขึ้น
ชายหนุ่มปล่อยให้หญิงสาวนอนต่อไปจนกระทั่งเธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเองตอนที่เขากำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจก คนที่เพิ่งตื่นนอนก็ลุกเดินเข้าไปหา แล้วหยุดยืนมองเขาอยู่ในระยะห่างหลายก้าวไม่เข้าใกล้ ดวงตากลมโตที่เคยสดใสเป็นประกายยามมองเขาเหมือนมีเมฆหมอกปกคลุม ปุณวริทธิ์ที่กำลังติดกระดุมเสื้ออยู่หันไปมองเงาสะท้อนของเธอในกระจก สีหน้าของเธอดูซีดกว่าปกติจนเห็นได้ชัด ท่าทางที่เคยกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวาแม้ยามเพิ่งตื่นนอนกลับดูอิดโรย
“ไม่สบายรึเปล่า ดูหน้าซีด ๆ นะ”
“เป็นห่วงแทนด้วยเหรอคะ”
แทนตายิ้มให้กับความห่วงใยที่เขาถามไถ่แต่สวนทางกับความรู้สึกข้างใน ปุณวริทธิ์ถอนหายใจเบา ๆ เริ่มหงุดหงิด อุตส่าห์ถามดี ๆ เธอกลับประชดประชัน
“ถ้าจะมาประชดอะไรแบบนี้ก็ไม่ต้องพูดกัน” เสียงเขาขุ่น ไม่คิดจะเก็บความไม่พอใจไว้
“แทนไม่ได้ประชด แทนแค่อยากรู้ว่าคุณห่วงแทนจริง ๆ หรือเปล่าเท่านั้นเองค่ะ”
เธอบังคับเสียงไม่ให้สั่น ในใจขมฝาด พยายามสะกดกลั้นความน้อยใจไว้ เธอไม่มีสิทธิ์จะไปน้อยใจเขา
“ผมไม่เคยเห็นคุณป่วย ก็สงสัยก็เท่านั้น”
“ค่ะ คนอย่างแทนป่วยไม่ได้ ตายไม่เป็นค่ะ”
เขาหันมามองหน้าเธอด้วยสีหน้าของคนที่ระอาเต็มทน เธอเพิ่งจะพูดเองว่าไม่ได้ประชด แล้วนี่อะไร แทนตาอารมณ์อ่อนไหวขึ้นทุกวัน เธอร้องไห้ไม่มีวันจบสิ้น นิดหน่อยก็น้ำตาไหล ปุณวริทธิ์ไม่อยากพูดอะไรอีก ยิ่งพูดเธอก็จะยิ่งพร่ำเพ้อไร้สาระมีน้ำหูน้ำตา พอแต่งตัวเรียบร้อยเขาก็เดินออกมาจากห้องตรงไปที่ประตูเพื่อออกไปทำงาน ยื่นมือไปจะหยิบกุญแจรถที่มันควรจะแขวนอยู่กับผนังก็ไม่มี หันมองไปรอบ ๆ พลางคิดว่าเมื่อวานเขาวางมันไว้ที่ไหนก่อนจะเห็นว่าอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาก็ต้องเดินกลับไปเอาอีก พอจะใส่รองเท้ามันก็ไม่ได้ถูกวางไว้เป็นคู่เตรียมพร้อมสำหรับใส่ ความหงุดหงิดก็ยิ่งทบทวี
^
^
^
***อารมณ์เบื่อเมียอยากให้ไปเร็ว ๆ สินะ เดี๋ยวเหอะ เมียไปแล้วแกจะรู้สึก
ebook เรื่องนี้ยังไม่มา อ่านเรื่องอื่นใน เมพ รอก่อนนะค้ามี้
- ผู้เขียน
