"พ่อเลี้ยงคะเป็นอะไรคะ"
ฉันเอ่ยถามเขาหลังจากที่เขาไปตักอาหารมาให้ฉัน แต่ไม่ยอมคุยกับฉันไม่ยอมมองหน้าฉัน อะไรของเขากันเนี้ย
"หนูนาถามดีๆนะคะ เป็นอะไร"
ไม่ยอมตอบแต่สะบัดหน้าใส่ฉันอีก เออดีงอนเป็นเด็กไปได้ก็แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเอง ได้ อยากจะงอนใช่ไหมงั้นงอนไปเลยงอนให้สุด
"พี่ตฤณท้องเสียเหรอคะไปนานจังเลย"
"ทานอะไรคับเนี้ย"
"สลัดค่ะหนูนิดไม่อยากทานเยอะ รู้สึกว่าอ้วนขึ้นยังไงไม่รู้ค่ะ "
"ทานข้าวสิครับหรือว่าไม่ถูกปาก งั้นเดี๋ยวแวะทานร้านที่หนูชอบ"
"ไม่เอาค่ะหนูนิดอิ่มแล้ว พี่ตฤณอย่าทำแบบนี้สิค่ะหนูนิดจะอ้วนเป็นหมูแล้วเดี๋ยวไม่สวยนะ"
"ไม่สวยก็ช่างสิอ้วนเป็นหมูพี่ก็รักครับ"
บทสนทนาของสองคนทำเอาฉันอิจฉาสุดๆ ดูแลกันดีจริงๆ มีซัมตังกันแน่นอนอ่ะแบบนี้ แล้วดูคนของฉันสินั่งหน้าบูดไม่ยอมคุยกับใคร ไม่ยอมสบตาฉันเลยนี่มันจะเกินไปแล้วนะ จะเอาแบบนี้ใช่ไหม ได้
"โอ๊ยหนูนาจะไม่ไหวแล้วค่ะมันเลี่ยน เพลา
